#371 Down in the park
Het was rustig in eetcafé Zom-Zom’s. De reden was duidelijk, je hoefde alleen maar naar buiten te kijken. De machines patrouilleerden de straten, niemand was veilig. Mensen met gezond verstand zaten thuis. Gary had in wezen wel gezond verstand, maar soms werkten zijn hersenen tegen, dus ging hij samen met zijn enige vriend Vijf na achten de deur uit. Wonderbaarlijk genoeg werden zij niet gespot. Onder het genot van een cheeseburger met koffie combo, realiseerde hij zich wat hij had gedaan.
Hij had slechts een vaag idee van hoe hij zo was geworden. Soms vulde zijn hoofd zich met flarden van een gewapend conflict waar hij kennelijk aan had meegedaan. Het was ergens in de jungle, of misschien in de woestijn. Het enige dat hij wist, was dat het een plek was die niet vriendelijk was voor mensen. Het schijnt dat hij te dicht bij een explosie had gestaan.
Ook was er het auto ongeluk waarvan hij niet meer wist of hij dat ook daadwerkelijk had meegemaakt, of dat het een verzinsel was, of iets dat hij een keer had gedroomd. Als het een echt ongeluk was, zou het in ieder geval de littekens op zijn gezicht verklaren, hoewel het natuurlijk ook van de explosie zou kunnen komen. Wist hij veel. Hij kreeg in ieder geval elke maand geld van de regering, en hij hoefde niet meer te werken.
Tegenover hem zat Vijf. Hij dronk een blauwe vloeistof die niet voor mensen was bedoelt. Het schijnt dat het spul gekke dingen met je hersenen deed.
Buiten kroop er over de stoep een verschrikking met titanium tentakels. Je zou nooit geloven waar ze toe in staat waren.
“Het is een ander gezicht, maar de woorden veranderen nooit.” zei Vijf met een blikkerige stem die was gespeend van elk greintje menselijkheid.
Wat een onheilspellend…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Wat een onheilspellend beeld schets je hier. Mag ik vragen wat je zo aanspreekt aan dit nummer? Er zit voor alle duidelijkheid geen oordeel achter die vraag, het maakt me gewoon nieuwsgierig.
Ik heb je tekst met interesse gelezen. Het was vooral de laatste zin van de eerste alinea die me pakte, omdat die veel vragen oproept (waarop ik overigens geen antwoord heb gekregen, maar dat is je vergeven).
Het valt me op dat je vrij dicht bij de songtekst bent gebleven. Songteksten zijn vaak wat fragmentarisch van aard. Als luisteraar vul je zelf veel in en dat lukt zo goed, omdat de muziek op zichzelf allerlei gevoelens en gedachten losmaakt. Alleen geschreven tekst doet een groter beroep op de fantasie van de lezer en dat is niet mijn sterkste punt. Terwijl ik naar het nummer luister begrijp ik denk ik beter wat je hebt willen overbrengen. Andersom is dat minder het geval. Wat mij betreft, maar dat is een kwestie van smaak, had je in je beschrijvingen meer vrijheid mogen nemen en wat verder kunnen gaan.
Hoi De Thomas, ik heb de…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi De Thomas, ik heb de songtekst opgezocht (ik kende alleen "Are friends electric") en ik vind het een goede invulling van de opdracht. Je hebt van het lied een verhaal gemaakt. Graag gelezen.
De machines patrouilleerden de straten ---> volgens mij is het "patrouilleerden door de straten"
Misschien leest het mooier/beter als je het wat strakker schrijft:
Van het ongeluk kon hij zich niets meer herinneren. Was het een verzinsel of had hij het gedroomd?
“Het is een ander gezicht, maar de woorden veranderen nooit.” zei Vijf met een blikkerige stem die was gespeend van elk greintje menselijkheid. --> de punt achter "nooit" moet een komma zijn.
was bedoelt. ---> was bedoeld
Hij kreeg in ieder geval elke maand geld van de regering, en hij hoefde niet meer te werken. ---> vóór "en" hoort geen komma. "hij" kun je weglaten.
Hij kreeg in ieder geval elke maand geld van de regering en hoefde niet meer te werken.