Ze noemen me beurtelings “hondje” en “lieverd”, afgezien van de naam die ze me gegeven hebben. Ze weten dat ik denken kan, maar hoe ik denk? Daar hebben ze geen benul van. Misschien snap ik ze wel beter dan ze mij snappen.  Al zou je dat soms niet zeggen, gezien hun manier van doen.

Het begon al heel vroeg in onze relatie. Ik had maanden in het dorp rondgezworven, was ook bij hen langs geweest. Ze deden aardig, en op een gegeven moment haalden ze me in hun huis en wezen me een mand. Eerst dacht ik dat die van mijn soortgenoot was, die daar al woonde, maar hij bleek toch echt voor mij. Toen begon ik te denken dat ze van me wilden gaan houden. Dus ik begon beter op te letten bij wat ze deden en zeiden. Want ik had al wel geleerd dat houden van begint met iemand zijn zin geven.
Ik weet nog steeds niet of zij dat ook begrepen hebben. Anders hadden ze me mijn balletjes wel laten houden. Wat is er nou fijner dan de geur van een loops teefje te volgen, de bronstigheid bonkend in je lijf en alles te vergeten voor dat ene?

Dat van die operatie, daar begreep ik niks van. In huis worden ze de godganse dag doodgegooid met liedjes, filmpjes en geklets over liefde, en dat komt toch op precies hetzelfde neer als achter een teefje aangaan?  Toch brachten ze me op een dag naar iemand toe die me heel vriendelijk in slaap praatte en toen ik wakker werd was ik een aantal belangrijke grammetjes lichter.
Ze vertroetelden me toen ik weer thuis kwam. Dus misschien voelden ze zich wel schuldig, omdat ze niet wilden dat er nog een vriendinnetje in mijn leven kwam. Blijkbaar is "houden van" iets wat je niet met zijn allen kan doen. Ik zou best van hen en van een vriendinnetje kunnen houden, maar voor baasjes ligt dat denk ik anders.

Ik heb het ze maar vergeven, zoals ik ze al hun blunders vergeef. Ze doen echt hun best om het me naar de zin te maken. Soms te veel, dan denk ik: “Kun je me niet even met rust laten?” Maar dat komt gewoon omdat ze niet beter weten, en uitvallen is dan ook zo onaardig. Misschien dat liefde wel meer gaat over een brede rug dan over een groot hart. Als ik zie hoe ze vroeger reageerden als ik per ongeluk wat had laten lopen en hoe ze me nu vergevingsgezind toespreken terwijl ze de vloer dweilen dan denk ik dat ze toch wel van me houden. Of zou dat gewenning zijn? Vijftien jaar is tenslotte een leven lang, en op een gegeven moment wordt houden van meer een soort vreedzaam samenleven. Hoe langer je dat doet, hoe beter het lukt.

Niet dat ik niet weet hoe de vlag erbij hangt. Ik merk hoe bezorgd ze zijn als ik pijn heb, en ik voel ook dat het niet lang meer duurt. Ik wil mijn best doen er stiekem tussen uit te knijpen, maar als dat niet lukt laten ze toch op een dag een aardige mens komen die me vriendelijk en voorgoed in slaap praat. Ik zal dat heel erg vinden en zij geloof ik ook, maar we moeten allemaal maar denken dat we toch van elkaar gehouden hebben.