#360 Ik leef
Een eeuwigheid lag ik leeg en slap in het schuurtje naast het zwembad, mijn glorietijd ver achter me. Ooit schitterde ik op Instagram, toen mijn eigenares nog vol trots met mij poseerde voor foto's die de hele wereld overgingen. Wat waren we mooi, wat kregen we een enthousiaste reacties. Voor van alles en nog wat werd ik ingeschakeld: een promotie voor avocado-ijs, kiekjes van een retrobikini met roze noppen en ik mocht zelfs mee naar Dubai, waar we samen in de Perzische Golf dobberden met een roze cocktail. Ach, wat had ik een interessant leven en wat was het heerlijk om beroemd te zijn.
En toen was het ineens voorbij. Ineens had iedereen een roze opblaasflamingo en was ik niet meer bijzonder. En dat terwijl ik nog net zo mooi was als eerst, mijn huidje nog net zo zacht en glad, het roze van mijn plastic nog net zo diep als toen er voor het eerst leven in mij werd geblazen.
Maar er gloort hoop. Gisteren heeft een klein meisje mij gevonden. Ze streelde mijn kop en veegde liefdevol de spinnenwebben weg. Ik was zo ontroerd dat ik stiekem een traantje wegpinkte. Vanochtend was ze terug met haar moeder, die mij opgeblazen heeft. Ik barstte zowat van geluk toen ik voelde hoe ik eindelijk, na al die tijd, weer vorm kreeg.
Helaas ben ik nu weer alleen. Ik sta eenzaam en kwetsbaar op het gazon. Het kleine meisje werd een paar minuten geleden plotseling door haar vader naar binnen gesleurd, omdat er noodweer aankwam. Mij lieten ze zomaar achter, alsof het niks uitmaakt wat er met mij gebeurt.
Ik hoor het gedonder nu heel dichtbij, de wind steekt op, het bliksemt. O god, daar heb je het al. De wind tilt mij op. Ik word misselijk van angst. Hoger en hoger word ik gesmeten. Het bliksemt overal om me heen. Een KNAL. Ik ben geraakt! Ik tril heftig over mijn hele lijf, en voel dat het einde nabij is. Mijn flanken doen gruwelijk pijn, alsof ze kapot gescheurd worden. Ze barsten! En dan zie ik ... vleugels. Er ontvouwen zich twee vleugels uit mijn lijf en vervolgens twee ranke poten. Ik klapwiek voorzichtig en word licht in mijn hoofd van vreugde. Ik ben niet meer een willoos ding dat door de lucht gesmeten wordt, maar een majestueuze vogel.
Ik vlieg!
Ik leef!
Aurora, fijn verhaal, mooi…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Aurora, fijn verhaal, mooi gevonden en mooi geschreven! De Frankenstein-flamingo;)?
Inderdaad. Jij kent je…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Inderdaad. Jij kent je klassiekers, Bob.
Heel leuk geschreven, het…
Lid sinds
3 jaar 4 maandenRol
Heel leuk geschreven, het was een plezier om te lezen.
Mooi, de zin '... als toen er voor het eerst leven in mij werd geblazen'
Ha Aurora, altijd leuk om…
Lid sinds
13 jaar 3 maandenRol
Ha Aurora, altijd leuk om een verhaal van jou te lezen en deze vind ik weer erg geslaagd. Fijne sfeer en je bouwt het in korte blokjes vakkundig op naar de knal.
Knap verhaal AB. Leest als…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Knap verhaal AB. Leest als een vlotte vlucht. Feels good.
Met plezier gelezen en een…
Lid sinds
9 jaar 7 maandenRol
Met plezier gelezen en een onverwacht eind. Mooie wending!
Hoi Aurora, aan de…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Hoi Aurora, aan de complimenten hierboven niets toe te voegen. Mooi beschreven, leuke twist en ontknoping.
Dank voor de complimenten…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Dank voor de complimenten allemaal. En Frank bedankt voor de razendsnelle feedback en de inventieve opdracht, die zoveel verschillende creatieve invalshoeken heeft opgeleverd, en mij tot mijn eigen verbazing tot dit verhaal inspireerde, terwijl ik niks heb met opblaasflamingo's, niet van roze houd en de schurft heb aan Instagram en influencers ;-)
Mooie symboliek in je…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Mooie symboliek in je verhaal.
In een instagram-maatschappij die drijft op snelwisselende trends en hyperconsumptie behoudt een uniek, begeerd item vaak niet lang zijn zeldzame status.
De mens als willoze flamingo?
Een verhaal met gevoel geschreven en graag gelezen.
Mooi verhaal, Aurora. Ik…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Mooi verhaal, Aurora. Ik hoop niet dat al die opblaasbare flamingo's tot leven komen. Duiven geven al zo'n troep ;-)
Ja, goed gedaan. In het …
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Ja, goed gedaan.
In het 'eindspel' kun je misschien het meisje nog iets laten zeggen i.p.v. de beschrijving weer te geven. (Of de vader die het meisje naar binnen roept.) Dat zou mij helpen nóg meer in het verhaal te komen.
Ergens verzucht de hp: 'Wat waren we mooi met zijn tweeën ...', ik denk dat 'met zijn tweeën ' weg kan, dat is mij als lezer al duidelijk.
Graag gelezen.
@Tudor, leuk dat je dat…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
@Tudor, leuk dat je dat opgemerkt hebt. Zelfs al ben je nog zo banaal, dan kun je nog als een foenix uit de as herrijzen en boven jezelf uitstijgen ;-)
@Fief, ach liever wat extra vogelpoep dan nog meer plastictroep!
@Hadeke, het loopt inderdaad lekkerder zonder "met zijn tweeën", dus dat heb ik geschrapt. Wat betreft je andere opmerking: daar kom ik niet echt uit, dus dat stukje laat ik voorlopig maar zo (tenzij ik nog een briljante ingeving krijg).