Dit nummer van Dave Davies doet me terugdenken aan collega Jan.
Nooit gekend zegt u? Pas begin dit jaar gestart?
Ach Jan, immer goedgemutst en vrolijk. Al mag u die “immer” natuurlijk niet letterlijk nemen. Schommelingen waren merkbaar, zelfs bij Jan. Maar positief ingesteld was hij.
En geliefd.
De collega’s noemden hem in hun redes achtereenvolgens bruggenbouwer, doorbijter en sfeermaker. Hij had de gave, ziet u, om al schertsend een berg werk te verzetten.
‘De spreekwoordelijke clown die drie taken hoog weet te houden en tegelijk op olijke wijze het strikje tegenwijzerzin laat spinnen,' aldus ons afdelingshoofd tijdens een ietwat onzinnige, beschonken nieuwjaarsspeech.
Alle aanwezigen hadden beamend geknikt en vervolgens getoost op Jan. En wat eens was, zou altijd blijven.
Dachten we.
Maar corona kwam en veegde heel wat menselijk contact onder de mat. Ook bij jan.
Hij was – wat had u verwacht – een olijke bachelor. Gebonden zijn was werk voor een boeienkoning, niet besteed aan de clown. Vertier zocht hij dus buitenshuis.

Thuiswerk werd echter de norm en ieders belevingswereld werd verengd en afgevlakt tot een diagonaal van circa 40 cm. Jan tuurde door de lens op zijn laptop en wij kregen een vervormd en beslagen beeld teruggekaatst. Telefoontjes met collega’s werden bovendien schaars en kortdurend. Ongerustheid bij sommigen, maar Jan wuifde hun bezorgdheden weg. Een gebarsten lach voor ieder die het niet wou zien.
Enkele maanden verder en we mochten we met z’n allen terug naar kantoor. Toen de eersten aankwamen, stond Jans auto er al. De deur van zijn bureau was op slot; binnen heerste stilte.
Op die deur hing een geel post-itje met volgende regel:

“Let's all drink to the death of a clown.”

Ja, ziet u, u bent best voorzichtig met mensen die te boek staan als immer vrolijk.

***

https://www.youtube.com/watch?v=F26MKAYzxYA&ab_ch…