#365 Vreselijk gezellig

Shit, hoe heb ik me hier in godsnaam toe kunnen laten verleiden? O ja, dat is waar ook. Het zou zo gezellig zijn om eens met zijn tweeën te fietsen.  
'Maar het is veel te warm,' had ik nog tegengesparteld.
'Welnee, als je fietst heb je altijd een verkoelend windje. Heel anders dan bij wandelen. Bovendien raak je zo misschien eindelijk eens wat gewicht kwijt. En als we terugkomen, maak jij die frisse vegetarische salade die je zo lekker vindt.'
Dat was lief. Jasper houdt niet van salades en zijn lapje vlees is heilig, dus dat was voor hem een hele opoffering. Flauwekul, smaalde mijn Gemene Ik, hij wil na het fietsen gewoon meteen met een biertje op de bank zonder te hoeven koken. Helaas legde mijn Aardige Ik mijn Gemene Ik het zwijgen op en aan haar heb ik nu te danken dat ik luid puffend, heftig zwetend en rood aangelopen mijn man probeer bij te houden.
Waar is dat verkoelende windje? Ik krijg amper adem, het asfalt stinkt en zelfs de natuur staat er vermoeid en uitgeblust bij. Het riet langs de sloten is bruin en de vogels liggen op apegapen.
'Kom op, Jolanda, een beetje doortrappen. Je bent tien jaar jonger dan ik. Je moet me gemakkelijk bij kunnen houden, zelfs met al dat overgewicht. Zo is het voor mij ook niet leuk.'
'Het lukt niet meer,' piep ik. 'Mijn benen doen het niet bij deze hitte.'
'Stel je niet zo aan, je moet gewoon flink zijn. Altijd dat zelfmedelijden van jou, ik ben er wel klaar mee. Het zit allemaal tussen je oren.'
Het zit helemaal niet tussen mijn oren, het zit in mijn dikke kont, denk ik verbitterd, terwijl ik zwijgend doorploeter en mijn tranen weg probeer te slikken. Totdat het echt niet meer gaat. Ik minder vaart en even later is Jasper, na een paar keer achterom gekeken te hebben, uit het zicht gezoefd.  
Tien minuten later zie ik hem in de berm zitten, in de brandende zon. Wat lief! Hij heeft op me gewacht.
Maar zijn gezicht staat op onweer.
‘Een lekke band, verdomme! En ik heb net deze keer geen bandenplakset meegenomen. Als jij jouw fiets aan mij geeft, race ik snel naar huis om die te halen en dan kun jij hier wachten. Oh, en je huissleutel graag, want die ben ik ook vergeten.'
Ik tast al in mijn broekzak, als Gemene Ik wakker wordt en Aardige Ik ruw aan de kant duwt. Ik verras mezelf door weer op te stappen en onder de verbaasde blik van Jasper slingerend weg te fietsen.
'Zie maar hoe je thuis komt,' roept Gemene Ik. 'Oh, en hoe je binnenkomt,' voegt ze er schreeuwend over haar schouder aan toe.
Ik zet flink vaart, voordat ik me kan bedenken.
'Jolandaaaaa,' gilt Jasper, 'kom teruuhuug.' Hij klinkt zo huilerig, dat Aardige Ik prompt wordt overspoeld door schuldgevoelens. Ik kan hem toch niet zomaar in de brandende zon achterlaten? Maar waarom niet? Dat wou hij bij mij ook doen, met zijn lekke band.
Ik blijf moeizaam doortrappen, totdat ik Jasper niet meer hoor.
Er steekt onverwacht een briesje op, dat langs mijn bezwete hoofd streelt en zachtjes door de knotwilgen ruist. Ik ontdek nu pas hoe heerlijk het pas gemaaide gras in de weilanden ruikt. Rechts van mij schrijdt een ooievaar statig langs de slootkant. Een luide kreet verstoort de lome stilte en schuin voor me stijgt een reiger op. Dat zo'n mooi beest zo'n lelijk geluid kan maken! De reiger vliegt traag klapwiekend weg, voor me uit. Mijn nieuwe ik fietst hem rustig achterna. De vrijheid tegemoet.