#369

Geef mij!

In zijn hand had Barry een splinternieuwe pen die over het papier kon zweven en vast mooie letters zou schrijven. Maar hij wist dat hij hem zou kwijtraken. Zojuist had hij de klas getrakteerd op gezonde snacks, klaargemaakt door zijn moeder die het op een grote zilveren schaal had binnengebracht.
  Toen Barry uitdeelde en de schaal aan zijn bankgenoot voorhield, had deze hem aangekeken en vier vingers opgestoken. Baghoe was twee koppen kleiner dan hij. 
  ‘Geef mij,’ zei hij, overtuigd van de kracht van zijn blik.
  De jarige had geknikt en zag dat Kaghoe er echt vier nam, waardoor er niet genoeg was voor de twee kinderen op de achterste bank.         
  De geslachtofferde twee – wie was er in deze klas niet geslachtofferd – bleven stil zitten en juf Mariska tekende een vlag op het bord met eronder Barry van harte gefeliciteerd met je 9^e verjaardag!
  Echte vriendjes had Kaghoe niet. Wel maakte hij met iedereen contact en haalde aardige cijfers.
  Naast het tweetal dat geen traktatie ontving, zat Lize. Haar hoofd was knalrood. In haar ogen glommen tranen. Kaghoe zag het, keek haar aan en hield zijn hand op. Maar Liza ging staan en schreeuwde: ‘Nee!’
  Kaghoe spande zijn rechterarm naar achter, strekte zijn linker naar voren en siste: ‘Brrr-bam-bam-bam,’ en maakte een stekende beweging.
  Vanuit haar ooghoeken zag Mariska wat er gebeurde.
  ‘Kaghoe! Zitten!’ riep ze. De jongen ging zitten en deed met zijn ogen wat alleen hij er mee kon. In zijn borstzak blonk Barry’s pen. Toen de bel ging bleef iedereen zitten. Mariska stond met haar hand voor haar mond en bewoog niet. Even later ging de deur open. Het was de directrice. Mariska liep naar haar toe en fluisterde iets in haar oor. Beiden keken naar Kaghoe.
  ‘Dus toch,’ fluisterde ze, ‘Het kind is ook soldaat.’