Mijn meeuwen zijn wereldberoemd! Sinds ze onlangs met enorm succes in Hitchcocks nieuwe film The Birds optraden, zijn het echte sterren. Het was lang en keihard trainen, maar dat hadden we er graag voor over, mijn meeuwen en ik. Meeuwen zijn veel gemakkelijker in de omgang dan mensen. Ze zijn simpel en eerlijk. Als iets ze niet aanstaat laten ze dat duidelijk weten, ze doen alles voor een lekker hapje en ze houden van een lolletje. Dat is alles wat je over meeuwen hoeft te weten.

Van het geld dat we met de film verdienden heb ik een strandhuisje gekocht. Vorige week is in het grote huis naast mij een nieuw gezin neergestreken, twee ouders met een kleuter en een ouder jongetje. Ik ben er inmiddels achter dat de jongste, een stil, tenger jochie, Freddy heet en de oudste, een branieschopper met een grote mond, Donnie.

Gisteren was het weer raak. Freddy had met zijn emmertje geduldig een zandkasteeltje gebouwd en even later kwam Donnie brullend aangerend om het met de grond gelijk te maken. Het allerirritantste was zijn triomfantelijke geschreeuw. “Ik ben lekker groter! Ik ben lekker de baas!”

Kleine Freddy zette het op een huilen, waarna Pa met een rood hoofd kwam aangebeend en hem een ferme tik gaf. “Hou je kop. Jongens huilen niet.”

Ik zat te trillen van verontwaardiging. Wat zijn dat voor mensen, dat ze pestgedrag belonen? Waarom zijn ze niet liever voor een stil kleutertje? Freddy kan er niks aan doen dat hij kleiner is en in zichzelf gekeerd. Het was alsof ik mezelf op die leeftijd terugzag, doodverlegen en gekleineerd door mijn grote broers, die het hilarisch vonden om mijn jampotjes met slakken en insecten kapot te smijten of mijn boeken in de plee te gooien. God, wat hadden die klootzakken een lol.

Ik moet iets doen, maar ik ben te timide, nee, te laf, om de ouders aan te spreken. En waarom zouden ze zich iets van mij aantrekken? Dus heb ik iets anders bedacht.

Freddy is weer zoet met zijn emmertje bezig, Donnie zit al te loeren tot het zandkasteel af is en ik sta op een afstandje met vier meeuwen in de aanslag. Donnie kan niet langer meer afwachten en staat met een valse grijns op. ‘Aanvallen,’ zeg ik zachtjes tegen mijn meeuwen. In kolonne vliegen ze op Donnie af die nog niks in de gaten heeft. Maar als hij vlak bij zijn broertje is, zijn ineens ook de vogels vlakbij. Verbaasd kijkt hij op. Melville schiet rakelings over zijn hoofd, Dickinson gaat pal voor zijn gezicht vliegen, Wharton krijst als een bezetene en Fennimore pikt hem in de rug. Niet hard, maar Donnie duikt in elkaar. De vogels blijven om hem heen vliegen en schijnaanvallen uitvoeren, precies zoals ik ze geleerd heb, totdat Donnie keihard jankend het huis in vlucht. Freddy kijkt hem verrast na.

Ik beloon de meeuwen glimlachend met een extra lekker visje. Misschien dat Donnie hier iets van leert en toch nog een goed mens wordt.