#363 Brief van gene zijde (Intro gewijzigd)

Wat een hond die Bob!

Zalig geschreven, pluim op hoed. Een verhaal met lagen en diepgang. Fantastisch. Eveneens de titel, die het subtiel kadert voor wie het niet zag.

Tweede beste bijdrage tot dusver (net na het juweeltje van Tony Coppo).

(Du moment => mss schuin zetten?)

Tony, dank voor pluim.
Hond heet(te) overigens niet Bob - dat was B(aasje). Du moment op verzoek gecursiveerd, OSM en ASM van hoofdsletters voorzien. Zijn die aanduidingen nog actueel of inmiddels al fossiel?

Ha Bob,
Grotendeels een buitengewoon mooie, ontroerende brief over de onvoorwaardelijke liefde van een hond aan zijn baas. Zeer goed getroffen. Ik moest bij het lezen denken aan een liedje van Herman van Veen.
De intro kan mij minder bekoren en bezoedelt naar mijn mening de brief. Het is duidelijk de echte auteur en niet de briefschrijver die hier - weinig subtiel - aan het woord is om zijn gal te spuwen. Dat vind ik jammer.
Ik vind de zin 'Afgezien van de vraag of dit nu een schrijfclub is of de redactie van een damesblad: het is allemaal behoorlijk eendimensionaal.' in alle eerlijkheid ook nogal seksistisch; het lezen/schrijven van liefdesverhalen is niet voorbehouden aan het vrouwelijk geslacht.
Juist vanwege de schoonheid van de rest van de brief, vind in het begin erg naar. Kan ik je overhalen deze te herschrijven?

Ja, gewoon starten met: 'Ik weet wat liefde is.'

Verder sterke brief met mooi uitgangspunt.

Hallo Musonius,dank voor je reactie, waarvan ik de kritische toon waardeer. De wat sjagrijnige intonatie die je in mijn intro aantreft, is welbewust. Om alle misverstanden uit de weg te ruimen: de auteur is de briefschrijver, en die reageert een tikje pissig op schrijfopdrachten die het niveau van het cliché niet overstijgen. Een coach wordt geacht het beste uit zijn of haar pupillen te halen. Mogen die pupillen dan ook een opdracht verwachten die verder reikt dan iets dat zo uit een Bouquetromannetje gelicht zou kunnen zijn?

En ja, ik heb een aversie tegen vanzelfsprekende eendimensionale romantiek, die alle gevoelens reduceert tot het beperkte spectrum van lust en verlangen. Want juist daardoor ontstaat de gevoelsarmoede, die stakkers die lijden aan feestonthouding en huidhonger een summer of love voorspiegelt als was dat de hoogst bereikbare vorm van geluk. Tegen betaling, uiteraard, want de paar sentimenten die er nog over zijn worden lekker uitgemolken door marketing en media. Ik breek een lans voor een breder gevoelsspectrum, waarin plaats is voor vertedering, medelijden, irritatie, verontwaardiging, verwondering: al die rare nuances die in onbruik raken door de uitvergrote sentimenten van de Game- en Watchwereld.

Als je het tenslotte sexistisch noemt dat ik de associatie maak met damesbladen dan zij dat maar zo - al vind ik het een beetje een bedenkelijk argument. Is het woord "damesblad" inmiddels in dezelfde categorie beland als de moorkop en de negerzoen? Feit is dat die damesbladen afaik ook gemaakt en gelezen worden door mannen, en dat het nmm dus sexistischer is "damesblad" als een pejoratief te zien dan gewoon als een beschrijvend woord.

Overigens mijn complimenten voor de geweldige manier waarop je NvdS in haar eigen valletje hebt laten lopen. Inderdaad, zo kan het ook, maar het ene temperament is het andere niet.

@Hadeke. Dank voor je suggestie, maar zie mijn reactie op Musonius reactie. Jammer dat mijn boodschap aan de coaches afbreuk doet aan mijn verhaal, maar ik weet nu dat ik er onder andere omstandigheden een beter verhaaltje van had kunnen maken.

Ha Bob,
Met 'auteur' bedoelde ik jou en met 'briefschrijver' het hondje B.

Mijn verhaal 'Waar het hart van vol is ...' was enkel een schalkse knipoog, zeker niet als aanval bedoeld.
Na twee opdrachten met liefde als thema en een schrijftip over seks, kan ik het niet laten om hier mee te spelen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik de opdrachten niks vond. Integendeel, ik vond ze zeer leerzaam en inspirerend.

