Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#357 Inspiratie

Ik ben het elastiekje op het bureau van Sakura. Als geen ander kan ik goede en slechte dagen van elkaar onderscheiden. Op een goede dag pakt ze me op en wikkelt me twee keer kordaat om haar haar en gaat aan de slag. Op een slechte dag draait ze me in achtjes om haar rechterpink om me vervolgens met haar tanden weer los te trekken. Als ze vastzit in haar verhaal en moet nadenken, leunt ze achterover in haar bureaustoel en laat me door haar vingers dansen. Van linkerduim naar rechterwijsvinger, naar linkermiddelvinger, van rechterringvinger naar linkerpink en andersom de hele route weer terug. Eindeloos. Stiekem vind ik dat de mooiste dagen, al besef ik goed dat het voor haar niet de gemakkelijkste zijn. 

Vandaag begon als een goede dag en ik was bijna in slaap gevallen in een paardenstaart hoog op haar achterhoofd, toen het tegen lunchtijd mis ging en ik werd losgetrokken. Het vingerdansen begon. Nijdig keek ze naar haar scherm en af en toe typte ze iets terwijl ik om haar duim bungelde, maar dat gebeurde steeds minder. 

Uiteindelijk schudde ze haar hoofd, wiste het hele bestand en bond me weer in. Drie slagen om de staart. Strak. Kordaat begon ze te typen. Maar ik voelde de spanning en wist al wat er ging gebeuren voor het zover was. Woest trok ze me weer los. Ze liet me van de ene hand naar de andere schieten en keek niet eens meer naar het scherm. Ze staarde uit het dakraam. 

Dit was nieuw. Ik kan niet zeggen dat ik er echt enthousiast over was. Toen begon het bijten. Of het uit frustratie voortkwam of gewoon omdat ze domweg nog steeds niet geluncht had, weet ik niet. Maar ik weet wel dat het pijnlijk was. Ze hield me tussen haar voortanden geklemd, strekte me helemaal uit en liet me dan schieten. Pats op haar lip. Pats op haar tanden. Alsof ze zichzelf tot inspiratie kon pijnigen.

Het maakte in ieder geval iets los. Tranen liepen over haar wangen. Met alleen haar rechterhand typte ze letter voor letter terwijl ze me met haar linkerpink steeds verder uitrekte, als een kauwgompje. ‘IK KAN NIET MEER’ typte ze in All Caps. Terwijl ze mij met de ene hand op volle lengte uitgerekt hield, drukte ze huilend de wijsvinger van haar andere hand zo hard op de ‘R’ dat haar nagel er wit van werd. Het scherm liep langzaam vol met één letter.

Ik brak.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Leuke vondst Sakura. Al mag van mij de eerste zin weg. Dat maakt het wat spannender om te ontdekken wat je bent (en wordt duidelijk in je tekst)

Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi TonyCoppo, bedankt voor je reactie. Ik houd zelf niet zo van letterlijke puzzeltekstjes: zo van 'raad eens wat ik ben?' of een verhaal dat lijkt op een liefdesverhaal met veel strelen en nattigheid en dan, haha, het was een washandje. Ik ben bang dat het daar zonder eerste zin wel op uit zou lopen.

Carneli, dank voor het compliment! Toch knap dat je je kunt verplaatsen in een elastiekje. Hoe flexibel ben je dan wel niet? ;-)

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Sakura, 

Dit is een leuke invulling van de opdracht. Je gebruikt de functies en eigenschappen van een elastiekje erg mooi om te zien wat de ik-figuur meemaakt. Ik zag toevallig dat je in een eerdere reactie schreef dat je niet zo bent van het 'raad eens wie ik ben'.  Dat snap ik; het kan je erg tegenstaan om om maar mooi of 'spannend' te schrijven iets te moeten schrijven wat tegen je persoonlijke stijl ingaat. 

Toch zou ik je  mee willen geven dat je niet letterlijk in de eerste regel zo direct hoeft te zeggen dat het een elastiekje betreft. Als je dat doet, val je met de deur in huis en krijgt de lezer niet echt de kans om 'in de sfeer van de tekst' te komen. 

Je zou bijvoorbeeld ook kunnen schrijven: 
Als geen ander kan ik Sakuras goede en slechte dagen van elkaar onderscheiden. Op een goede dag pakt ze me op en wikkelt me twee keer kordaat om haar haar en gaat aan de slag. Op een slechte dag draait ze me in achtjes om haar rechterpink om me vervolgens met haar tanden weer los te trekken.
Als  haar haar elastiekje maak ik heel wat mee. 


Dan heb je een aanloop zonder dat je meteen met een 'grote' onthulling moet komen op het einde. In je eerste regels maak je duidelijk dat het niet om een mens gaat en daardoor vraagt de lezer zich sowieso af/ besef de lezer hoe dan ook dat er nog een onthulling plaats gaat vinden. 
Zo heb je het 'beste van twee werelden' :) 

Ik vind je laatste regel erg mooi gevonden: Het elastiekje breekt letterlijk, maar ook figuurlijk zodra Sakura zegt dat ze niet meer kan. Dat past ook bij dit elastiekje, dat Sakura duidelijk hoog in het vaandel heeft staan.
Vooral omdat het elastiekje het prettig vindt om aangeraakt te worden. 

Mooi gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Sakura, top verhaal. Met veel plezier gelezen.

Ik sluit me aan bij de opmerkingen over de eerste zin. Ook ik hou wel van een uitdaging in de tekst, die wordt me nu ontnomen. 

Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt, Nadine, voor de uitvoerige reactie. Nu gruwel ik van het 'als haar haarelastiekje maak ik heel wat mee', maar ik zie wat je bedoelt. Dat zou ik kunnen doen. 

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Sakura, mooi verhaal. Ik zie het leven van het elastiekje helemaal voor me.

Met de eerste zin had je me  op het verkeerde been gezet. Ik zag geen haarelastiekje voor me maar een gewoon elastiekje. Je haalt me snel uit de verwarring.

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vond die onthulling in de eerste zin juist passend bij de rest van het verhaal. Soms werkt het mysterie, maar hier vind ik het eigenlijk overbodig.

Voor de rest bestaat het verhaal uit veel korte maar krachtige zinnen/beschrijvingen en leest het bovendien zeer vlot. Mooie invulling van de opdracht dus.