Als ik het bewuste kamertje nader staat er een lange rij. De chef heeft de leerlingen in de wachtrij gezet en roept ze een voor een naar binnen. De meesten zijn bruggers. Die weten nog niet dat ze zo meteen de ergste momenten van hun ontgroeningsjaar gaan beleven. Ze moeten nog respect en weerstand opbouwen. Ze zullen eerst moeten presteren en dan bedoel ik uiteraard niet in de schoolbanken. 
 
Ik heb die fase al doorstaan toen mijn moeder en ik op de zee-onwaardige boot vanuit de Dominicaanse Republiek de wereld in werden gestuurd. We hadden overal kunnen belanden, maar kwamen uiteindelijk in een nietszeggend gehucht terecht in een land waar we niet voor hadden getekend. En dat was dus nog voor de brugklas. Ik heb mijn sporen dus al verdiend, en dat gaat Viktor me niet afnemen. Want het is niet zo dat hij meer rechten heeft vanwege zijn ouders met connecties bij de golfclub. 
 
Er is nog een wachtende voor me. Door de open deur kan ik over zijn hoofd zien dat de chef weer aan een van haar monologen bezig is. Vast een of ander pleidooi over dat de regels zijn zoals ze zijn en een eenvoudige leerling niet moet denken hierboven te staan. Alsof het hier werkelijk allemaal zo eerlijk verdeeld is dat voor elke leerling dezelfde regels zouden gelden. Als je maar lang genoeg hetzelfde verhaal afdraait ga je er zelf in geloven. 
 
Ik ben nu de eerstvolgend wachtende. Waarschijnlijk gaat het me op een schorsing komen te staan wat ik zo meteen ga doen. Als ik me echt niet kan beheersen zal ik worden verzocht nooit meer het schoolterrein te betreden. Zouden ze dan de verblijfsvergunning alsnog ongeldig verklaren? Misschien is dat niet zo relevant, het gaat erom dat ik het geuit heb. Anderen gebruiken een boks- of een stressbal, en ik verwoord het liever in het gezicht. Dan weten mensen ook waar ze aan toe zijn. 
 
Ze staat als ze me wenkt, maar gaat snel zitten als ik binnen kom draven. Het lijkt erop dat ze af gaat zien van haar eindeloze regeltjesneukerij. Stap een is gezet.