Lid sinds

3 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 360 Uit het water getrokken

22 juli 2021 - 13:32

 

Uit het water getrokken

Buitenlucht, ruimte, wolken, strand en duinen had ik nodig vond Erik. Hoe kort mijn moederschap ook duurde, toen het werd weggescheurd uit mijn leven kwam ik niet veel verder dan de rand van mijn bed.

Toch kwam de dag dat we nog voor zonsopgang naar het strand reden. De wandeling door de duinen bood me de bescherming die ik eerst nodig had voor ik de volle wijdte van strand en uitspansel zou kunnen bevatten. Bij het laatste duin gingen we even zitten en ik werd overweldigd door de blauwe koepel, met daaronder het wit-geel-blauwe plateau van strand en zee met daartussenin de witte schuimkraag van de branding.
     ‘Gaan we verder?’ vroeg Erik me, en tot mijn verbazing stemde ik in.
     Hand in hand liepen we op de scheiding van water en land. Boven de duinen kwam de zon op. Een zachte landwind streelde onze huid, het doodtij ontwaakte en langzaam kwam de vloed tot leven.

Ineens stond ik stil. Dobberde daar iets aan de horizon? Ook Erik keek. ‘Een kleine vissersboot, een verlaten surfplank?’ vroeg hij zich hardop af. Het ding bewoog, werd beschenen door de opkomende zon. We konden het niet duiden en wilden verder lopen, toen achter ons een schreeuw klonk. Het geluid kwam uit de duinen. We keken om, maar er was niets te zien.
     ‘Het blijft dobberen op dezelfde plek,’ zei Erik. ‘ik ga kijken.’
     ‘Ik ga met je mee,’ zei ik.
     We trokken onze kleren uit, renden het water in en zwommen naar het object dat roze kleurde.
     ‘Het is een roze flamingo,’ riep Erik lachend.
     Toen we korter bijkwamen, hoorden we een kreet, anders dan die we daarstraks hoorden, niet vanuit de duinen, zachter ook. Nieuwsgierig sloegen we onze laatste slagen en tegelijk keken over de rand van het opblaasding. Op de bodem lag een huilend kindje. Ik huilde mee.
     Half onder het kinderlijfje lag een verfrommeld stuk papier. Ik pakte het en las: Boy.
     We keken elkaar aan en tegelijk zeiden we: ‘We noemen hem Mozes!’

 

 

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 juli 2021 - 15:11

Nou, nou, dat is wel erg snel bezit genomen van het kind van een zwart silhouet. Goed gevonden. 

Tip: wat insprong of witruimte tussen alinea's maakt het prettiger lezen.

 

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
23 juli 2021 - 19:03

De witregelstip is hier wel een goede. Graag gelezen.

Misschien kun je ons als lezer nog wat meer het verhaal intrekken door Erik gewoonweg te laten zeggen: 'Kom op, schat, je moet nu echt naar buiten.' Of iets dergelijks. Nu is het veel beschrijving.

De twist naar Mozes vind ik wel mooi, alleen vind ik het silhouet en het geluid wat uit de toon vallen. Misschien is een opstekende zachtwarme wind die de geliefden naar het water stuwt wat passender. In ieder geval een onverklaarbaar verlangen om naar de flamingo toe te zwemmen.

Maar zoals ik al begon, vooral: graag gelezen.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 juli 2021 - 21:23

Hoi Cees, door het als een blok schrijven van de tekst trek je mij niet echt in het verhaal. Het lijkt alsof je alles achter elkaar door geschreven hebt. De tip van de witregel kreeg je al. Zet ook de gesproken teksten op een nieuwe regel, dan krijg je ook meer overzicht.
Het einde vind ik verrassend. 

De vloed was in het water, en een zachte landwind streelde onze huid. ---> voor "en" hoort geen komma. Als je de komma wilt laten staan, kan de "en" weg. Eerder schrijf je ook een zin met een komma voor "en".
"De vloed was in het water" leest vreemd. Moet het niet gewoon zijn: Het was vloed?