Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#373 Safe met Samhain

 

Wil je weten hoe ik de avond van Halloween doorbreng? Dan moet je om te beginnen weten dat ik geloof in de Keltische mythen. Op Samhain, het zomereinde dat de overgang van jullie oktober naar november markeert, zijn de muren tussen deze wereld en die van de geesten ragdun. Er hoeft maar dàt te gebeuren en een voorouder komt spoken. Vandaar dat we de geesten offers brengen. Paus Gregorius IV had nog genoeg Keltisch benul om van 1 november Allerheiligen te maken. Daarom brengt elke fatsoenlijke katholiek op die datum nog altijd een bloemetje naar het graf van een dierbare.

Een Kelt die daar lak aan had was Stingy Jack. Die leefde in Ierland en was net zo gierig als’ie leep was. Terwijl iedereen offers aan zijn gestorven familieleden aan het brengen was zat Stingy Jack in de kroeg. De duivel, die al lang een oogje op de ziel van Jack had, hield hem gezelschap en ze dronken tot ze allebei blut waren. Maar Jack wist de duvel ertoe te bewegen nog één rondje te bestellen en zichzelf in een zilveren munt te veranderen om de rekening te vereffenen. Zodra die op de tap lag, pakte Jack hem op en stopte hem in  zijn broekzak, waarin hij een crucifix droeg. Daardoor kon de Boze zijn oude gestalte niet aannemen. Hij smeekte Jack hem los te laten,en toen de duivel beloofd had Jack een jaar lang niet te na te komen gooide Jack de munt uiteindelijk op de grond en maakte de duivel dat hij weg kwam.

Een jaar later – het was weer Samhain – kwam de duivel Jack opnieuw opzoeken. Er werd opnieuw stevig gedronken, maar de duivel liet zich dit keer niet beduvelen. Jack moest met hem mee naar beneden. Onderweg vroeg Jack of  Satan niet nog een laatste appeltje voor hem kon plukken dat helemaal bovenin de appelaar hing. Rap klom de Boze naar boven, maar nog rapper kerfde Jack een kruis in de stam, zodat de droes niet meer naar beneden kon. Pas nadat Jack de verzekering had gekregen dat de duivel  hem tien jaar met rust zou laten en niet meer achter zijn ziel aan zou gaan kerfde Jack een aantal lijnen extra in de stam zodat het kruis een pentagram werd en de duivel weer uit de boom kon.

Jaren later ging Jack dood, maar Sint Pieter wou hem niet in de hemel laten. De duivel wilde hem evenmin hebben – afspraak is afspraak. In plaats daarvan gaf hij hem een uitgeholde biet mee met daarin een kooltje hellevuur. Daarmee moest hij over de aarde dwalen en mensen die de weg kwijt waren de hel in loodsen. Als hij net zoveel zielen naar de hel had gebracht als hij dagen had geleefd, zou hij zich zelf mogen warmen aan het hellevuur.

Daarom pak ik op de laatste dag van oktober een pompoen uit de tuin. Ik kap het kapje eraf en haal het vruchtvlees eruit. Dat gaat met spek, wortel, selderie en de nodige andere groentjes in de pan tot alles mooi gaar is. Blender erop en ik heb een pompoensoep waar ik tot Sinte Maarten mee vooruit kan. Inclusief plengoffers voor mijn voorouders.
In de schil van de pompoen kerf ik een paar gaten en ik zet er een kaarsje in. Dan lijkt hij op de uitgeholde biet met hellevuur waarmee Jack over de wereld doolt. Overal waar Jack een uitgeholde pompoen, biet of koolraap met een kaars erin ziet hoeft hij niet aan te kloppen. Want daar wonen mensen die het verhaal van “Jack o’Lantern” kennen en die zich door hem niet naar de hel laten lokken.

Maar de sukkels die als heks, spook of zombie verkleed bij iedereen aanbellen en “trick or treat” gillen – tja, die kunnen op Halloween zomaar achter een man met een lantarentje aanlopen en in de hel belanden.

 

