Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#372 Wat een bestaan

 

Hé psst, niet verder vertellen, want dan denken ze dat ik een paranoïde malloot ben, maar iemand zit mij in het geniep dwars bij alles wat ik doe. En dan, steevast als mijn bestaan steeds precairder wordt en ik op het randje van de dood balanceer, grijpt er iemand anders in en komt alles op het laatste moment weer goed. Het kan ook zijn dat dat dezelfde figuur is, daar wil ik van af zijn, maar het is zo opvallend dat je bijna in god zou gaan geloven. Wat ik trouwens verdom

En ja hoor, daar gáán we weer. Ik zie uit mijn ooghoek dat ik ‘stiekem’ gevolgd word door een onguur type met een ongeschoren smoel en getatoeëerde armen en een Neanderthaler-loopje. Hij versnelt, dus ik weet al wat ik moet doen. Renneeeeen!

Tussen auto’s door die drukke weg overschieten. Bijna aangereden. Zijstraatje in. Shit, loopt dood. Daar komt mijn achtervolger al, mes in zijn hand. Snel de eerste de beste voordeur openrukken. Gelukkig, niet op slot. Nu meteen achter me dicht gooien, grendel erop. Even uithijgen. Doorrennen naar de achterkant. Wuif naar stomverbaasde bewoner. Hoor nog net hoe achtervolger grendel kapot schiet. Tuin in, muurtje over. Bezeer mijn enkel, toch blijven rennen. Gotver, blinde muur. Dan maar dat vervallen pakhuis in. Enkel doet vreselijk pijn. Hou dit niet lang meer vol. Strompel een trap op. Daar is de Neanderthaler ook al. Ik sta letterlijk met de rug tegen de muur, kan geen kant meer op. De ongure tronie breekt in een smerige grijns uit, richt zijn vuurwapen, en …. wordt verpletterd door een enorme brok beton die ineens uit het plafond dondert. Morsdood.

Pfoooeh. Ik zak langzaam in elkaar tegen de muur en blijf even liggen, totdat de adrenaline wat weg begint te trekken. Wat een vreselijk bestaan is dit, alsof ik in een slechte thriller zit. Nooit kan ik eens rustig een avond voor de buis hangen of gewoon met een boodschappenkarretje door de Albert Heijn slenteren. Overal heeft iemand het op me voorzien en steeds word ik weer opgejaagd. Maar waarom eigenlijk? Niemand vertelt mij ooit wat.
Dan klinken er voetstappen op de trap. Oh, nee! Begint het nou alweer? Waar heb ik dit toch aan verdiend? De voetstappen klinken nu vlakbij en ik kijk vermoeid op.

Wel allemachtig, krijg nou wat, een bevallige jongedame op naaldhakken en in een strak mantelpakje. Lang rood haar, groene ogen, precies mijn type. Ik spring overeind en merk dat mijn enkel weer helemaal oké  is.
De dame glimlacht lieftallig.  ‘Ik ben gestuurd om je naar een veilige plek te brengen, mooie jongen. De auto staat voor.’
Goh, dit is nieuw. Tof, zeg.
Binnen de kortste keren zoeven we in haar zilverkleurige cabrio door smaragdgroene heuvels, die overgaan in steile kliffen met uitzicht op een oogverblindend blauwe zee. Rondom ons barst een onzichtbaar symfonieorkest los, met massa's zwelgende violen. De zon gaat uitbundig onder in Technicolor rood en ik voel gewoon dat er ergens champagne koud staat.

Dank U, God.

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Fijn verhaal. Mooi hoe je in de actie naar staccato-zinnen overschakelt, die daardoor de actie benadrukken en hoe je op het eind in langere zinnen weer de rust pakt.

Ja, hier moet een schrijver de hoofdpersoon in zijn macht hebben. Kan niet anders.

Graag gelezen. 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Aurora, wat een achtervolging! Alsof ik in een film zit. De schrijver is alle macht kwijt. Gaat-ie dan dood  met het idee dat-ie in het paradijjs is beland?  Heel mooi.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ben fan, actie, naaldhakken en Technicolor rood.

Nooit kan ik eens rustig een avond voor de buis hangen of gewoon met een boodschappenkarretje door de Albert Heijn slenteren

Dat begrijp ik! Het gemis!

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Aurora, wat heb je dit 'goddelijk' geschreven. Even dacht ik dat je voor de Vlaamse schrijvers Albert Heijn door Delhaize moest vervangen, maar inmiddels heeft de Ahold Delhaize groep ook in Vlaanderen genoeg AH's neergepoot en hoeft het niet meer.

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi hoe je cliché's toch verrassend kan laten zijn. Wat Hadeke zegt over die staccato-zinnen, daar ben ik het mee eens. De vorm van je tekst is bijna voldoende om de sfeer te begrijpen. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Aurora, 

Je hebt een mooie toon voor je verhaal gevonden. De actie heeft een goed, vlot tempo en de gedachten van het personage zijn mooi verwoord. 
Ik vind een paar specifieke zinnen erg mooi gevonden, omdat ze subtiel, en toch duidelijk verwijzen naar het idee dat je personage weet dat er iets niet helemaal normaal is: 
het is zo opvallend dat je bijna in god zou gaan geloven  is redelijk recht voor zijn raap, maar dat stoort niet. Het is juist een goede 'aanloop' naar: Niemand vertelt mij ooit wat (alsof je personage ergens weet dat er een schrijver in het spel is die dat wel degelijk zou kunnen doen, met alle middelen die hij tot zijn beschikking heeft). Dan is 'Technicolor rood'  een prachtige afsluiter voor deze vondsten: het rood wat je in een film zou zien.

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine