#372 Wat een bestaan

Hé psst, niet verder vertellen, want dan denken ze dat ik een paranoïde malloot ben, maar iemand zit mij in het geniep dwars bij alles wat ik doe. En dan, steevast als mijn bestaan steeds precairder wordt en ik op het randje van de dood balanceer, grijpt er iemand anders in en komt alles op het laatste moment weer goed. Het kan ook zijn dat dat dezelfde figuur is, daar wil ik van af zijn, maar het is zo opvallend dat je bijna in god zou gaan geloven. Wat ik trouwens verdom

En ja hoor, daar gáán we weer. Ik zie uit mijn ooghoek dat ik ‘stiekem’ gevolgd word door een onguur type met een ongeschoren smoel en getatoeëerde armen en een Neanderthaler-loopje. Hij versnelt, dus ik weet al wat ik moet doen. Renneeeeen!

Tussen auto’s door die drukke weg overschieten. Bijna aangereden. Zijstraatje in. Shit, loopt dood. Daar komt mijn achtervolger al, mes in zijn hand. Snel de eerste de beste voordeur openrukken. Gelukkig, niet op slot. Nu meteen achter me dicht gooien, grendel erop. Even uithijgen. Doorrennen naar de achterkant. Wuif naar stomverbaasde bewoner. Hoor nog net hoe achtervolger grendel kapot schiet. Tuin in, muurtje over. Bezeer mijn enkel, toch blijven rennen. Gotver, blinde muur. Dan maar dat vervallen pakhuis in. Enkel doet vreselijk pijn. Hou dit niet lang meer vol. Strompel een trap op. Daar is de Neanderthaler ook al. Ik sta letterlijk met de rug tegen de muur, kan geen kant meer op. De ongure tronie breekt in een smerige grijns uit, richt zijn vuurwapen, en …. wordt verpletterd door een enorme brok beton die ineens uit het plafond dondert. Morsdood.

Pfoooeh. Ik zak langzaam in elkaar tegen de muur en blijf even liggen, totdat de adrenaline wat weg begint te trekken. Wat een vreselijk bestaan is dit, alsof ik in een slechte thriller zit. Nooit kan ik eens rustig een avond voor de buis hangen of gewoon met een boodschappenkarretje door de Albert Heijn slenteren. Overal heeft iemand het op me voorzien en steeds word ik weer opgejaagd. Maar waarom eigenlijk? Niemand vertelt mij ooit wat.
Dan klinken er voetstappen op de trap. Oh, nee! Begint het nou alweer? Waar heb ik dit toch aan verdiend? De voetstappen klinken nu vlakbij en ik kijk vermoeid op.

Wel allemachtig, krijg nou wat, een bevallige jongedame op naaldhakken en in een strak mantelpakje. Lang rood haar, groene ogen, precies mijn type. Ik spring overeind en merk dat mijn enkel weer helemaal oké  is.
De dame glimlacht lieftallig.  ‘Ik ben gestuurd om je naar een veilige plek te brengen, mooie jongen. De auto staat voor.’
Goh, dit is nieuw. Tof, zeg.
Binnen de kortste keren zoeven we in haar zilverkleurige cabrio door smaragdgroene heuvels, die overgaan in steile kliffen met uitzicht op een oogverblindend blauwe zee. Rondom ons barst een onzichtbaar symfonieorkest los, met massa's zwelgende violen. De zon gaat uitbundig onder in Technicolor rood en ik voel gewoon dat er ergens champagne koud staat.

Dank U, God.