Arme Karin. Een verloren liefde.

Er zitten een paar stukken in de brief die voor mij wat lastig overkomen. Karin beschrijft een aantal zaken waarvan ik denk: 'Dat weet Robert toch ook wel.' Die stukken schrijf je meer aan de lezer dan aan Robert en dat komt voor mij wat geforceerd over.

Mooi uitgangspunt in een mooie stijl, maar het mag van mij nog iets scherper gericht aan Robert en daarmee nog subtieler aan ons als lezers.

(En nog een 'n' toevoegen bij 'mij examen'.)

Au! Wat een schurend verhaal. Mooi!
Bij sommige zinnen vraag ik mij af of het wel goed Nederlands is, maar het doet er niet toe, want dit de taal van de briefschrijfster.
Ik snap wat Hadeke bedoelt, maar mij stoort het niet; het leest namelijk als een niet-uitgesproken bruiloftstoespraak van een potentieel bruidsmeisje. Dit gezegd hebbende vraag ik mij af of het niet leuk zou zijn dit te herschrijven tot een echte toespraak, maar wellicht begint Nadine dan te steigeren, want dat was niet de opdracht. (En ik vind het ook mooi zoals het nu is.)

Hier en daar ontbreekt een komma.

Ik juich de suggestie van Musonius wel toe. Dan heeft het vertellen 'wat hij al weet' een functie en maakt het nog schurender. Ik denk dat de coach ons dat best wil vergeven. 😉

Hester, geniaal idee en setting voor een subtiele brief.

Echter ik struikel, zoals de reageerders hierboven, over de - voor mij - onduidelijke of onaffe zinnen. Wat die juist zijn en hoe te fixen is werk voor de coach. Of niet. Dat weet ik niet. 

Hallo Hester, ik vind het een leuk verhaal. De jaloezie ligt er net niet te dik bovenop. Misschien is het mogelijk om sommige gebeurtenissen nog wat pijnlijker ( zintuiglijker) uit te diepen, maar zo voldoet het verhaal ook al helemaal aan de opdracht. 

Hoi Hester, een heel mooi verhaal. Graag gelezen. Ik mis echter nog een passende titel achter het nummer van de opdracht.

Hoi Hester, 

Een mooi verhaal met een originele insteek. De toon is mooi bitterzoet.  Soms hikt de tekst een beetje, omdat je dingen schrijft die net iets te duidelijk voor de lezer bedoeld zijn; dingen die Robert zelf ook weet. In zo'n brief als de jouwe is dat lastig schrijven, want je moet natuurlijk wel een aantal logische bruggetjes maken om de geschiedenis tussen deze personages duidelijk te maken. In dit geval kun je dat relatief makkelijk verbeteren, vanwege het gebruik van het woord 'natuurlijk' deze zinnen:
Het was natuurlijk vreselijk schrikken toen ik zakte voor mij eindexamen
Ik had natuurlijk nog liever in het studentenhuis (...)
 Deze 'natuurlijk' geven (bijna per definitie) aan dat dit logisch is voor Robert en van de lezer mag je aannemen dat die de intentie achter die zinnen ook zonder dat woord begrijpt, want verder schrijf je mooi en beeldend. 
Je zou die woorden weg kunnen halen en eventueel vervangen met korte zinnen of zinsdelen als:

Toen ik zakte voor mijn eindexamen was dat vreselijk, ook al ben ik blij dat ik er toen voor Anne was in die moeilijke tijd. 

en
Als ik samen met jullie in het studentenhuis had kunnen wonen, in plaats van ernaast, was alles misschien anders gelopen. 
Dan laat je (ook al) blijken dat het maar weinig 'gescheeld had' en dat Karin het liever anders had gezien.

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine