Mooie keus, Aurora, en heerlijk dat tongue-in-cheek toontje. This is the way the world ends. Not with a bang, but a whimper.
Kan je alleen het slot nog ietsje aanscherpen? Ik weet niet of het komt door de aankondiging "kreeg toch haar zin"  of door het droge "de familie vond dat genoeg", maar wat het ironisch hoogtepunt van tragiek had moeten zijn komt nu voor mij wat vlakjes over. Neemt niet weg dat ik gesmuld heb, zelfs zonder mokkagebak. 

S.O.S. !!! Ik heb  geen enkel idee wat de opdracht is. Daarom van mij nog geen reactie, laat staan een verhaal. Ik denk dat ik niet de enige ben die slechts drie verhalen op de site ziet staan?

... ik zie de opdracht inderdaad ook niet...

Ik heb ontdekt dat je de opdracht kan zien als je "#371" typt in het zoekvenster op de startpagina. Maar er scheelt iets met de hele website. We zijn terug in de tijd gegaan. 

Sorry om hier jouw onderwerp voor te gebruiken, Aurora, maar hopelijk vindt iedereen nu wel de weg.

Wat je tekst betreft, vind ik de ironie van de tragiek die schuilt in het ontbreken van tragiek, wel een leuke vondst. 

Hoi Aurora, mooi gevonden. Met plezier gelezen.
Een klein zeurtje:

Op een dag in oktober, op weg naar de Hema, waar ze zichzelf elke dag trakteerde op een kop koffie met mokkagebak, gleed Dido uit over een herfstblaadje, smakte met haar hoofd tegen de stoeprand en overleed ter plekke.

In deze zin staan vier komma's. Er is me ooit verteld dat als je veel komma's in een zin moet gebruiken, je beter de zin kunt splitsen in kortere zinnen. 
In de zin "op weg naar de Hema, waar ze zichzelf elke dag trakteerde op een kop koffie met mokkagebak" kun je de komma achter Hema weglaten. 
Persoonlijk zou ik achter herfstblaadje een punt zetten en een nieuwe zin beginnen.
... gleed Dido uit over een herfstblaadje. Ze smakte met haar hoofd ...

Is het met opzet dat je in de laatste alinea geen "tante" schrijft voor de naam Dido?

Ik heb genoten van de muziek (die ik niet kende) en van je tekst. Die arme tante Dido, ik kan me er alles bij voorstellen hoe haar leven vredig en zonder noemenswaardig drama voortkabbelde. Je zou van minder in een depressie raken. Vooral de vierde alinea, waarin je zo treffend beschrijft hoe tragisch dat ontbreken van elke vorm van tragiek voor tante Dido was, vind ik bijzonder vermakelijk. Dat het verhaal niet gelukkig eindigt is dus eigenlijk maar goed, al is het jammer dat tante Dido die tragedie en haar eigen begrafenis niet mocht meemaken. Niet bij bewustzijn althans. Maar misschien is dat iets voor een volgende opdracht.

Aurora, met jouw muziekkeuze (en die van jouw al of niet ingebeelde tante Dido) katapulteer je mij terug naar de tijd dat mijn dochtertje van amper vier een van de engeltjes speelde in een opvoering van de opera Dido and Aeneas van Henry Purcell. Tientallen jaren later is 'Remember me' nog steeds een van haar en mijn geliefkoosde aria's. Dank je.

Ik moest even in de herhaling bij de eerste vrij lange zin, maar daarna had je me wel. Geschreven alsof het waar zou kunnen zijn en misschien is het dat ook wel. 😀