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bob, een zeer instructief verhaaltje en schoon verteld! Ik denk dat je Allerheiligen verwart met Allerzielen. Voor de zieltjes die er meer willen over weten, dit zegt Wikipedia: Allerzielen is een gedenkdag uit de westerse rooms-katholieke traditie. Het wordt gevierd op 2 november, de dag na Allerheiligen, waarmee deze dag nauw verbonden is. Met Allerzielen worden de overledenen herdacht en wordt een requiemmis opgedragen.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, dank voor je reactie en toelichting. Als geemigreerd heiden ken ik de details natuurlijk onvoldoende maar ik weet wel dat bij ons (in Italie) op 1 november iedereen met gele chrysanthen naar het kerkhof tijgt om het graf van een overleden dierbare wat (herfst)kleur te geven. Eventuele mis op 2 november wordt schaars bezocht, want is een gewone werkdag, itt de errste, dan is alles dicht behalve de kerkhoven.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het is precies zo in België, vanaf begin oktober slaat de chrysantengekte toe. In alle kleuren en op alle mogelijke plaatsen, van markten tot supermarkten en nabij de kerkhoven worden ze in overvloed verkocht. Als inheems heiden ken ik wel nog alle details uit mijn katholiek verleden en (bijna) alle regeltjes uit de catechismusles.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Bob, 638 woorden. Waarom? Het verhaal dat ik in mijn hoofd heb, lijkt op jouw aanpak. Ik ga het, met het gevaar van plagiaat te worden beschuldigd, toch proberen in 400 woorden te vangen. Bij jouw verhaal zou minder info  meer waardering van mij hebben geoogst. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Carneli, misschien kun je me de relatie tussen kwaliteit en aantal woorden een keer uitleggen. Het lijkt erop of het voldoen aan een opdracht primair is, en de lol in het vertellen van een verhaal secundair. Geldt helaas niet voor mij ;-( Succes met jouw versie!
Gi, o tempora, o mores! Laatstelijk steeds minder chrysanten, onze buurman is zelfs gestopt ze te kweken. Gelukkig nog wel genoeg pompoenen, en amper trick-or-treat-typetjes.  Maar wat wil je in een omgeving met 600 overwegend bejaarde zielen. Dan krijg je automatisch een chrysantenonbalans.

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De opdracht is 400 woorden. Ik worstel daar zelf ook mee en ik vraag me af in hoeverre het gebruikelijk is om letterlijk aan de schrijfopdracht te voldoen. Is het een harde eis? Op school krijg je voor die overtreding tenslotte een onvoldoende voor. Of is de creatieve vrijheid belangrijker?

Ik ben een nerd en ben geneigd me aan de opdracht te houden. Ik heb al een paar verhalen niet geschreven omdat die teveel van de opdracht afweken.

Ik ben benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Taco,ik betaal geen schoolgeld voor deze site, krijg geen cijfers van de coaches en hoef niet over te gaan - en al helemaal niet met allerheiligen zo dicht voor de deur.  Ik zie de opdrachten dan ook niet als "bevelen"  maar als suggesties: "Als je toch graag verhaaltjes vertelt, neem dan dit gegeven eens."
Omdat ik me niet kan herinneren ooit een welomschreven motivatie gelezen te hebben aangaande het te gebruiken aantal woorden zie ik dat als een vrijblijvend advies. Omdat verhaaltjes voor mij in elk geval de vervelende eigenschap hebben zichzelf min of meer te vertellen is zo'n advies nogal eens meer hinderpaal dan houvast. Nogmaals: voor mij iig.

Wat ik nogal eens hinderlijk vind van zowel de term "opdracht" als van de term "coach" en het stellen van een aantal woorden is dat ze nmm ten onrechte de indruk wekken mensen te "leren schrijven". Verreweg de meeste schrijvers op dit forum kunnen wel degelijk schrijven, of ze zijn eerder gebaat met andere adviezen dan "gebruik een x aantal woorden" Het schort veel aspirantschrijvers vaak meer aan zelfvertrouwen dan aan schrijfvaardigheid. Helaas behoren adviezen om die laatste te verbeteren hier tot de zeldzaamheden. "Toe fear?"
Voor mij is dat een reden  te meer om dit forum eerder te zien als inspiratiebron en uitlaatklep dan als leerschool. Maar ieder maakt daarin natuurlijk zijn / haar eigen afweging.

 

 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Bob en Taco, ik heb het idee dat ik, na mijn opmerking over het overschrijden van de woordenlimiet  bij het verhaal van Bob hier niet achter kan blijven. Mijn visie is deze:

Bij het schrijven van mijn stukjes op dit Forum staat voor mij zeker niet alleen mijn verhaal centraal. De 'ontmoeting' met medeschrijvers speelt daarin een minstens zo belangrijke rol. Ik hark dan ook met veel plezier jullie inzichten bij elkaar. Dat ik met mijn verhaal op reacties hoop, staat buiten kijf. Dankzij de meningen van Forumleden wordt de onzichtbare, lezer zichtbaar. Ik zie dit Forum als middel om inzichten te verwerven en niet als een algemene Blogpagina. Juist de restrictie van het aantal woorden dwingt mij tot schaven en schrappen.  Daarnaast neemt het goed lezen van andere verhalen, waar ik me zeker toe verplicht voel, veel tijd. Een limiet aan woorden helpt om zoveel mogelijk mensen dat te gunnen wat ik ook terug hoop te ontvangen. Amen.   

