Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 358 Regie in eigen handen

 

‘Weet je het zeker?’ vraagt mijn huisarts. Ik knik. Ja, ik weet het zeker. Ik zag de lijdensweg bij mijn man: de aftakeling van zijn geheugen, het verlies van zijn identiteit, de argwaan jegens iedereen die hem voorheen zo vertrouwd was en de blik in zijn ogen toen de zorg voor hem mij te zwaar werd.

Nu dezelfde diagnose bij mij is vastgesteld, heb ik het besluit genomen. Ik wil het leven met waardigheid en bij mijn volle - nou ja zo goed als volle - verstand vaarwel zeggen. Ik wil niet verworden tot een wezen dat haar eigen kinderen niet meer kent, haar eigen naam niet meer weet. Een vrouw die gedoemd is terug te gaan naar de luiertijd omdat ze haar ontlasting en urine niet meer op kan houden en zich bij elke hoek in de gang afvraagt wanneer ze weer thuis is.

Ik heb het nachthemd aangetrokken dat ik tijdens mijn huwelijksnacht ook aanhad. Fred vond het zo mooi. Het kostte me een rib uit mijn lijf; het was het meer dan waard. Her en der zitten mottengaatjes, maar ach, veel langer hoeft hij niet meer mee. Als een koningin lig ik voor de laatste keer in dit bed.
Op het nachtkastje liggen de spullen voor het infuus. De huisarts vraagt welke arm. Links, ben ik geneigd te zeggen. Voor het doneren van plasma gaf ik ook altijd mijn linkerarm.
‘Laten we eens gek doen,’ zeg ik met een knipoog, ‘neem mijn rechterarm, het maakt nu toch niet meer uit.’
Dat het voor de dokter geen alledaagse routine is, blijkt uit zijn licht bevende hand. Ik leg mijn gerimpelde hand op zijn arm. ‘Het is goed.’ De naald glijdt in het vat.  

De kinderen zitten met betraande gezichten rond mijn bed, hun partners aan hun zijde. Van mijn vrienden en familie heb ik eerder afscheid genomen, de kleinkinderen wil ik er niet bij hebben. Laat ze mij herinneren zoals ik was: de sterke, goedlachse oma, altijd in voor een geintje. Geen geintjes deze keer.
Langzaam spuit de dokter het middel door de infuusnaald.

Op het voeteneind wordt een schim zichtbaar: mijn zus. Haar ogen zijn nog net zo prachtig groen als ik me herinnerde, haar lach nog net zo stralend. Haar vertrouwde stem stelt me gerust en ik geef me over.

Nadat de dokter mijn dood heeft vastgesteld, zal hij mijn kinderen een laatste groet van mij overhandigen.

Ik heb jullie gegeven wat ik had, geleerd wat ik wist, liefgehad zoals ik het meegekregen heb. Als dat niet voldoende was, leer er dan van en doe het beter. Ik heb mijn best gedaan.
XXX mama

 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

waardigheid en bij mijn volle 
 

zou dit niet met mijn volle mogen zijn?

 

Ik kende het woord verworden niet, even opgezocht, weer iets bijgeleerd.

zo prachtig groen als ik in mijn herinnering had

Ik zou dit aanpassen, het klinkt een beetje als spreektaal. bv:
zo prachtig groen als ik me herinnerde.
of
zo prachtig groen als in mijn herinnering

graag gelezen!

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief. Mooi, vol gevoel geschreven. Niet over the top, wel gepast en effectief. 'Geen geintjes deze keer' is mooi. Zelfs terwijl, (of misschien wel omdat) ze kort daarvoor nog 'laten we eens gek doen' zegt met een knipoog. 

Tenslotte: Het eindigt met de tekst van het briefje, maar dat is - heel Fiefiaans gezegd- niet volgens de opdracht.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Dinneke, dank je wel voor je reactie. 

 

 en bij mijn volle 
 

zou dit niet met mijn volle mogen zijn? ---> vermogen zou kunnen. Wij zeggen echter bij volle verstand.

Je suggestie over de herinnering van haar groene ogen zie ik wel zitten. Bedankt voor het lezen.

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tenslotte: Het eindigt met de tekst van het briefje, maar dat is - heel Fiefiaans gezegd- niet volgens de opdracht.

Hoi Tilma, de opdracht was dat het briefje door iemand anders gevonden zou worden. Ik heb dat iets anders geïnterpreteerd, nl dat iemand anders het zou geven. Of dat Fiefiaans is weet ik niet. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

Een mooi verhaal, ook omdat je de lijdensweg vrij letterlijk meeneemt in je verhaal: je beschrijft alle stappen en keuzes die je personage neemt of moet nemen voordat ze kan sterven. Het verhaal heeft een mooie, ontroerende toon. 
Er is nog een zinnetje wat ik daarbinnen een beetje misplaatst vind: 

- nou ja, zo goed als volle-  

Het is op dat punt al duidelijk dat het over Alzheimer gaat, dus daar is die zin niet voor nodig. Je schrijft daarvoor dat je personage het leven met waardigheid wil verlaten. Waardigheid geeft een associatie met kracht en statigheid. Om dan vlak daarna met een ietwat grappig of laks bedoelde woordspeling te komen, leest voor mij als ontkrachting van je eerder gezette toon. 

Verder heb ik je verhaal met plezier gelezen. 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nadine, dank voor het lezen en je compliment. Het was niet als lakse of grappige opmerking bedoeld,  maar als nuchtere constatering dat ze zo waardig mogelijk wil gaan met wat ze nog aan geestelijke vermogens heeft en dat ze daar dus al wat van mist. Ze probeert tot op het eind ook haar humor te bewaren om anderen op hun gemak te stellen. Ik denk over jouw opmerking na of ik het zal aanpassen.

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Geen spectaculaire entree van Heintje in jouw verhaal; hij sluipt gewoon het lichaam binnen. 

In al zijn eenvoud heb je een doorvoeld verhaal geschreven, Fief. Zonder franjes, maar oprecht mooi.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief! 

Ik ben al een tijdje weg geweest van het forum en het eerste wat me opviel: wow jij bent echt vooruit gegaan met schrijven! (ik kan het me uiteraard inbeelden, misschien was je altijd al zo goed :p). Mooi verhaal, ik zie het helemaal voor me. Heel leuk ook dat deze vrouw ook humor heeft, dat maakt dat ik me nog meer met haar verbonden voel / ze "echt" aanvoelt.
Als ik iets van feedback moet geven, dan is het dat het meer een verslag is dan een verhaal soms. Dit omdat het ook op het einde wat is zoals het begin. Misschien kan er iets meer van een spanningsboog ergens in. Ik zeg maar wat: dat ze het toch stiekem erg spannend vindt, maar dat haar zus haar gerust stelt ofzo, zoiets.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Karel, welkom terug. Bedankt voor het lezen en je compliment. 
Ik laat het verhaal voor wat het is, maar bedankt voor je suggestie.