Ik kan mij helemaal vinden in je aversie tegen vanzelfsprekende eendimensionale romantiek. Mooi verwoord weer. (Ik heb alleen geen flauw idee wat een Game- en Watchwereld is.)
Ik zie echter niet wat dit te maken heeft met de schrijfopdrachten. Zelfs als een schrijfcoach de opdracht zou plaatsen om over een zuster te schrijven die verliefd is op een dokter en aan het eind van het verhaal met hem trouwt, is het nog altijd aan de schrijver om er wel of geen triviaal verhaal van te maken.
De opdrachten 'subtiele liefdesbrief' en 'onvoorwaardelijke liefde' hebben weliswaar de liefde als thema, maar leiden niet noodzakelijk tot pulpverhalen. Ik denk dat de opdracht over onvoorwaardelijke liefde juist eerder aan de wieg zal staan van een bloedstollende thriller (verliefde rechercheur moffelt bewijzen weg van moordende vrouw) of psychologische roman (waarom blijft de man bij zijn vrouw, ondanks dat hij herhaaldelijk door haar in elkaar geslagen wordt), dan een deeltje uit de bouquetreeks. En bij 'subtiele liefdesbrief' zal juist het woord 'subtiel' voorkomen dat je over smachtende ogen en hunkerende boezems zal schrijven.
Naar mijn mening zitten deze twee opdrachten zeer doordacht en ingenieus in elkaar, ze zijn goed, met veel aandacht uitgewerkt, en vormen een grote uitdaging voor de schrijver. Heel wat anders dan opdrachten als schrijf over een roze flamingo, een voorwerp op het strand of kaarslicht. Ook dit kan allemaal inspirerend zijn, maar dit zijn opdrachten die we allemaal wel kunnen bedenken, en inspirerend is nog niet uitdagend; ze halen je niet uit de comfortzone, leren je niet anders naar het schrijven kijken en zetten je niet aan het denken.
Afijn, dit is een discussie die eigenlijk bij 'Onderlinge communicatie' thuishoort.

Ik wil nog wel kwijt dat ik ook de polemiek, waarmee je de brief start, goed geschreven vind, al mag ik het inhoudelijk niet eens zijn. Ik vind het alleen niet passen - of beter gezegd: passend bij de rest. Het besmeurt mijns inziens het eerbetoon. Maak er dan twee afzonderlijke stukken van.
Daarbij: afgezet tegen de onvoorwaardelijke liefde van de overleden hond voor zijn baas, doet de ergernis voor een paar schrijfopdrachten die je niet zinnen, nogal triviaal aan. :-P

Hallo Musonius,
Dank voor je uitgebreide repliek. Ik heb het intro aangepast: je laatste argument, dat de ergernis over een paar schrijfopdrachten triviaal aandoet, vind ik doorslaggevend. 
Bovendien geeft mij dat de gelegenheid een misverstand recht te zetten. Mijn verhaal gaat niet over "onvoorwaardelijke liefde" van een hond - het gaat om gedeelde gevoelens, hoe die heten maakt geen zak uit, liever geen liefde zelfs, liefde maakt babies en slachtoffers. Het is een impliciet pleidooi om eens op te houden met alles (mensen, gevoelens) van een sticker te voorzien. We worden wekelijks doodgegooid met het evangelie "show, don't tell", en het eerste dat we doen is zoeken naar het juiste woord voor wat we willen showen.

Trouwens, misschien deelde mijn hondje mijn gevoelens niet eens. Een hond leeft in een ander universum, en daar speel ik leentjebuur met mijn eigen gevoelens. Ik probeer(de) al observerend aan de weet te komen hoe hij zich voelde. Dogs can't tell, they only show.

De rol van de coach zie ik anders, maar dat boeit niet, uiteindelijk telt wat de coaches zelf van hun rol maken. Ik heb liever een opdracht van 10 dan van 335 woorden, maar dat is waar ik het best gedij. En, zoals je terecht opmerkt, dat is een discussie voor een ander topic, waarin ook de coaches meedoen.
Ik dank je voor de discussie en betrokkenheid bij het verhaal.

(P.S. De "game- en watchwereld" slaat op het universum waarin gamers en bingewatchers zich bewegen - of liever: niet bewegen. Another gripe from a grumpy old man)

Hoi Bobcom, 

Je aversie voor deze opdracht is zo overduidelijk dat ik graag iets wilde zeggen over de intentie ervan, maar toen zag ik dat Musonius (op 15 augustus) toevallig al precies heeft gezegd wat ik ook gezegd zou hebben, over de intenties van deze en de eerdere opdracht. Inmiddels heb ik het verhaal van Musonius ook al gelezen en daar ook mijn commentaar op gegeven. Ik zou je willen vragen om dat commentaar ook te lezen om mijn eigen bewoordingen rondom de keuze van deze opdracht(en) te lezen en ook hoe ik vind dat Musonius daar in zijn opdracht een draai aan gegeven heeft. 
Nog buiten het feit dat Musonius al duidelijk heeft gemaakt dat er een andere intentie achter de manier van de draak steken met mij met 'Waar het hart van vol is', wil ik toch even gezegd hebben dat ik het jammer vond om te lezen:

