#361 Ik voor altijd

Tegenpolen trekken elkaar aan. Daar hoef je niks voor te doen. Het past, klikt, onlosmakelijk verbonden met elkaar. Hoe saai. Wij waren hetzelfde. Het was gekmakend hoe we steeds probeerde om dichtbij elkaar te zijn. Hoe de spanning enorm toenam, beklemmend en verslavend. Een verliefdheid die groeit door verlangen en niet wordt teleurgesteld in verwachtingen, of nog erger, uitdooft in ‘houden-van’.

Het is denk ik drie maanden geleden begonnen. Rond de tijd dat ik mijn diagnose kreeg. Het ziet er niet best uit. Ik heb haar niets verteld. Maar er is wel wat veranderd. Ik voel de aantrekkingskracht.

We liepen laatst in het park, zij zoals altijd, druk in gesprek. Ik luisterde niet, maar was haar wel gewaar zoals rustgevende achtergrondmuziek in de wachtkamer bij de huisarts. ‘Hey Ben, gaat het wel goed met je?’ Hoe ze daar stond met die vragende blik in haar ogen. Ze had prachtige  ogen. Op t eerste gezicht gewoon bruin. Maar als je diep in haar ogen keek, dan zag je een verfpalet van bruintinten waar een meester jaloers op zou zijn.

Als gehypnotiseerd werd ik erin opgezogen en kon me niet beheersen. Ik legde mijn hand in haar nek en kuste zachtjes haar mond. Ze had volle lippen om heel voorzichtig in te bijten en te strelen met het puntje van mijn tong. Te omsluiten met mijn lippen en te sabbelen tot ze gewillig haar mond opende voor een hartstochtelijke zoen. We werden ruw verstoord toen Max hard tegen ons opbotste. ‘Hij is jaloers,’ zei ze lachend en lijnde hem aan. We vervolgde onze wandeling. Zij, druk in gesprek, en ik nam weer plaats in mijn stoel in de wachtkamer bij de huisarts.

Geen behandeling meer mogelijk. Gericht op palliatieve zorg. Het klonk zo onwerkelijk. Nog in de bloei van mijn leven, hoe dan? Het kon weken duren, misschien een paar maanden, maar een jaar leek uitgesloten. Net nu mijn grote liefde eindelijk werd beantwoord. Of lag daar juist het verband. Was er iets veranderd in onze aantrekkingskracht, omdat ik ziek ben? Voelt ze dat ik haar meer dan ooit nodig heb? Dat ik haar daarvoor wil beschermen? Dat ik haar probeer op afstand te houden? Maakt me dat voor haar juist aantrekkelijk?

Ontelbare nachten heb ik over haar gedroomd. Mijn verlangen gestild met een ontoereikende fantasie, omdat het mijn voorstellingsvermogen te boven ging dat ik ooit met haar mocht samenzijn.

We zijn bijna bij haar huis als ze mijn hand probeert te pakken. Ik voel wat ze wil vragen en elke vezel in mijn lichaam schreeuwt: ‘Ja!’ Ik doe net alsof ik het niet opmerk en strijk met mijn hand door mijn haar. ‘Sanne, ik moet je wat vertellen…’

Het werd een promotie die ik niet kan weigeren. Ik weet nog niet hoe lang ik daar blijf. Amerika. Natuurlijk moet je me daar zeker eens komen opzoeken en we houden contact, uiteraard. Maar je weet hoe dat gaat.

We namen afscheid.

Ik voor altijd.