Hoi Ria, mooi verhaal, alleen is het niet vanuit het meewerkend voorwerp geschreven maar vanuit de gebruiker. Ik mis dus hoe het ding het ervaart, wat de opdracht was. Je zou het ding kunnen laten vertellen dat hij door de kinderen aan haar is gegeven, hoe onmisbaar hij voor haar is en dat hij bijna weggegooid was en dat de gebruiker zich af kan sluiten als ze naar hem luistert. En op het eind dat blijkt zijn functies op iedere smartphone zit en hij zich ongerust maakt of hij ooit overbodig wordt, of zoiets. Dat zou je verhaal interessanter maken. Nu omschrijf je alleen het voorwerp.

Het is nog steeds een kostbaar, onmisbaar ding voor mij.  --> het herhalen van onmisbaar ding stroopt de tekst. Als je alleen zegt dat het nog steeds kostbaar en onmisbaar is, snapt de lezer wel dat het om dat ding gaat.

’s Avonds is mijn maatje soms zoek. Dan is het even schrikken. Ik heb hem toch niet met anderen spullen in de vuilnisbak gegooid? --> de tweede en derde zin kloppen niet als je schrijft "is soms zoek". Dan is het logischer als je zegt: Ik ben dan bang dat ik het met andere dingen heb weggegooid. 

Mijn kop --> of mijn hoofd?

I pod --> iPod

Iemand roept: de functies van de I pod zitten ook op je smartphone. Dat heeft de digikneus nog niet ontdekt. --> de tekst achter de dubbele punt moet tussen ah-tekens. Maar in de verhaaltrant die je hier gebruikt, zou ik eerder schrijven: Iemand roept dat de functies van een iPod ook op je smartphone zitten.

Ria, goed verhaal, zelf heb ik ooit een klein plat 'blauw' glimmend ding gewonnen bij een radioquizje. Bij mij heet dat ding een MP 3 speler (voorganger van de iPod?). Het schermpje doet het niet meer zoals het hoort maar er komt nog steeds geluid uit en is superhandig, precies omdat hij zo "discreet" is, alleen de oortjes verraden dat ik soms stiekem naar hem luister. Ik ben het wel eens met Fief dat je het voorwerp zelf aan het woord moet laten om aan de opdracht te voldoen.

Ria, vriendelijk verhaaltje  over jouw band met de iPod. Misschien dat je wat te lang aan het "ding" vasthoudt. Als je hem eerder benoemt als wat hij is gaat er niks verloren, het is geen raadseltje maar een verhaaltje waarin jij je gevoelens beschrijft. Je introduceert je iPod eerst als "hem", dan als het: ik zou zeggen, blijf bij "hem", maakt hem meer tot een maatje.

Hoi Ria, 

Je hebt een leuk verhaal geschreven met goede kenmerken van het voorwerp en de waarde daarvan. Toch ga je daarin net ietsje te ver. Je beschrijft de functies en de emotionele waarde van de Ipopd zodanig dat er niet echt een verhaal overblijft. Het zou beter gewerkt hebben als het vanuit het gezichtspunt van de Ipod zelf geschreven was. Dan pas krijg je echt door wat het voorwerp en de gebruiker samen allemaal hebben meegemaakt. Nu is het meer een beschrijving van wat de Ipod zo nuttig en fijn maak(te) dan een echte ode, waar je denk ik voor ging (?). 

Als je dit nog wil herschrijven, hou dan in gedachten dat een opsomming (van de functies) en de onthulling (we praten over een Iopd)  op zichzelf vrij magertjes is in opzet.  Probeer iets te laten gebeuren terwijl het verhaal wordt verteld. 

Groet, 

Nadine