#363 Zó puur
Opdracht #363
Zó puur
Hee, Margriet,
Dat we elkaar op Insta tegenkwamen is echt bijzonder, want ik doe nauwelijks iets met social media. En dat we konden afspreken op hetzelfde terras als tien jaar geleden, maakte me oprecht blij. In een flits was het er weer, dat laatste jaar op de middelbare school. Bijvoorbeeld die aanvaring met Wouters die me een onvoldoende gaf. Wat was ik kwaad op die man. En ineens stond jij achter me en je kwam voor me op en je bemiddelde. Zó puur, dat raakte me. Wouters zou eens moeten weten dat ik dankzij jou ondertussen neerlandicus ben, én colleges geef!
Toen ik gisteravond thuiskwam merkte ik dat die tijd - was het ooit weggeweest vraag ik me nu af - opnieuw ging rondfladderen in mijn hart. Het was een bijzonder jaar Margriet, een jaar waarin jouw lach en je gevoel voor rechtvaardigheid me altijd meenam in mijn dromen. Tot diep in de nacht heb ik gezocht ik naar die eerste foto waar we samen opstaan, en ja, ik vond hem en het voelde als de dagen van toen. Geloof me, de foto is gaaf en nog steeds niet verkleurd.
Over foto’s gesproken, ik volg een cursus fotograferen en ik leer het ruwe materiaal subtiel te bewerken om zo het maximale resultaat te halen. Als we nog eens afspreken zou ik je wat werk kunnen laten zien. Ik heb ontdekt dat portretfotografie mijn grote liefde is. De uitdaging is om weg te blijven bij het platte, commerciële fotoshoppen en het onderwerp met zorg en liefde te behandelen. Ik leer hoe je een persoonlijk portret maakt, waarbij licht en schaduw een belangrijke rol spelen. Het gaat erom dat je de ziel van het onderwerp zichtbaar maakt; een kaaklijn, de glans in een oog dat veel prijs geeft, of de subtiele zachtheid van een mond. Soms is het er zomaar, soms moet echt je opzoek naar het innerlijk. Want dat mag nooit verloren gaan.
De portretopdracht heb ik de titel ‘hoop’ meegegeven. Wat vind je daarvan? De opdracht moet volgende maand af zijn, maar er zijn nog vragen waarop ik de antwoorden maar niet kan vinden. Maar misschien heb jij ze wel, wie weet. Kortom, wat let ons om ‘ons’ terras nog eens te bezoeken? We hebben het niet voor niets hervonden toch?
Tot slot,
verwachtingsvol en dankbaar,
je oud-klasgenoot,
Herbert.
Voor mij komt de subtiele…
Lid sinds
12 jaarRol
Voor mij komt de subtiele verliefdheid wat te weinig naar voren. Het bewaren van het mailadres is wel een aanwijzing, maar aan de andere kant -voor mij in ieder geval- ook weer niet heel bijzonder. Zelf heb ik nog veel mailadressen en telefoonnummers van jaren her, die waarschijnlijk niet meer actief zijn.
Ik denk dat het sterker zou worden als je nog wat meer herinneringen loslaat, die mij als lezer laat denken: volgens mij was hij gewoon verliefd.
Er zitten nog wat schoonheidsfoutjes in de tekst. Zoals: '.. zo totaal anders dan mij mijn vrouw Alice ...' Nog ff met de stofkam erdoor.
Het uitgangspunt om haar te verleiden om te poseren vind ik wel een mooie. De schrijfstijl vind ik ook verder prima, maar het verhalende kan nog wat beter wat mij betreft.
Hoi Cees, Ik zie dat we…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Cees, Ik zie dat we allebei op hetzelfde idee kwamen, nl om een oude schoolliefde te schrijven. Op zich vind ik je verhaal mooi, maar ik haal de verliefdheid er niet echt uit. Het leest als een fotograaf die een model voor zich probeert te winnen voor de foto's. Als ik een brief zou krijgen met daarin "dit wordt het perfecte portret, met Margriet ga ik voor een dikke voldoende", zou ik afhaken.
De cursieve tekst hoeft niet. Gedachten kun je gewoon schrijven. Het cursieve leest eerder storend.
Hoi Cees, Je hebt een leuke…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Cees,
Je hebt een leuke opzet bedacht. Ik vind de verhouding van de 'gunst' (Je bent ooit voor me opgekomen) en de 'vraag' (Wil je voor me poseren?) echter uit balans.
Ook al is Herbert jaren heimelijk verliefd geweest en komt hij er nu pas voor uit, voor Margriet kan dit heel erg uit de lucht komen vallen. (Herbert zag haar toevallig op straat, ze hebben elkaar niet weer ontmoet) en dan is poseren voor een fotograaf een vrij 'groot' iets. Zoals je al schrijft: Het gaat erom dat je de ziel van het onderwerp zichtbaar maakt. (Wat ik trouwens een erg mooie zin vind!). Daarmee geef je aan dat fotografie niet alleen bijzonder kan zijn (als in: je kan iemand laten zien hoe mooi hij/ zij is) maar ook erg kwetsbaar, intiem en persoonlijk kan voelen.
Daarbij wordt Margriet ook nog eens vergeleken met Alice: Margriet is in zoveel opzichten mooier dan de vrouw die Herbert (al) heeft. Voor mij leest dat als: 'ik kan 'gewoon' zeggen dat ik je mooi vindt, maar ik haal het voorbeeld van mijn/een andere vrouw aan om de boodschap toch vooral te laten overkomen. Voor mij heeft dat drie gevolgen:
- de subtiliteit is eruit.
- de toon wordt daardoor eerder obsessief dan romantisch of verliefd. Zeker omdat Herbert later nog benadrukt dat het geen toeval kan zijn dat hij jaren later haar e-mailadres nog heeft.
- ik heb het idee dat Herbert (alsnog) meer voor de schoonheid van de vrouw valt dan dat hij verliefd is (geweest) op het meisje dat hem ooit geholpen heeft (en de vrouw die ze nu is).
Punt twee en drie kunnen persoonlijk zijn, maar wat je zou kunnen doen om lezers die de tekst hetzelfde interpreteren als ik duidelijk te maken dat het wel degelijk om verliefdheid gaat,niet om (obsessieve) lust, is om naar verhouding wat meer aandacht of woorden te besteden aan die ene keer in de Nederlandse les, of misschien de meerdere keren dat Herbert en Margriet in hun jonge jaren met elkaar praatten. Hoeveel invloed heeft dat daadwerkelijk gehad op Herbert waardoor hij nu zodanig getriggerd wordt door een (heimelijke) liefde als hij haar even in een etalage ziet staan?
Groet,
Nadine