#374 Geen roze

Hoi Annabe, ik ken die angst. Voor mijn dochter geboren werd heb ik in eenzelfde situatie gezeten. En dat is inderdaad angstig. Goed gevonden, mooi beschreven. Dat je zwelgt in zelfmedelijden en aan de andere kant ook realistische bent. Graag en met herkenning gelezen.

Nee nee nee nee nee. ---> Ik twijfel of minder niet voldoende was geweest. Nee, nee ... niet opnieuw!

Een vage veeg roze als veeg teken. --> twee keer veeg in zo'n korte zin leest niet lekker. Ik zou er dan van maken: Een vaag streepje roze als veeg teken. 

Ik voel hoe mijn gezicht volloopt met tranen die vooralsnog geen ‘go’ hebben gekregen. Mijn onderlip duwt zichzelf zachtjes naar voren, waardoor er putjes in mijn kin ontstaan. Het zijn die putjes waaraan Louis herkent dat ik een beetje of helemaal instort. Ik sluit mijn ogen ...

Ik heb het gevoel dat de volgorde hier niet klopt. Bovendien vind ik een "beetje of helemaal instorten" vaag. Ik denk dat ook zonder die zin wel overkomt wat je wil zeggen. Misschien:
Mijn onderlip duwt zichzelf zachtjes naar voren, waardoor er putjes in mijn kin ontstaan. Ik voel hoe mijn gezicht volloopt met tranen die vooralsnog geen ‘go’ hebben gekregen. Ik sluit mijn ogen ...

De slaagkansen ken ik haast vanbuiten. Maar ik weet: geen statistiek houdt dit kind bij me. ---> "Maar" hoort volgens mij een "en" te zijn. "haast" maakt het kennen vaag. Je kent het vanbuiten of niet.
De slaagkansen ken ik van vanbuiten en ik weet: geen statistiek houdt dit kind bij me.

Hallo Annabe, ik vind het een prachtig verhaal. De angst van verlies en jouw metaforen over fysieke pijn. Ik denk alleen dat de kleur die ze in het begin op het wc papier aantreft meer rood dan roze is?

@Fief, bedankt voor je kritische blik. Ik leer er veel van. Ik heb intussen wel wat aanpassingen gedaan. (Alleen die veeg vond ik zelf leuk, maar als dat niet lekker leest, haal ik hem later misschien nog weg.) Fijn dat je het met herkenning gelezen hebt, uiteraard minder leuk dat het herkenbaar is. 

@Carneli, bedankt! Zonder al te veel in detail te treden (of misschien deed ik dat al?), dat het lichtroze kan starten en dat je dan op zoek gaat naar een print in het wc-papier is op mijn eigen ervaringen gebaseerd. Het kan natuurlijk ook heel anders starten. Toen ik na een paar pogingen de titel voor dit stuk koos, dacht ik er ook nog een (wolk) bij, maar die heb ik niet geschreven. 

Beklemmend verhaal. Ik krijg de angst wel mee.

De dubbele 'veeg' is voor mij ook wel een haperdingetje. Leuk gevonden, maar het past voor mij niet zo in de context van het verhaal. Bij de kuiltjes haper ik ook even. Zit ze voor een spiegel? Waarschijnlijk niet en weet ze dat er kuiltjes verschijnen, maar ze ziet het denk ik niet daadwerkelijk. Ik zou dat weglaten of iets toevoegen dat ze weet dat er nu kuiltjes verschijnen.

Dag Anabe, ik word stil van je verhaal; zowel door hoe je de angst voor verlies verwoordt, als door wat je beschrijft. 

@Hadeke en Fief, de dubbele veeg is weg :) en de kuiltjes ook. Ik twijfelde daar zelf ook over hoe ik dat best kon weerggeven omdat het perspectief dan wat verandert. 

@Ton: bedankt. Niet per se bedoeld om stilte te oogsten. Eerder als inkijkje in het gegeven van ontkenning, zelfmedelijden en realisme zoals Fief het omschreef. Maar ik neem het compliment graag aan.

Mooi beschreven, Annabe. Het heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees. Mooie vondst, roze patroon op toiletpapier zoeken. En een nuchtere maar broze uitsmijter, prachtig.