Een eeuwigheid lag ik leeg en slap in het schuurtje naast het zwembad, mijn glorietijd ver achter me. Ooit schitterde ik op Instagram, toen mijn eigenares nog vol trots met mij poseerde voor foto's die de hele wereld overgingen. Wat waren we mooi, wat kregen we een enthousiaste reacties. Voor van alles en nog wat werd ik ingeschakeld: een promotie voor avocado-ijs, kiekjes van een retrobikini met roze noppen en ik mocht zelfs mee naar Dubai, waar we samen in de Perzische Golf dobberden met een roze cocktail. Ach, wat had ik een interessant leven en wat was het heerlijk om beroemd te zijn.

En toen was het ineens voorbij. Ineens had iedereen een roze opblaasflamingo en was ik niet meer bijzonder. En dat terwijl ik nog net zo mooi was als eerst, mijn huidje nog net zo zacht en glad, het roze van mijn plastic nog net zo diep als toen er voor het eerst leven in mij werd geblazen.

Maar er gloort hoop. Gisteren heeft een klein meisje mij gevonden. Ze streelde mijn kop en veegde liefdevol de spinnenwebben weg. Ik was zo ontroerd dat ik stiekem een traantje wegpinkte. Vanochtend was ze terug met haar moeder, die mij opgeblazen heeft. Ik barstte zowat van geluk toen ik voelde hoe ik eindelijk, na al die tijd, weer vorm kreeg.

Helaas ben ik nu weer alleen. Ik sta eenzaam en kwetsbaar op het gazon. Het kleine meisje werd een paar minuten geleden plotseling door haar vader naar binnen gesleurd, omdat er noodweer aankwam. Mij lieten ze zomaar achter, alsof het niks uitmaakt wat er met mij gebeurt.

Ik hoor het gedonder nu heel dichtbij, de wind steekt op, het bliksemt. O god, daar heb je het al. De wind tilt mij op. Ik word misselijk van angst. Hoger en hoger word ik gesmeten. Het bliksemt overal om me heen. Een KNAL. Ik ben geraakt! Ik tril heftig over mijn hele lijf, en voel dat het einde nabij is. Mijn flanken doen gruwelijk pijn, alsof ze kapot gescheurd worden. Ze barsten! En dan zie ik ... vleugels. Er ontvouwen zich twee vleugels uit mijn lijf en vervolgens twee ranke poten. Ik klapwiek voorzichtig en word licht in mijn hoofd van vreugde. Ik ben niet meer een willoos ding dat door de lucht gesmeten wordt, maar een majestueuze vogel.
Ik vlieg!
Ik leef!