Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#370: Zielzuiger

7 oktober 2021 - 12:40

 

Barbara stak haar hoofd wat dieper in het zwarte gat. ‘Halloooooo,’ riep ze. Ze draaide haar hoofd 360° zodat ze niets zou missen. Het bleef zwart. Er was zelfs geen echo. Haar schouders hingen nu mee in het gat. In vroegere tijden moest ze slechts ‘hoi’ zeggen om omringd te worden door kleurrijke, lichtgevende, fantastische figuren. Die drongen diep in elke vezel van haar lijf, keerden haar binnenstebuiten en zweefden met haar door een universum dat niet bestond.

Het lukte niet meer met lieve woorden, grappige woorden, zoetsappige (zoete én sappige) woorden, gewoonmaarwoorden. Noch met hulpkreten, ’t zout van tranen, uitstortingen van haar hart. Alles bleef snijdend pikzwart. Nog wat dieper, dacht ze. Met haar knieën hing ze aan de rand, zoals ze dat als kind zo vaak had gedaan aan het duikelrek. Deze keer hoorde daar geen gevoel van vrijheid bij met haren in het zand. Nee, deze keer kon ze enkel happen naar adem en was er een stem die zei: ‘Je moet nóg dieper.' Haar knieën schoten los. Ze verdween, werd deel van de duisternis. Ze had geen begin of einde meer.

Weken gingen beginloos en eindeloos voorbij en Barbara bleef happen. Hap hap hap. Ze deed verwoede pogingen om de code te kraken. Het enige dat brak, was zijzelf. Haar stem piano, pianissimo en eindeloos de meest onrustige rust.

Een gat van donkergrijs bood zich aan, haar hoofd erin, een nieuw begin. En einde. Met een maximum aan kracht, dat als een minimum voelde, wurmde ze zich door de opening. De zielzuiger stampte ze zacht van zich af. Ze zag zichzelf weer, heel vaag. Haar handen waren nog steeds haar handen, al voelden ze nog niet echt van haar. Ze bekeek zichzelf, van teen tot … Haar hap stopte, waar haar borstkas moest zijn, zat een groot zwart gat. Werd het groter? Werd zij zelf een zielzuiger?

Gelukkig bleef Barbara een zielgever, zij het met niets meer om te geven. De weken werden maanden. De duisternis verdween. Het zwarte gat werd kleiner. Haar vinger erin steken, betekende gekatapulteerd worden naar deemsterende fantastische figuren. Dokter Ramani had er een pleister op gekleefd en gezegd: ‘Niet aan pulken.’ Dat vond ze lastig. Het was haar niet-denken-aan-een-roze-olifant. ‘Ik heb een oefening voor je,’ had dokter Ramani gezegd. Dus hing ze, elke dag vijf minuutjes, ondersteboven aan het duikelrek met haren in het zand.   

 

Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2021 - 13:44

Waarom tegen een muur lopen als je net uit een zwart gat bent ontsnapt? Prima probeersel, de beelden die je schrijft zie ik voor me. Een beetje verwarrend, maar dat is niets bij wat Barbara overkomt. Alleen die 360° draai van het hoofd vind ik een onmogelijk precisie die afbreuk doet in plaats van toevoegt. De link tussen code kraken en stem is wat zwakjes - uiteindelijk had ook haar stem kunnen breken, dan had dat piano, pianissimo, stilte eerder gepast. O ja, dat "voor haar" bij gelukkig mag weg. Is vrij wiedes, er is niemand anders. Heb lekker onbestaanbare plaatjes gelezen, leuk!
 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2021 - 15:08

Fascinerend. Het begin vind ik sterk, geen inleiding, gewoon 'boem' in het verhaal. Het voedde mijn verbeelding, net als de rest van je verhaal. De achteloosheid waarmee de vreemde woorden zijn opgenomen voelt voor mij natuurlijk aan.

Graag gelezen.

