#357 Gebroken

Gebroken

Al meer dan vijftig jaar voel ik de zachte huid van haar lippen voorzichtig tegen me aandrukken. Voel ik hoe ze net voor de eerste slok zachtjes over mijn rand blaast. Hoe de vingers van haar linkerhand een kommetje om mij heen vormen. Eerst raken alleen de vingertoppen mij aan de bovenrand, maar na verloop van tijd sluiten de kootjes aan op mijn gladde oppervlak, tot ik helemaal in haar hand rust. De wijsvinger en duim van haar rechterhand omklemmen mijn oor. 

Ik voel aan de grip dat het weer geen goede dag is.

Het is stil. Zelfs de radio staat uit.

'Ze luistert niet meer,' tingelde de klok me vanmorgen toe.
'Laat haar maar,' rammelde ik zachtjes vanaf het aanrecht.
'Zo raak ik nooit leeg,' blies de koffiekan zijn stoom af.

Mijn maat hield zijn kop.

Het is waar. Ze houdt zich de afgelopen dagen niet meer aan het oude ritme: 
Kwart voor acht 's ochtends de eerste kop koffie, de eerste gesprekken. Om vijf voor acht de tweede kop en de radio die aangezet wordt. Acht uur het nieuws. Twee minuten na acht de commentaren op het nieuws. Om half twaalf en half vijf dezelfde rituelen.

Haar wijsvinger en duim knijpen in mijn oor tot het zeer doet. Ze brengt me voorzichtig omhoog. Over haar schouder zie ik kort hoe hij daar op het aanrecht staat. Mijn maat. Uit dezelfde geschenkverpakking opgepakt en meegenomen naar ieder nieuw huis, steeds op dezelfde tijden gevuld en altijd samen op het tafeltje.

Voorzichtig blaast ze over me heen in een veel te lange zucht.

'Wat moet ik toch zonder je,' mompelt ze.