Dit was het moment waarop hij had gewacht. Yusef stond oog in oog met de schrik van het dorp. Hij kon nu niet omdraaien en weglopen, niet na wat dit monster zijn broertje had aangedaan. Met ingehouden adem deed hij nog een stap dichterbij. Het was doodstil op straat, alsof iedereen naar binnen was gevlucht en in afwachting was van zijn volgende stap. 

‘Hoe kan hij nu zo koeltjes naar me kijken?’ dacht Yusef bij zichzelf. ‘Hij staart me gewoon recht aan.’ Van zijn stuk gebracht door de vastberadenheid van zijn tegenstander deed Yusef nog een klein stapje dichterbij, eerder schuifelend dan de stoere stap die hij had willen zetten.

Tegenover hem streelde het gedrocht zijn snor en knipperde langzaam met zijn ogen. Het open raam achter hem, maakte een zacht klapperend geluid. Zonder zijn blik van Yusef af te wenden, strekte hij zijn benen en stond op. Ondertussen stond Yusef met knikkende knieën in de steeg, de steen die hij eerder had opgeraapt lag losjes in zijn handen. Plotseling leek hij niet zoveel meer met dit wapen te kunnen beginnen. Heel even twijfelde hij of hij niet terug naar huis zou moeten gaan. Hij was toch helemaal niet tegen hem opgewassen?

In de verte hoorde hij het gehuil van zijn broertje. Dit was het laatste zetje wat Yusef nodig had. Hij rende naar voren, de steen stevig in zijn gebalde hand omklemd.

Net op dat moment sprong het gedrocht van zijn plaats, via het raam, bij mevrouw Jacobs naar binnen. Vanaf zijn veilige schuilplaats begon hij zijn vacht te wassen en schonk geen aandacht meer aan Yusef. 

Met gebogen hoofd droop Yusef af. Morgen zou hij hem krijgen, maar nu eerst een pleister voor zijn broertje.