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2021 - 21:52

Ik vind het mooi Annabe! Bij zielzuiger moest ik aan Harry Potter denken, maar je tekst nam me ook mee naar Alice op het moment dat ze in het konijnenhol verdwijnt. Een verhaal van iemand die zichzelf verliest en uiteindelijk weer vindt. Soms moet je daarvoor even kopje duikelen. 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2021 - 9:49

Dank voor het lezen!

@Bobcom. Ja die 360°, ik begrijp wat je zegt. 'k vind het jammer dat je er niet voor kan kiezen om dingen door te halen. Ook wat je zegt over de link tussen kraken en breken, snap ik, want dat voelde ik zelf ook bij het schrijven. Alleen wist ik niet goed hoe dat op te lossen en heb ik gewoon verder geschreven. Inhoudelijk is het zo dat zij breekt en dat ze haar stem verliest. Misschien hoort die code kraken er niet en moet ik het raadsel dat ze probeert op te lossen, maar waar geen oplossing voor bestaat, anders formuleren. De 'voor haar' heb ik weggehaald. 

Bedankt voor je feedback. Ik stel het erg op prijs. 

@Taco. Dank je voor je fijne woorden!

@Chantal en mespunt: Het doet me plezier dat jullie er dingen uithalen die ook zo bedoeld zijn, het zichzelf verliezen, de eenzaamheid. Dank jullie voor jullie lieve, bemoedigende woorden! 

 

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2021 - 15:59

Chantal moet gewoon haar mond houden, want die praat voor haar beurt. Ze weet dondersgoed dat ik dat had willen zeggen. Je tekst is soms op het pathetische cliché af met de concretisering van abstracties in de vorm van dat zwarte gat en het er in vallen, maar ook fijn vol van belofte met het 'beginloos en eindeloos' en het niet kraken van een code, maar wel zelf breken. #like

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
9 oktober 2021 - 16:36

Volgens mij doe je jezelf onrecht aan door het als probeersel af te doen.

Ik struikelde ook over de 360°. (Na inloggen kun je de tekst weer bewerken, je ziet daarvoor een tabblad.)

Het beeld dat Chantal in haar reactie schrijft had ik op hoofdlijnen ook.

Voor mij tuimelt het nog wel wat door elkaar, qua indrukken en informatie die je geeft. Dat zou iets strakker kunnen voor mij. Wat is echt essentieel in je verhaal en wat niet.

Maar, als dit slechts een probeersel is, dan ben ik erg benieuwd naar de verhalen die voor jou 'probeersel ' overstijgen.

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 oktober 2021 - 15:44

Fantasierijk en intens.
De kracht van je verhaal ligt hem voor mij eerder in de gevoelens die worden opgewekt dan bij het inhoudelijke.
Eigenlijk hoef ik dit verhaal niet te vatten om het te kunnen appreciëren. 
Ik voel (wan)hoop, onmacht en hunkering bij het hp.

Zeer beeldend geschreven en graag gelezen.

 

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
16 oktober 2021 - 17:53

Hoi Annabe,

Mooie tekst, met een eigen stijl! Dit vond ik meteen een heel sterke zin: 

In vroegere tijden moest ze slechts ‘hoi’ zeggen om omringd te worden door kleurrijke, lichtgevende, fantastische figuren. Die drongen diep in elke vezel van haar lijf, keerden haar binnenstebuiten en zweefden met haar door een universum dat niet bestond.

Qua gevoel heb je me helemaal, qua structuur kan het af en toe nog wat strakker. Zeker in de laatste twee alinea's, het stuk rond de zielzuiger en de zielgever. Dat zou je nog iets meer kunnen uitwerken.

Wat die 360° betreft, daar is denk ik al genoeg over gezegd :) En de suggestie van Bob dat haar stem breekt, vond ik een goeie.

In deze zin zou ik het deel tussen haakjes weglaten, dan loopt je zin qua ritme wat beter door.

Het lukte niet meer met lieve woorden, grappige woorden, zoetsappige (zoete én sappige) woorden, gewoonmaarwoorden. 

Hopelijk kun je hier weer mee verder!

Groetjes,
Marieke