Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#372 Biografie

21 oktober 2021 - 10:28

 

Toen Anna na vijf maanden eindelijk gestorven was wist Rutger niet meer waar hij het zoeken moest. Tijdens het ziekbed van zijn vrouw was hij bijna al zijn vrienden kwijtgeraakt: het ging alleen nog maar over bestralingen, chemokuur zus of gentype zo, en uiteindelijk hadden ze allemaal afgehaakt. Het gevolg was dat hij de eerste drie weken na de crematie amper een mens gezien had. Hij had achter zijn computer gezeten, foto’s van Anna bekeken, wat gegeten of geslapen en meer foto’s van Anna bekeken.

Totdat hij het idee had opgevat om Anna in een boek weer tot leven te brengen. Het boek zou simpelweg “Anna” heten en haar tot in details beschrijven. Vanaf het moment dat hij haar voor het eerst gezien had  totdat... Daar moest hij nog over nadenken, misschien kon hij een manier vinden om haar door te laten leven. Maar dan wel samen met hem, zonder Rutger geen Anna.

De eerste stap was leren schrijven. Zo ontdekte hij dat er op het internet een overweldigend aanbod was dat met schrijven te maken had. Er waren online cursussen voor beginnende schrijvers tot en met complete schrijversacademiën, er waren auteurs die aanboden je boek voor je te schrijven en redacteurs die al je kromme zinnen recht konden breien. Rutger schreef zich in voor de online cursus “levend schrijven” omdat hij Anna tenslotte weer levend wilde schrijven. De redactie zou hij in eigen hand houden: het ging niet aan dat de intieme moment die hij zou beschrijven door een ander geredigeerd werden.

Overal waar hij keek stond het advies om “eerst een stramien voor je verhaal te ontwerpen”, maar die fase kon hij overslaan. Dat stramien had hij vierendertig jaar lang geleefd. Hij zou beginnen bij het moment dat hij Anna voor het eerst had gezien, daar op de tennisbaan in het Vondelpark. Het licht op haar dansende krullen, haar sierlijke gestalte die in dat tennisrokje over het rode gravel zweefde... De verloving met haar tennispartner was kort daarop uitgegaan, niet in de laatste plaats door de hardnekkigheid waarmee Rutger haar het hof had gemaakt.

Na korte tijd was Rutger helemaal in het schrijfritme. ’s Morgens om negen uur, na een ontbijtje met twee boterhammetjes jam, ging hij achter zijn computer zitten schrijven. Niet haastig of bezeten, maar weloverwogen. Af en toe een hulpsite openslaan, om grammaticale of spellingstechnische vragen beantwoord te krijgen of voor wat details of couleur locale. Een uurtje om te lunchen, daarna boodschappen doen en om drie uur weer achter de computer tot een uur of zes. Na het eten nog even teevee kijken, en dan naar bed om nog wat vooruit te piekeren over de aanstaande pagina’s.

Zo verstreken er tien maanden. Toen had Rutger “Anna” af. De laatste hoofdstukken waren moeilijk geweest. Weer die verschrikkelijk periode van diagnose, behandelingen en prognoses tot de onafwendbare afloop...Het had hem bijkans gesloopt. Maar zo was het nu eenmaal gegaan. Het boek eindigde met een Anna die doodstil op bed lag met naast haar een uitzinnig huilende Rutger.

Uitgeput sloot Rutger de computer af. Op dat moment was het of alles anders werd. Het beeldscherm werd een vage vlek, zijn bureaustoel leek onder hem vandaan te rollen, hij voelde nog hoe zijn hoofd het toetsenbord raakte. Er was een vreemd geraas in zijn oren, toen werd het stil en donker.

Rutger werd wakker van iets nats op zijn wang. Hij deed zijn ogen open en zag Anna’s gezicht boven het zijne. Ze huilde. “Jij domme, domme jongen”, zei ze. “Kon je niet een beetje fantaseren? Nu moeten we alles precies hetzelfde overdoen.”

 

 

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 oktober 2021 - 11:26

Hoi Bob, een ietwat komische tragedie. Had hij het verhaal van Anna fantasievoller en levendiger geschreven, hadden ze samen nog veel plezier kunnen hebben. Althans, dat is zoals ik je verhaal lees. Ik vind het heel mooi: de tragiek in het begin met de luchtige afsluiting. 

Toen Anna na vijf maanden eindelijk gestorven was  ---> het "eindelijk" leest wat cru. Het overlijden kan als een opluchting voelen, maar dat kun je ook op twee manieren interpreteren. Daarnaast vind ik persoonlijk zinnen in de verleden tijd mooier, actiever. Zoals:
Toen Anna na vijf maanden stierf ...
Tijdens het ziekbed van zijn vrouw raakte hij bijna al zijn vrienden kwijt: het ging allen nog maar over bestralingen, chemokuur zus of gentype zo, en uiteindelijk haakten ze allemaal af.
 

... het ging allen nog maar over bestralingen ---> allen moet alleen zijn, denk ik

Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 oktober 2021 - 11:43

Hoi Fief, dank je voor je reactie. "Eindelijk" heb ik over zitten piekeren, maar bewust gekozen. Past nmm in de wat afstandelijke toon die ik zoek. Dat het cru kan klinken: eens, maar de werkelijkheid is ook niet van de fluwelen handschoentjes. Zoals ook dit verhaal leert.
VVT is ook bewust gekozen: het zijn de dingen die vooraf gaan aan Rutgers fatale literaire escape. Door VVT en OVT te combineren krijgt het verhaal meer tijdsperspectief. Vind ik.
En allen moet natuurlijk alleen zijn. Waar ben je als schrijver nog zonder oplettende lezers?
Tony, dank je. Geen straf voor >500 woorden?

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2021 - 14:54

Dankzij je rustige tempo en de gestage opbouw naar dat tragikomische slot heb je naar mijn mening een zeer fijne tekst gecreëerd. Met plezier gelezen Bob.

Het feit dat de opdracht zich pas in de laatste regels van je tekst manifesteert, stoorde mij niet. Ik bleef als lezer hierdoor benieuwd en geboeid, aangezien ik aan het wachten was op het "Aha!"moment.

Top!

Lid sinds

4 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2021 - 18:21

Hoi Bobcom, 

Sorry voor mijn late reactie. Om de een of andere reden heb ik je verhalen gisteren niet tussen de anderen zien staan. 

Gedurende het verhaal heb en houd je een verdrietige, maar toch ook deels bitterzoete toon die prettig leest. Hoewel de eerste alinea ook goed geschreven is, zou ik denken dat die misschien iets korter kan. Dat kan een voorkeur van stijl zijn, hoor! Ik denk nu zelf aan een opening waarbij de Rutger in een enkele regel beseft dat Anna dood is door haar ziekbed en dat bij besluit over haar te schrijven. De eenzaamheid die hij voelt vind ik namelijk op een meer subtiele manier al duidelijk genoeg in de rest van de tekst terugkomen. In verhouding vind ik de eerste alinea dan een beetje van diezelfde subtiliteit missen. Dat neemt niet weg dat ook eerste stuk erg mooi geschreven is, net als de rest van het verhaal.

Je komt ook met een heel onverwacht, maar toch mooi en passend einde dat knap in elkaar zit. 

Een heel mooi verhaal! 

Groet, 

Nadine