#370 - Pixelpaaien

Een verhaal dat maar weer aangeeft hoe de geschiedenis zich nog steeds naar het heden door laat trekken. Mooi geschreven. 

Wel twee dingen.

Je zet me wat op het verkeerde been. Bij 'Drie dagen later en hier zit ik ...' schakel je over naar de tegenwoordige tijd. Daardoor lijkt het of we in het heden zitten en denk ik even 'Zo die hebben lang gewacht om elkaar te ontmoeten', wat ik een grappige gedachte vind, maar dan kan ik de drie dagen niet plaatsen. Die gedachte van mij klopt dus niet.

Ik ga in dit verhaal uit van een vertellende 'hij' en een 'zij' die transformeert naar een oude corpulente 'hij'. Een klassieke 'bedrieger bedrogen'. Voor mijn gevoel is het onwaarschijnlijk dat die tweede persoon werkelijk op een ontmoeting in zal gaan. 

Maar dit allemaal terzijde. Ondanks dat, met plezier gelezen. En pixelpaaier is natuurlijk een goed woord. 

Hoi Tudor, het overschakelen naar de t.t. stoort mij niet. Het eerste deel is duidelijk de uitleg hoe het contact tot stand kwam, het tweede zoals het nu verdergaat. 

Pixelpaaier vind ik een geweldige vondst. Aan ons om de voorstelling van het einde af te ronden. Met plezier gelezen.

Tudor, wat goed, twee oude zakken die zich voordoen als een jonge deerne en een ne(p)ttwintiger. Heerlijke passages over de stad waar Europa struikelt en de beschrijvingen in het park. Je hebt de pixels uitstekend gepaaid!

Heerlijk verhaaltje Tudor, vol leuke vondsten buiten de "pixelpaaier" om. Lekker beeldend geschreven, de situering rond het millennium geeft je de mogelijkheid om het heden op de hak te nemen maar zet je ook voor een probleem - net als het dubbelspel dat je de netdaters laat spelen.
Zo zijn daar de "hij" en de "zij", die meer en minder recente pikante plaatjes uitwisselen. De "hij" is zijn tijd ver vooruit qua scamdating, maar krijgt alsnog het lid op zijn neus. Kan, maar juist door de details die je in het verhaal geeft gaat het wat wringen. Rond het millennium al zo oud en jichtig dat ik het wat moeilijk vind om me hem als fantasy dater voor te stellen - laat staan ook nog terugblikkend. Bij zijn tegenspeler wordt het nog iets bonter. Want dat  blijkt een corpulente man te zijn die op jongens valt en je "hij" naar het park heeft gelokt door zich voor te doen als aantrekkelijke Gentse studente, inclusief plaatjes. Beetje extreme vorm van grooming. Als beiden iets minder af hadden geweken van wat ze elkaar voorgespiegeld hadden had ik je finale meer gewaardeerd. Ook omdat je er wat lang naar toe werkt - op het moment dat je de corpulente date introduceert denk ik als lezer al "o, ja, zit het zo, maar..." En uiteindelijk blijkt het zo te zitten, en wordt het "maar" onder tafel gepoetst.
Daarmee samen hangt ook je tijdenkeuze. Door van het begin af aan te kiezen voor een "toen"-perspectief is verleden tijd een logische keuze. Als je de lezer meer het verhaal in wilt trekken door over te schakelen naar tegenwoordige tijd, kun je dat beter doen vòòr de date. ".....suggereer ik in een poetische bui. Uiteindelijk hapt ze toe." Je kunt daar zelfs nog een beetje op vooruitlopen door je bespiegelingen ook in het nu te plaatsen: "Maar (wat) is het verleidelijk om je mee te laten sleuren..."
Hoop dat je me dit fileren van je verhaal niet euvel duidt. Ik heb het met plezier gelezen, maar Nederlanders worden nou eenmaal geboren met een opgestoken wijsvingertje. Daarom ook de melding dat "neerploffen" geen wederkerend werkwoord is: "is neergeploft", "heeft zich neergezet"

 

Hallo Tudor, wat een tof verhaal! Mooi geschreven ook. Ik ben, in tegenstelling tot bovenstaande reacties, niet één keer gestruikeld. Chapeau!

Hoi Tudor,

Wat een topwoord: pixelpaaien! En je schrijft in een ritme dat heel fijn is om te lezen. Zeker in het eerste deel neem je me helemaal mee. In het tweede deel wordt het iets chaotischer, ook omdat je (zoals sommigen al zeiden) een vrij grote omschakeling moet maken als lezer.

Zelf had ik het fijner gevonden om al eerder wat subtiele hints over het ware verhaal te krijgen. Terwijl het feit dat die oude man op het bankje de 'catfish' is dan weer direct duidelijk is, waarna je er niet zoveel meer over zou hoeven zeggen. Wellicht kun je het verhaal nog een extra plottwist geven?

Groetjes,
Marieke

"Ons eerste raakpunt." Grappig hoe je soms meer met elkaar gemeen hebt dan je had gedacht. Ik heb je verhaal met veel plezier gelezen.