# 363 Jeffrey
Beste Jeffrey,
Het scoutskamp in Gladbach zit erop, ons eerste samen als leiders van de vijftien- tot zestienjarigen en amper drie jaar ouder dan zij.
Ik hoop dat je veilig thuis geraakte met de bende nadat ik de laatste dag moest afhaken door die domme enkelbreuk. Dankzij jouw snelle, krachtige ingrijpen bij mijn derde poging bij het verspringen, kon erger vermeden worden. Jij was het, die mij toeriep niet meer te bewegen toen jullie, lijkbleek, het akelige gekraak hoorden bij mijn neerkomen. Mijn eerste twee sprongen deed ik blootsvoets en dan mocht ik jouw gympies lenen voor de beslissende jump. Zij zaten mij gegoten. Onze maten stemmen perfect overeen! Het baatte helaas niet voor de sprong. Meteen tilde je me op en droeg mij in jouw stevige armen naar de ziekenboeg. Jij vroeg mij of ik pijn had maar ik voelde niets, althans niet aan mijn voet.
Armand, onze hoofdleider voerde mij naar een polikliniek acht kilometer verder. Het wachten duurde lang op het gipsverband. Net toen het om mijn enkel zat, kwam jij toe. Je had de hele weg per fiets afgelegd om te weten hoe ik het stelde. Onderweg had je een cadeautje gekocht. Het was een lederen armbandje met de tekst 'nie aufgeben'. Het trof mij recht in het hart, jouw komst en het toepasselijke opschrift.
Gelukkig was het de voorlaatste dag, dus heb ik enkel het opbreken en opkrassen gemist. Sorry dat je het alleen met de groep moest beredderen, ik had er je graag bij geholpen. Dit kamp was voor mij een openbaring, Jeff. De hechte kameraadschap die met de dag toenam tussen de jongens van de groep en tussen ons. Wij hebben samen knopen moeten doorhakken, maar een blik van verstandhouding volstond om conflicten het hoofd te bieden. Ik denk daarbij vooral aan die keer bij de rivier. Je weet vast wat ik bedoel.
Onze mannen, zoals wij ze noemen, lijken ons als duo te hebben aanvaard en stellen ons op prijs. Dat belooft voor later! Ik zit hier met mijn pootje in de lucht, Jeffrey. Aan een ander pootje draag ik jouw armbandje. Hopelijk duurt deze plaasterperiode niet te lang, maar ook op mijn krukken kan ik weer snel naar je toekomen. Ik vind vast een (w)aardig bedankideetje.
Cu
Alain
Alain en jeffrey, erg…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Alain en jeffrey, erg subtiel wel, het ligt aan mij, ik vind Alain creepy. En wat er in die rivier gebeurde. Pastoor Filomon droomt ervan.
Goed geschreven verhaal, al…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Goed geschreven verhaal, al zitten er wel een paar zinnen in die lastig lezen.
Paar puntjes:
Tony, ja die frater Filomon…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Tony, ja die frater Filomon wist van wanten. Alain creepy? Wel razend knap in korte broek.
Musonius, ik was zonder mijn…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Musonius, ik was zonder mijn vertrouwde pc de tekst nog rechtstreeks aan het intypen. Je hebt gelijk over de ganse lijn. Dank.
Mooi verhaal. Eens met…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Mooi verhaal. Eens met Musonius over wat lange zinnen in een lastige constructie.
Ook hier -net als bij een andere bijdrage binnen het weekthema- bekroop me soms het gevoel dat er meer voor de lezer dan voor de geadresseerde geschreven werd. Zoals het kopen van het bandje; dat weet Jeffrey zelf nog wel lijkt me. Maar toch, door de wijze van schrijven haakte ik er niet op af en bleef het tot een korte overdenking.
Dank, Hadeke voor de reactie…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank, Hadeke voor de reactie. Alain wil vooral aantonen dat hij de (voor hem) onderliggende boodschap op de armband begrepen heeft.
Hoi Gi, een mooi verhaal. Ik…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Gi, een mooi verhaal. Ik voel de onderliggende genegenheid.
Bij de laatste alinea had je van mij wat minder verkleinwoordjes mogen gebruiken (2x pootje, armbandje, bedankideetje). Ik begrijp dat poot in deze tekst een andere lading krijgt.
Verder met plezier gelezen.
Dank je, Fief.
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je, Fief.
Hoi Gi, Ik vind dit een…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Gi,
Ik vind dit een mooie invulling van de opdracht in het opzicht dat het een 'gewone' liefdesbrief is, die gewoon eens wil stilstaan bij wat er tussen de geliefden is voorgevallen. Waarvan de schrijver gewoon eens een moment lijkt te nemen om daar met liefde en dankbaarheid naar terug te kijken, zonder dat hij meteen in allerlei grote woorden valt, of overal uitgebreid bij stil moet menen te staan.
Dat doet vooral deze zin voor mij: Onze mannen, zoals wij ze noemen, lijken ons als duo te hebben aanvaard en stellen ons op prijs.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Dank je Nadine voor je…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je Nadine voor je reactie.