#366 - Inflatie

Liam McBurrows. De vijftiger met de grijze kuif en dikke wenkbrauwen, die de beste Texas Hold ‘Em speler van het Lucky 7 Casino is. Ten minste, zo adverteren de menigten hem. Termen als ‘valsspeler’ en ‘gedachtenlezer’ komen vaak langs, maar zover ik weet kan de man gewoon fantastisch spelen. Zo’n uitdaging is toch onmogelijk te weerstaan?

    Door die laatste gedachte liggen er nu vijftigduizend van mijn dollars aan zijn helft van de pokertafel, terwijl ik met een schamele vijfduizend over mijn nieuwe kaarten aangereikt krijg door Marie. Ze kijkt me aandachtig aan, waarschijnlijk benieuwd naar mijn reactie op de kaarten. Mijn gezicht blijft natuurlijk strak om McBurrows geen signalen te geven. Als het alleen ik en zij was, dan zou ze de walging zien die ik bij deze harten 2 en klaver 9 voel. Of mijn tegenstander het beter heeft, geen idee. Ongeacht zijn hand zitten zijn wenkbrauwen altijd vastgeroest in een frons. We leggen onze blinds neer. Raise van zijn kant, ik call. Marie draait haar kaarten om: harten 8, ruiten 8, schoppen boer. Vreemd, ik wil ineens heel graag een glas door de kamer smijten. Sorry Marie, geen winst vandaag.

    Ze staart me weer aan. Wat? Het is duidelijk dat ze iets wil zeggen. Ze zit alleen wat aan haar mouw te… Oh. Marie blijft me aankijken. Gistermiddag liet ze al zien hoe vlot ze is in kaarten wisselen, maar om het in het openbaar te gebruiken? Wat duivels. McBurrows geeft opnieuw een raise, meer dan ik op hoopte. Call.

    Marie’s turn geeft een harten 9, de river een ruiten 9. De menigte joelt om mijn geluk: mijn full house tegen zijn three of a kind. Drieduizend van mijn dollars schuif ik terug naar huis. Volgende ronde gaat ook niet verkeerd: mijn straight tegen zijn two pair. Opnieuw een paar duizend terug. Hier en daar verlies ik een ronde, anders zou het wel heel verdacht worden, Maar netto, netto gaat het goed. McBurrows begint te zweten. Ik voel dat opgeven geen optie voor hem is, als een echte vechter. Uiteindelijk is all-in zijn enige optie, zijn laatste tweeduizend dollar op tafel. Heel kort laat hij zijn frons vallen: slechte kaarten. Marie legt de flop, turn en river neer. Het voelt gemeen dat mijn ene paar drieën genoeg is om te winnen, een gevoel dat snel verdwijnt het moment dat ik mijn winst heb geteld. “Phew,” zeg ik, “goed gespeel-”

    Ik zie zijn handen trillen, zijn onderlip trouwens ook. De menigte staart hem aan, een enkeling die vraagt of alles goed is. “I-ik, ik kon niet stoppen. Brandons collegegeld, w-wat moet ik…” In een ruk draait hij om en loopt weg. Zachtjes komen er gesprekken op. “Och die arme man.” “Zou hij een gokprobleem hebben denk je? Ik zie hem zo vaak.” Marie mompelt iets tegen haarzelf. Ze ziet bleek. Ik richt mijn ogen op de winst van de avond. Ik… ik wilde alleen een beetje lol hebben. Dat mag, dat is niet erg. Toch?