‘Als ze geen zussen waren geweest, was het allemaal heel anders gelopen,’ zei Jos op het journaal. Hij haalde een zakdoek uit zijn broek en depte zijn tranen. Meer dan een miljoen kijkers aanhoorden zijn woorden, volgden zijn bibberende handen en oordeelden op basis van zijn woorden over zijn dochters. Drie mobiele opnamewagens stonden sinds gisterenavond rond zijn huis. Hun camera's gericht op de ramen en de deur van hun ouderlijk huis. Ze wachtten geduldig, bespiedden zorgvuldig, klaar om elke beweging te registreren. Toen een ziekenwagen aanreed, twee ambulanciers uitspuwde die aanbelden en het huis betraden, konden kijkers op de live stream van de Nationale Omroep volgen hoe zij een kwartier later een spartelde, tierende vrouw buiten sleurden en vastgespten op de brancard en met loeiende sirenes vertrokken naar het psychiatrisch centrum in Geel. Die vrouw was zijn vrouw. Hun moeder.
    ‘Meneer Henin,’ zei Wim De Vilder, hét nieuwsanker sinds 1999 met de typerende grijns op zijn gelaat. Het hoofd licht gebogen om meelevendheid uit te stralen, om te tonen dat zijn gesprekspartner zich veilig mocht wanen en openlijk de waarheid kon spreken. ‘Wat dacht u, toen u vernam dat Justines snaren gesaboteerd waren?’
    Jos staarde naar Wim met een blik die hoop op een andere vraag uitstraalde. Hij schraapte zijn keel. Moest hij dit opnieuw vertellen?
    ‘Dat het verdomme naar de kloten was!’ zei Jos. ‘Dat ze die gouden medaille op haar buik kon schrijven. Sinds die nieuwe regel dat rackets niet meer gewisseld worden, weet elke tennister dat stevige snaren primordiaal zijn om te winnen. Met een gebroken snaar kan je voortspelen, al is een effectbal onmogelijk. Maar als ze kapotspringen, kan je evengoed met je handpalmen meppen.’ Hij keek Wim indringend aan als wilde hij smeken om dé vraag niet te stellen.
    ‘Waarom,’ vroeg de sternieuwslezer en zette zo de vraag in die op ieders lippen brandde, ‘sneed Sarah honderden kleine sneetjes in de snaren van Justine's tennisracket? Waarom wilde zij niet dat haar zus goud won?’
    Jos zuchtte. Hij kon geen frons, geen rimpels, geen enkele uitdrukking op De Vilders voorhoofd bemerken. Zeker botox. Jos draaide zijn hoofd en tuurde recht in de camera.
    ‘Het is mijn fout,’ fluisterde Jos. ‘De preoccupatie van mijn jongste dochter komt door mij. Ik kon over haar zus niet zwijgen. Over haar carriere, over de miljoenen, over haar tennisschool, over hoe de pers haar looft, over hoe geweldig ze is. Justine hier, Justine daar. Mijn vrouw werd zot. Mijn jongste ook. Justine kon die gouden medaille zomaar grijpen. Ze ging Kim verslaan. Dat deed ze al tien keer eerder. Waarom zou het deze keer anders zijn?’
    ‘Topfavoriet, maar nu ziet ze Kim met goud naar huis gaan.’ zei Wim. ‘Voor ons land maakt het niet uit, goud en zilver. Een unicum.’
    ‘Maar voor ons wel!’ zei Jos. ‘Furieus waren we!’
    ‘Wat zei Sarah?’ 
    ‘Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.’
    ‘Zussen!’ zei Wim, ‘Bedankt. Morgen beter weer. Frank vertelt er u alles over.’