U zegt dat u kwaadheid in de ogen ziet? Dat is wat iedereen ziet. Boosheid, teleurstelling, verlies, angst…. Gespeeld zeg ik u. 
    Hoe hij heet? Johnny. Zo noemden wij hem toch. 
    Ja, hij was de jongste van ons clubje. De Brixton Boys Forever. Hij verzon die naam. Zo was ie wel. Slim en handig. 
    Wanneer deze foto genomen werd? Johnny had de hele nacht poker gespeeld in The Vic, u weet wel, het Grosvenor Casino. Hij speelde niet voor zichzelf, nee, niemand van de regulars deed dat. Enkel verwaande, rijke toeristen, die Pokerstars op televisie zagen en dachten dat ze verstandiger zijn dan wij, een bende marginale buitenlandertjes. Dat ze geleerder waren dan ons, dat is zeker. Maar ze onderschatten de kracht van samenwerken. Wij werkten allen voor Pete Devilstar. Als wij onze chips verspeelden, gaf Pete nieuwe chips én instructies. Wat er ook gebeurde, Pete dirigeerde zijn spelerscorps, en altijd, uiteindelijk, dropen de toeristen leeggespeeld af en collecteerde Pete al het geld. 
    Die ochtend, de ochtend van de foto, liep Johnny de Londense ochtend in met drieduizend pond in zijn broek, omdat hij zoals steeds, elk spelletje een chip in zijn zak liet verdwijnen. 
    Als u goed naar de foto kijkt, en u zich niet laat bedotten door het acteren in de ogen, eerder focust op de mond, dan zal u zien, hoe euforisch Johnny zich voelde, hoe hij zijn glimlach moeilijk kon verbergen, hoe hij de spieren rond zijn snater opspande, om te beletten dat hij luid bulderde en het uitschreeuwde. Dat hij hen allemaal belazerde. Dat hij Pete Devilstar bij zijn pietje had.
    Een paar weken later was Johnny plotsklaps weg. Zonder afscheid te nemen, zonder wat te zeggen. Nooit meer gezien in Brixton. 
    Jazeker, we zochten overal, in Fulham, Chelsea, Clapham, Battersea, Wandsworth, … zelfs in Covent Garden en Soho. Niemand had iets van hem vernomen.
    Dat u nu ook met deze foto staat te wapperen, komt rijkelijk laat, meneer. 
    Of hij dromen had? 
    Tja wie niet, we dromen allemaal van Afrika.