Uit het water getrokken

Buitenlucht, ruimte, wolken, strand en duinen had ik nodig vond Erik. Hoe kort mijn moederschap ook duurde, toen het werd weggescheurd uit mijn leven kwam ik niet veel verder dan de rand van mijn bed.

Toch kwam de dag dat we nog voor zonsopgang naar het strand reden. De wandeling door de duinen bood me de bescherming die ik eerst nodig had voor ik de volle wijdte van strand en uitspansel zou kunnen bevatten. Bij het laatste duin gingen we even zitten en ik werd overweldigd door de blauwe koepel, met daaronder het wit-geel-blauwe plateau van strand en zee met daartussenin de witte schuimkraag van de branding.
     ‘Gaan we verder?’ vroeg Erik me, en tot mijn verbazing stemde ik in.
     Hand in hand liepen we op de scheiding van water en land. Boven de duinen kwam de zon op. Een zachte landwind streelde onze huid, het doodtij ontwaakte en langzaam kwam de vloed tot leven.

Ineens stond ik stil. Dobberde daar iets aan de horizon? Ook Erik keek. ‘Een kleine vissersboot, een verlaten surfplank?’ vroeg hij zich hardop af. Het ding bewoog, werd beschenen door de opkomende zon. We konden het niet duiden en wilden verder lopen, toen achter ons een schreeuw klonk. Het geluid kwam uit de duinen. We keken om, maar er was niets te zien.
     ‘Het blijft dobberen op dezelfde plek,’ zei Erik. ‘ik ga kijken.’
     ‘Ik ga met je mee,’ zei ik.
     We trokken onze kleren uit, renden het water in en zwommen naar het object dat roze kleurde.
     ‘Het is een roze flamingo,’ riep Erik lachend.
     Toen we korter bijkwamen, hoorden we een kreet, anders dan die we daarstraks hoorden, niet vanuit de duinen, zachter ook. Nieuwsgierig sloegen we onze laatste slagen en tegelijk keken over de rand van het opblaasding. Op de bodem lag een huilend kindje. Ik huilde mee.
     Half onder het kinderlijfje lag een verfrommeld stuk papier. Ik pakte het en las: Boy.
     We keken elkaar aan en tegelijk zeiden we: ‘We noemen hem Mozes!’