Overigens mijn complimenten voor de geweldige manier waarop je NvdS in haar eigen valletje hebt laten lopen

Zoals je inmiddels misschien begrepen hebt, was dat geen valletje waar ik ben ingelopen, maar juist iets wat ik weloverwogen heb gedaan. Het kan zijn dat je dat niet zo had opgemerkt, dus dat neem ik je niet kwalijk. Ik vind het echter wel jammer dat de bovenstaande zin zo bijtend van toon is. Dat maakt het onnodig persoonlijk. Je hebt het volste recht om bepaalde opdrachten niet goed of interessant genoeg te vinden en daar iets van te zeggen, maar houd in het vervolg alsjeblieft wel in gedachten dat ik als coach (en ongetwijfeld mijn collega-coaches ook, hoewel ik voor mezelf wil blijven spreken) het beste naar boven willen halen voor de schrijvers die van dit forum gebruik maken. Dat daar een mate van objectiviteit bij komt kijken, waarbij je niet iedereen tevreden kan stellen, is dan onvermijdelijk en ik vind het jammer dat je de pech hebt gehad met mijn laatste twee opdrachten het gevoel hebt gekregen daardoor achter het net te vissen. 

Dan, alsnog inhoudelijk:

Buiten het gegeven dat je vrij bent om je ongenoegen over de opdracht zelf te spuien, vind ik de eerste alinea overbodig en het verhaal erg teniet doen. Als je met de tweede alinea was begonnen, stond het verhaal op zichzelf en was het stevig, nu is het alleen een klaagzang van iets dat in principe buiten het verhaal staat. 

Je hebt hier en daar namelijk prachtige zinnen, zoals:
Of mag je alleen van liefde spreken als lijf en lendenen hun deel opeisen?
en 
Liefde kan vanzelfsprekend zijn zolang je haar maar niet belast met verwachtingen.

Dat is namelijk precies wat ik met de opdracht(en) wilde bereiken, dat dit soort 'inzichten' naar boven kwamen drijven bij de schrijvers van het forum. Wat dat betreft heb je toch (alsnog) de spijker op zijn kop geslagen, waarvoor mijn complimenten. 

Maar de liefde die het hondje voor zin baasje voelt, wordt helaas ondergesneeuwd door het ongenoegen van 'iets van buitenaf' (dat in dit geval toevallig de opdracht betreft).Daardoor is het mijns inziens geen liefdesverklaring meer. Daaronder zou ik verstaan: als het alleen maar om de geliefde en de liefde gaat. Als je dan een derde partij (of dat nu een persoon, voorwerp, of een gespreksonderwerp betreft) min of meer de spotlights geeft, dan komt niet meer over zoals je wil dat hij overkomt. 

Groet, 

Nadine
 

Hallo Nadine,
Ik weet niet of je dit nog leest, maar laten we maar zeggen dat het me van het hart moet. Allereerst: mijn spijt als je dingen als persoonlijk of bijtend hebt ervaren. Ik twijfel geen moment aan je intenties of die van andere coaches, en ik heb je toelichting in je feedback aan Musonius ook gelezen.

Om de opdracht an sich ging het mij dan ook niet. Ik wind me veeleer op over het feit dat overal - ook hier - liefde en houden worden gedevalueerd tot een soort van emotionele valuta. Je moet er wat van uitgeven, maar dan krijg je ook wat terug. Desnoods geef je het subtiel of ongemerkt uit, maar er moet een pay-off zijn. Zie "investeren in een relatie", zie de manier waarop in de reclame en communicatie telkens weer knusse koppeltjes worden opgevoerd. Niet om mooie gevoelens te laten zien, maar om doelstellingen te halen. 

Het ging of gaat mij in mijn brief dan ook niet om de liefde van het hondje voor mij of die van mij voor het hondje. Waar het wel om ging is dat er vijftien jaar lang een samenspel van samenzijn en samen doen was zonder gezeur over liefde. Misschien was het eerder vertedering mijnerzijds, feit is dat er geen belang was. Zoals het hondje geen belang had om samen met mij te zijn (want niet geschoold in mensenmarketing).

De crux is niet de irritatie over een opdracht, de crux is wat B... op het einde zegt "Of onze relatie liefde mag heten of niet maakt me geen zak uit. Feit is dat we het fijn gehad hebben, samen."

Misschien een uitdaging om in het kader van "show, don't tell" een verhaaltje te laten schrijven over wat liefde en houden van is zonder dat daar die woorden in voorkomen?