# 360 - Roze Flamingo

 

Ik ben een opblaasbare flamingo-man

en ik zweef al dagen

zonder plan

boven steden en gehuchten.

Zag ik nog daken

vlak onder mij,

nu kan ik bijna wolken raken.

Ja, zo snel

kan het gaan,

maar een beetje eenzaam is het wel.

 

Dan zie ik in de verte

plots een roze stip.

Verhip,

het lijkt zo'n zelfde flamingo 

als ik.

Maar op haar hoofd

draagt zij een strik:

het blijkt een flamingo-dame!

Prachtig was zij

en in één seconde

zag ik ons

voor altijd en eeuwig samen.

 

Wij maakten kennis in de lucht

en nog hoor ik

hoe zij gelukkig zucht.

En ik zag meteen mijn kans,

vroeg haar onmiddellijk ten dans:

natuurlijk de flamingo!

Ik zag hoe haar heupen wiegden,

een sensueel gebaar

en alle wolken kleurden roze,

wij waren het perfecte paar...

 

Maar mijn geliefde werd mager,

haar bewegingen steeds trager,

en zij danste alsmaar lager

dan ik.

Dansten wij samen nog 

met elkaar en zij aan zij,

nu deinde zij

negen meter onder mij.

En terwijl ik zelfs nog een stukje steeg

liep mijn grote liefde

langzaam

leeg.

 

Nog zie ik haar naar beneden glijden,

haar ogen steeds op mij gericht,

de laatste lucht uit haar verdwijnen.

Ik zie haar gaan

weer als een roze stip,

maar nu plat

tegen de vlakte slaan

op een vaal industrie terrein.

 

Pijn.

Pijn reist mee

met elk zuchtje wind

dat mij nu verder drijft

zonder jou,

mijn allerliefste flamingo-vrouw.

Voor immer door verdriet gekweld,

had ik maar een naald of speld.