#361 Een hondenleven

Hoi Bob, ik vind de onvoorwaardelijke liefde van een huisdier voor zijn baas een mooi gegeven. Je hebt het goed verwoord, maar een aantal zinnen zouden van mij wel strakker mogen. Bijvoorbeeld de zinnen "Toen begon ik te denken dat ze van me wilden gaan houden. Dus ik begon beter op te letten bij wat ze deden en zeiden."

Blijkbaar is houden van iets wat je niet met zijn allen kan doen. --> lastige zin om te lezen. Misschien "houden van" tussen ah-tekens? 

Toch brachten ze me op een dag naar iemand toe die me heel vriendelijk in slaap praatte en toen ik wakker werd was ik een aantal belangrijke grammetjes lichter. ---> dit vind ik een mooie zin. 

Al met al vond ik het een mooi verhaal. Graag gelezen.

Hoi Bobcom,

Om te beginnen: een mooie invulling van de opdracht. Leuk om eens te lezen over een heel ander perspectief. Ik vind het mooi om te lezen hoe de hond zich afvraagt wanneer liefde nu onvoorwaardelijk is en wanneer het voorwaardelijk is. De voorbeelden die je daarbij aanhaalt, vind ik treffend en passend bij het perspectief van een hond.  

Deze zinnen vind ik jammer: Misschien snap ik ze wel beter dan ze mij snappen. 
(...) maar we moeten allemaal maar denken (...)  (op het einde)

Dit is waarschijnlijk persoonlijk, maar voor mij zet dit een toon die ik bij dit verhaal liever niet zou zien. Namelijk: de vraag wie het beter weet: de hond of de mens (in dit geval deze specifieke baasjes). Dat vermindert voor mij de indruk die de verdere afwegingen van (on)voorwaardelijke liefde) zo mooi schetsen. Zo wordt het (voor mij) geen algemene afweging, maar een soort wedijver die ik minder passend vind bij de trouw van een hond. 

Met uitzondering daarvan vind ik het een erg mooi verhaal. 

Groet, 

Nadine

Hallo Nadine,

Dank voor je reactie. Als je schrijft

Deze zinnen vind ik jammer: Misschien snap ik ze wel beter dan ze mij snappen. 
(...) maar we moeten allemaal maar denken (...)  (op het einde)

Dit is waarschijnlijk persoonlijk, maar voor mij zet dit een toon die ik bij dit verhaal liever niet zou zien. Namelijk: de vraag wie het beter weet: de hond of de mens 

dan denk ik "mission accomplished". Ik heb me in eerste instantie afgevraagd of ik me op deze opdracht zou storten, omdat zowel het uitgangspunt als de "Henk en Ingrid" - hulpsuggesties behoorlijk wat weerzin in me opriepen. Toch gedaan, juist om die weerzin contour te geven.

Je daagt mij en anderen uit een verhaaltje te schrijven waarin de romantische liefde gruwelijk ontaardt omdat de ene partij zich onvoorwaardelijk overgeeft aan de andere.
Voor mij is die uitdaging een gepasseerd station. Henk hoeft (bijvoorbeeld) geen seriemoordenaar te zijn en Ingrid geen nymfomane sadiste om een beeld van de ontaarde romantische liefde te schetsen. "De liefde die zichzelf niet zoekt" is allang om zeep: vervangen door hype, handel en hysterie. In talk- en datingshows, overspel- en aanverwante intimiteitsprogramma's lopen alle Henken en Ingrids hun soort liefde uit te venten - of ze zouden het doen, maar het juiste format of verdienmodel is er nog niet.

In de vraag wie meer benul heeft van belangeloos en ongecompliceerd liefhebben gaat mijn inzet dus voorlopig naar de hond, al probeer ik van hem te leren. Ik kijk uit naar een reactie

Groet, Bobcom

Dank je wel, Fief. AH-tekens goed idee - gedaan

Goed verhaal, al was het misschien fijn geweest om wat langer te moeten raden dat het dier in kwestie een hond betreft.
Puur persoonlijk natuurlijk, hou wel van raadseltjes. ;-)

"Misschien dat liefde wel meer gaat over een brede rug dan over een groot hart." --> Top!