Af en toe neem ik een oud telefoonregister of lijstjes van vroeger uit mijn lade en doorloop de namen. Dan googel ik vroegere collega’s of medestudenten of ga na of iemand ergens een account op een sociaal medium heeft. Ik doe het zelden, want mijn allereerste ‘hit’ ooit, was het overlijdensbericht van de persoon in kwestie.

Onlangs vond ik de gegevens terug van Sylvia met wie ik verschillende stadia van mijn beroepsleven heb doorlopen. De laatste twintig jaar had ik niets meer van haar vernomen. Ze aanvaardde direct mijn voorstel om samen iets te gaan drinken om bij te praten.

Zij steekt meteen van wal: “Jij bent wel erg grijs geworden, maar het siert je. God wat was jij nog een jonkie toen we voor het eerst samenwerkten. Nu ja, ik was ietsjes ouder en al gescheiden. Maar wat hebben wij plezier gehad samen. Ik was de secretaresse van de baas, maar een jaar later verving hij mij door die magere spriet uit Amerika. Jij werkte toen ook nog rechtstreeks voor hem en je aanbad hem.”

“Dat klopt, van de vele bazen die ik later nog heb gekend was hij één van de weinige voor wie ik een grenzeloos respect had. Als je iets verwezenlijkt had dat negentig procent geslaagd was, kon hij je precies aangeven welke tien procent nog ontbraken. Ik vond dat fenomenaal, maar God hebbe zijn ziel, want je belde mij toch ooit om te zeggen dat hij omgekomen was in een vliegtuigongeval. Je stuurde mij een kopij van de krantenkop, maar niet het artikel noch de foto.”

“Vliegtuigongeval? Hoezo? Ach ja, nu weet ik het weer. Luister, het is al zolang geleden dat ik je nu wel de waarheid mag vertellen.”

“Dat hoeft niet, Sylvia, want ik ben zelf achter jouw geheimpje gekomen. Ik googelde zijn naam en het woord vliegtuigcrash en vond hem meteen. Alleen was hij het niet die omkwam, maar een hoge officier uit het Amerikaans leger die precies dezelfde naam droeg. Na wat opzoekingswerk vond ik de ware terug, levend en wel, net gepensioneerd als president van een luxe hotelketen. Dan zocht en vond ik jouw gegevens omdat ik je hierover onder vier ogen wilde polsen.” Ik kijk haar strak in de ogen: “Wie doet zoiets?”

“Ach ja man, ik was zo stikjaloers dat jullie het in die periode zo goed met elkaar konden vinden. Jij en ik werkten toen al lang niet meer samen en ik vond het een goede revanche voor mijn vernedering van destijds.”

“Leuke momenten uit het verleden, hé?  Het was lang geleden dat we elkaar zagen, maar ik vrees, neen ik weet wel zeker dat dit de laatste keer is. Adieu, Sylvia.”