Daar is ze eindelijk, hier heeft hij de hele tijd op gewacht. Ze komt via de glazen deur naar binnen en snuift de geur van aarde en groen op. Ze inspecteert zorgvuldig de tomaten, pitst een takje uit de oksel en loopt met de gieter in de hand terug naar buiten.

Als ze de gieter met regenwater heeft gevuld gaat ze alle planten af. Eerst de tomaten, de gele tomaten staan maar half zo hoog als de rode. De broccoli volgt en de komkommer wordt altijd heel veel water toebedeeld.

Nu is die gieter weeral leeg. Waarom begint ze nu nooit eens aan de andere kant waarom moeten wij altijd zo lang wachten en smachten naar een beetje water?

Een van de kinderen komt binnen. Nu hebben we geluk die verspreiden ook veel water en dan krijgen we altijd wel wat meer. Reikhalzend hou ik het tafereel in de gaten.

Er komt nog een kind binnen en kwistig spelen ze met het water. Mijn wortels snakken zo naar wat water.
Kom op maak eens voort, de zon brandt zo en de droge grond geeft me een kriebel in mijn keel. Mijn blaadjes wijzen al naar de grond.

Ik hoor hoe de tomaatjes gulzig drinken en ik begrijp niet hoe het komt dat ze niet hoort hoe onbeleefd ze zijn. Een beetje grommelend wend ik me van de gulzige dames af en richt mijn blik naar buiten.

Ik hoor haar nog roepen ‘jongens let op! Nee niet op de peper gaan staan, …’