De expositie is nog maar 25 minuten geopend en mensen beginnen mondjesmaat binnen te stromen. Een oudere dame houdt stil voor de door mij geschoten foto. Een grijze heer voegt zich bij haar en al snel staan er vijf mensen te turen naar de donkerbruine ogen en de serieuze blik van het geportretteerde kind.

‘Wat vind je Wim? Vraagt de dame aan de heer. Wim wrijft met zijn hand over zijn kleine sikje en zegt: ‘Die pijn. Die voel je gewoon. En jij, Ina?’

‘Ik kreeg even een brok in mijn keel. Dit jochie moet ongetwijfeld vechten voor zijn bestaan. Misschien wel batterijen op een vuilnisbelt sorteren?’ De dame trekt even haar lichtgrijze rok recht. Ze slikt hoorbaar.

Een meisje van hooguit twintig met kort blond haar stapt naar voren en buigt zich naar de foto. ‘Toch zie ik ook vastberadenheid. Hij komt er wel. Ondanks zijn een-nul achter. Hoe oneerlijk…’ ze zucht en veegt een traan uit haar ooghoek. Een jongen met een knotje en een blauwe sjaal om wrijft even over haar rug.

De vijfde, een voluptueuze vrouw in een smaragdgroene jurk, leest hardop de titel van de foto voor: “Racisme”.  Er gaat een verontwaardigde zucht door het vijfkoppig ensemble. Er wordt beamend gemompeld en beschaamt gekeken naar de eigen bleke handen alvorens ze willen doorlopen naar de volgende foto.

‘Pardon,’ zeg ik luid en stap naar voren met mijn tegensputterend kind aan mijn linkerhand meesleurend. Zijn donkere ogen blijven op zijn mobieltje gericht. ‘Mag ik jullie even aan mijn model voorstellen?’ Verveeld kijkt Julian naar het groepje blozende mensen. ‘Hoi,’ zegt hij en maakt een soort van zwaaiend handgebaar.

‘…ow, maar de titel…?’ stamelt Wim en kijkt verward naar mijn zoon en zijn portret aan de muur.

‘Dat heeft u zojuist gevijven bewezen,’ zeg ik glimlachend.