#357 Loslaten

Je had me moeten weggooien. Hoe ga je verklaren dat ik in je zak zit? Voor het schillen van een appeltje ben ik te groot en het is geen sinaasappelsap wat er aan me kleeft.
Tot nu toe heb ik je kunnen helpen, maar het houdt ooit op.

Begrijp me goed, ik hielp je graag omdat je me altijd goed verzorgde. Je wist welke olie ik het lekkerst vind, insmeren voelde steeds heel fijn en je hield me scherp. Ik heb je geholpen, ook al was ik niet blij met wat je me liet doen. Volgens mij had je je probleem op een andere manier kunnen oplossen, maar je maakte deze keuze, ik was beschikbaar, dus ik heb meegedaan. Het is mijn werk en werk is niet altijd leuk.

Ik zag aankomen wat er ging gebeuren, ken je immers langer dan vandaag. Je stem klonk steeds luider, ik merkte hoe je lijf ging trillen en voelde het zweet in je handen toen je me vastgreep. Door me schrap te zetten achter je broekriem probeerde ik je te waarschuwen, maar daardoor raakte je nog meer verhit. Ik gaf me gewonnen.

Veel tijd om na te denken kreeg ik niet. Nauwelijks buiten moest ik aan het werk. Op zo’n moment gaat mijn eergevoel spreken. Ik vind het onverdraaglijk dat me na een klus broddelwerk kan worden verweten. Mogelijk heb ik daardoor meer gedaan dan je bedoelde. Misschien wilde je alleen dreigen. Je leek echter te woest voor overleg, dus ik leverde wat je van mij kon verwachten, de kortste weg naar het hart, zonder rafelige randen. 

Als je me daarna had weggegooid, was je niet meer aan hem te linken geweest, een onbekende die ons dacht te kunnen schofferen.
Het kan nog steeds. We zijn niet samen gezien, niemand weet wat ik voor je gedaan heb. Veeg dus je vingerafdrukken en je DNA van mijn heft en gooi me weg.

Natuurlijk ga je me missen; dat is wederzijds, ik ben ook aan jou gehecht.
Soms is het beter om los te laten.