‘Jammer dat we de bioscoop niet meer gehaald hebben, ‘ zegt Ellen. 
‘Ach, een avondwandeling kan net zo gezellig zijn,’ antwoordt Matthias, ‘en net zo griezelig!’ voegt hij met opengesperde ogen toe. Hij wijst een ietwat verwaarloosde woning aan en vervolgt: ‘Dit huis hier bijvoorbeeld, ken je dat verhaal?’ 
Ellen schudt haar hoofd. ‘Hier woonden Patrick en Ingrid,’ begint Matthias. ‘Ze waren al een paar decennia getrouwd toen het gebeurde. Patrick was een vieze vent, vaalwit onderhemd vol vlekken, comb over, dat type. Ingrid was een lieve vrouw, die iets te vaak tegen de deur liep.  

Die avond bleef zijn roep om bier onbeantwoord. Ingrid zat in de keuken tussen de heksenmaskers, spinnen en skeletten. Zoals elk jaar dong ze mee naar de prijs van het best versierde huis. Deze keer moest ze winnen. Het prijzengeld zou ze doneren aan psychiatrisch centrum Amadeus.

Ze prevelde tegen zichzelf: ‘Waar is dat hoofd nou? Voor op die spies.’ Zulke ongehoorzaamheid verdroeg Patrick niet. ‘Welk hoofd? Jij bent er met je hoofd niet bij. Waar blijft mijn bier?’ Ze had hem doen rechtstaan uit zijn zetel, nooit een goed idee. Vastberaden stapte hij op haar toe en siste: ‘Heb jij een hoofd nodig? Ik zal je een hoofd geven, kutwijf!’ Hij greep haar bij de haren en sloeg haar hoofd hard tegen een schedel die voor haar op de keukentafel lag. Ingrid hoorde een schedel kraken en het licht in haar hoofd doofde, om nooit meer aan te gaan.’

‘Oh arme Ingrid,’ zegt Ellen.

‘Ja, daar heb je gelijk in. Het verhaal kent nog echter nog een vervolg. Twee dagen later belden Marcel en Sylvie aan om het koppel te feliciteren met de overwinning. Ingrid opende de deur, haar gezicht gezwollen, een oog dicht, bloed over haar hele lijf.
Op de vraag of ook Patrick deel uitmaakte van de beleving, antwoordde Ingrid dat er een dringende situatie was die hij het hoofd moest bieden.’

Matthias grijnst om zijn eigen woordgrap. ‘Patricks hoofd stond vijf dagen tentoongesteld, tot duidelijk werd dat het geen decorstuk betrof en Ingrid werd opgenomen in Amadeus. We kunnen er passeren op de terugweg als je wil.’

‘Je bent niet goed bij je hoofd zeker,’ antwoordt Ellen, die intussen Matthias’ arm stevig heeft vastgenomen. In een vlotte geeuwbeweging slaat hij zijn arm om haar heen. ‘Even goed als de bioscoop, vind je niet?’