#362 De slag bij Scheveningen

“Ik ga echt niet in die vieze zee.”
Ze kijkt of haar zojuist een oneerbaar voorstel is gedaan.
“Maar je bent dol op zwemmen”, verdedigt haar moeder zich.
“Dat was vroeger, ik ben geen kind meer.”
Het lichaam van het meisje mag dan tot volle wasdom zijn gekomen, ik schat dat ze nog wat jaartjes geduld moet uitoefenen voor ze wettelijk gezien meerderjarig is.
Vanaf mijn bankje op de boulevard heb ik mooi zicht op het tafereeltje beneden. Een gezette dame wuift zichzelf koelte toe met een roddelblad, haar graatmagere wederhelft ligt met zijn melkwitte bast te soezen op een strandlaken, naast hem is een schriel ventje – een pocketeditie van meneer – bezig met het graven van een tunnel naar Australië en dochterlief staart verveeld voor zich uit.
Ik ben niet de enige toeschouwer. Verderop kijkt een zilvermeeuw begerig naar de picknickmand in hun midden. Zwemvliesje voor zwemvliesje schuifelt hij dichterbij.
“Vlieg op, rotbeest!” roept de man, daarbij met zijn armen wapperend alsof hij zelf het luchtruim wil betreden.
Het rotbeest negeert het bevel en kijkt het achtogige gezelschap brutaal aan. Hij hipt enkel even opzij om een boulevardblaadje te laten passeren. De meeuw verandert van ekster in roofvogel en doet uitvallen naar het lekkers, maar de familie verdedigt haar proviand met hand en tand.
Er lijkt een impasse te ontstaan. Geen geeft de strijd op.
Dan komt de jongen op het lumineuze idee om snel de broodjes op te eten. Helaas wakkert dit het vuur bij de vijand alleen maar aan. Hij stijgt op en zet een duikvlucht in. De dochter gilt en heft haar armen beschermend voor haar gezicht. Dat is nu net wat de meeuw goed uitkomt. Hij grist het broodje uit haar hand. In een reflex bekogelen de andere leden van het gezin de meeuw met hun mondkost. Drie broodjes ploffen in het zand.
 “Ieuw!”
Een witte klodder ontsiert de gebronsde buik van het meisje. Ze kan deze ruil niet waarderen, maar haar broertje proest het uit. Met een handdoek probeert ze de viezigheid weg te wrijven. De smurrie plakt al spoedig aan haar vingers, buik en bikini.
“Mam, het stinkt!”
Ik zie tranen van machteloze woede glinsteren in haar ogen. Haar moeder probeert haar met papieren zakdoekjes schoon te wrijven, maar begint al snel te kokhalzen.
“Ik ga toch maar even zwemmen”, zegt haar dochter met een bleek gezicht. Ze holt naar zee.
Tezelfdertijd loopt de man naar mij toe met een blik op onweer.
“Vier zeewierburgers, alstublieft.”
Ik knik, loop naar mijn kraampje en leg de burgers op de gril. Een vrolijke kout lijkt mij gezien zijn humeur niet verstandig, dus ik hou wijselijk mijn mond. Even later vertrekt hij met de bestelling.
Als ik de boel schoonmaak, zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. De meeuw is neergestreken op de rugleuning van het bankje en kijkt me doordringend aan. Ik knipoog naar hem.
“Bedankt, Jasper!”
Jasper herschikt een paar veertjes, knikt mij toe, spreidt zijn vleugels en gaat op zoek naar een volgend slachtoffer.