Ik kom niet echt in het verhaal, terwijl ik het idee wel leuk vind.

Je mengt wat formeel en informeel door elkaar in het taalgebruik, wat voor mij afleidend werkt. Misschien is het juist mooi om een totaal formele brief van een wat oudere man aan de danslerares te schrijven, die als het ware 'walst' van poëtisch taalgebruik en verhulde liefde. Een redelijk aantal van dat soort zinnen kun je zo knippen en plakken uit deze bijdrage.

Eens met hadeke. Sterke elementen. Het komt nog niet los. Nog geen dans, wals, ongedwongen.

Het geldt helaas ook voor mij. Het verhaal doet me weinig. Het zal er mee te maken hebben dat de briefschrijver langdradig is en maar niet tot de kern wil komen. Hierdoor krijg ik een hekel aan hem, zodat ik mij niet in kan/wil leven.

Hoi Virtuoso, ik kan niet echt hoogte krijgen van deze brief. Ik denk dat de danslerares hem ook terzijde zal schuiven of prullebakkisseren.

Hoi Virtuoso, 

Het verhaal heeft een leuk uitgangspunt, maar ik verlies helaas mijn interesse in het verloop door het formele taalgebruik. Dat  heeft voornamelijk twee redenen. De eerste betreft je introductie:
Vind je het erg als ik je bij je voornaam noem? Je lijkt er nooit zo happig als de beleefdheidsfetisjisten met 'mevrouw' aan komen zetten. 
Daarmee impliceer je dat de leerling wéét (of in ieder geval vermoed) dat Merel niet zo van het formele is, waarna de hele brief vol staat met datzelfde taalgebruik. Dat botst en leest (voor mij in ieder geval) niet logisch.  

Daarnaast is dat soort formele taalgebruik erg gevoelig voor 'bloemig taalgebruik' (taal die te geforceerd poëtisch wil zijn) en dat zie ik hier ook misgaan. Daardoor wordt de tekst te langdradig. Omdat je dit taalgebruik ook veel inzet, wordt de tekst ook minder beeldend, juist omdat je door een overvloed aan beeldende beschrijvingen door de bomen het bos niet meer ziet. 

Het subtiele is er dan ook snel af. Jammer, want dat maakt de bekentenis een stuk minder heimelijk. 

Groet, 

Nadine

Virtuoso, je hebt gelijk. Ik probeer het goed te maken. De reden dat ik geen hoogte krijg van je brief, is dat het voor mij grotendeels leest als een excuus voor het schrijven en minder het verklaren van de liefde.

Vind je het erg als ik je bij je voornaam noem? Je lijkt er nooit zo happig als de beleefdheidsfetisjisten met 'mevrouw' aan komen zetten. Maar misschien is het joviale aanspreken voor deze brief niet zo passend. Toch gebruik ik het.

Deze brief is trouwens vrijblijvend en de verantwoordelijkheid valt volledig onder mijn conto. Het staat je uiteraard vrij deze te prullebakkisseren of ritueel te verbranden wanneer de inhoud ongepast is of niet geheel naar wens.

De reden, extremisten zouden 'noodzaak' zeggen, voor deze brief is dat ik je toch graag iets wil meededelen. Aangezien je veel meer thuislijkt in de wereld der sociale media dan ik, zou je me nu zeker de vraag mogen stellen waarom er gekozen is voor deze prehistorische manier van communiceren. Wel nu, het draait allemaal om de emotie die in de pen zit. Het idee is dat ik door de woorden op papier vorm te geven, echt kan fabriceren wat er allemaal door me heen gaat.

Deze introductie duurt te lang. Het nodigt mij niet uit verder te lezen.
meededelen ---> mededelen of meedelen
thuislijkt ---> thuis lijkt
in de wereld der --> in de wereld van

Dat klinkt trouwens als wanhopige romantische bullshit, en misschien is het dat ook wel. Het enige dat ik weet is dat er een soort oerkracht in me vrijkomt, wanneer je me vastpakt voor een wals. Als je me tijdens een groepsuitleg in danshouding neemt en de stappen voordoet, komt er bij mij een soort spirituele volmacht vrij. Een explosie van dopamine, vergelijk het met een trip die nooit ophoudt. Het lijkt dan soms wel of mijn voeten vanzelf beginnen te bewegen, al voor de muziek is ingezet. De muziek komt uit jouw mond, je voeten geven het ritme aan. Je aanwijzingen zijn nu klanken in mijn hoofd, die me meevoeren naar een plek die je met geen enkele visualisatie-oefening kan oproepen.

Stiekem heb ik wel het idee dat je vaker naar mij komt om uitleg te geven, dan de anderen. Maar dit zou ook een oververromantiseerd beeld kunnen zijn van de jongen met roze polka's in het hoofd. Er zou ook achter kunnen zitten dat mijn benen dikwijls niet geproduceerd lijken om de vervulde klanken om te zetten in bijpassende beweeglijke vervolmakingen. Dan kunnen goed verkozen woorden er wellicht aan bijdragen dat de gewenste kadans alsnog wordt bereikt.

Dit zijn de enige twee alinea's waarin ik een liefdesverklaring lees. Daarna sluit je af met allerlei redenen waarom de ontvangster niet zou hoeven te reageren. Tenminste, dat is zoals ik het lees. Daarnaast vind ik woorden als prullebakkisseren, oververromantiseerd wel grappig gevonden, maar niet passen in een liefdesbrief.