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Op een ander schrijversplatform waar alle mogelijke genres aan bod (mogen) komen zonder beperking van het woordenaantal (tenzij het gaat om zes of vijfenvijftig woordenverhalen, haikus enz..), schrijft een anderstalige dame dapper haar verhalen. Haar geschreven Nederlands lijkt na alle jaren dat ze in Nederland woont taalkundig nog steeds nergens op, maar de inhoud van haar bijdragen zijn telkens goud waard. Het eerste stukje dat ik van haar las heb ik voor haar herschreven, maar al snel werd mij duidelijk dat alle andere forumleden zich bij haar 'stijl' inclusief de fouten hebben neergelegd.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Carneli, ik weet niet wat je precies bedoelt, maar als er op dit platform afhaken is het m.i. vooral omwille van een aantal zogenaamde 'coaches' die om commerciële overwegingen hun opdrachten plaatsen en het nadien laten afweten om enige of 'flauwe' feedback te geven. Gelukkig haken die snel op hun beurt af. Afgaande op de kwaliteit van de die hards (zowel schrijvers als coaches) op dit forum hoeven wij ons vooralsnog geen zorgen te maken.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Carneli, vanzelfsprekend zijn de replieken op een forum  als dit het goud waar je als schrijver naar graaft. Maar als er niemand sjoege geeft is dat geen ramp. You can't always strike gold. Zelf repliceer ik ook alleen als ik denk dat mijn reactie voor de auteur zin heeft. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, en maar al te vaak versta ik een anders zang niet goed genoeg. Dan hou ik mijn snavel. 

Schrappen en schaven kun je nmm beter doen op geleide van je eigen gevoel dan op basis van een dictaat aangaande het aantal woorden.En het gemak waarmee je een tekst tot je neemt hangt meer af van de souplesse waarmee die geschreven is dan van het aantal woorden dat'ie telt.

Is uiteraard mijn ervaring en mening. Ymmv.

Gi, helemal mee eens. Wie voor de coaches of de feedback schrijft komt vroeg of laat van een kouwe kermis thuis. Wie voor de lol schrijft houdt en de pret en de verhaaltjes over.

 

 

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Bob

Over het aantal woorden: ik ga die nooit natellen en vind het ook elke keer vervelend om een aantal woorden op te geven, uiteindelijk schrijf je zo compact of lang als je wil. Het is niet meer dan een indicatie.

Over je tekst: ik vond het interessant om te lezen en ook aangenaam en vlot. Wat ik sterk vind is de manier waarop je begint, vanuit het Ik-perspectief om er dan een sage aan te koppelen, die mooi en duidelijk opgebouwd is. Daarom blijft een lezer verder lezen. Na het verhaal kom je terug naar een handeling die de IK stelt, en daardoor klopt het.

Knap gedaan!

Johanna

   

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bob, wederom een goed verhaal en een mooie vertelling. Graag gelezen. Persoonlijk vind ik het een leuke uitdaging om op het gestelde aantal woorden uit te komen. Ik merk dat ik daardoor uitgedaagd word om zinnen strakker te formuleren wat naar mijn beleving vaker een verbetering oplevert. Maar goed, zo denk ik erover. Prima dat jij daar anders in staat.

Terug naar jouw verhaal, het volgende viel me op:

Hij smeekte Jack hem los te laten,en toen de duivel beloofd had Jack een jaar lang niet te na te komen gooide Jack de munt uiteindelijk op de grond en maakte de duivel dat hij weg kwam.

Ik zou van de komma achter "laten" een punt maken en een nieuwe zin te beginnen met Toen.

Sinte Maarten ---> ik neem aan Sint Maarten.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Johanna, dank voor je bemoedigende commentaar, waardoor ik me minder snel een woordenzondaar zal voelen.
Fief, dank voor je reactie. Het stukje dat je aanhaalt kan enig vijlwerk gebruiken. Wird gemacht.
Sinte Maarten vanwege de liedjes, waarin omwille van uitspraak en ritme altijd Sinte Maarten gezongen wordt: "Sinte Maarten wat is koud, geef me een turfje of wat hout", "Sinte, Sinte Maarten, de koeien hebben staarten" enzovoorts.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bob, je hebt geluk dat het Sinte Maarten niet is, of Piet stak je in de zak! Hoe durf je, en de juf staat het nog toe ook!

400 is vierhonderd. Verdikkeme. :)

Maar de sukkels die als heks, spook of zombie verkleed bij iedereen aanbellen en “trick or treat” gillen – tja, die kunnen op Halloween zomaar achter een man met een lantarentje aanlopen en in de hel belanden.

Ben je wel meteen vestimentair in orde in de hel. GG

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind het een mooi en vlot verteld verhaal.

De discussie over het woordenaantal heb ik ook graag gelezen. Ik heb deze keer bijna 200 woorden geschrapt. Voor mezelf vind ik het wel interessant om te kijken wat er dan nog overeind blijft. Het meest lastige vind ik het herstellen van het ritme wat daardoor soms nodig lijkt.