Onweer, regen en wind. Opeens begint het op mijn weg naar huis. Vooral de wind die in kracht razendsnel toe neemt, sterker en sterker wordt. Vlagen die eerst aan me trekken, dan brullend rukken. Ik klamp me vast aan een paal, maak me klein, mijn rug rond en mijn hoofd tussen mijn schouders. Zo weinig weerstand als mogelijk bieden, de handen verstrengeld in elkaar. Dit is geen gewone storm, dit heeft iets onnatuurlijks, alsof de wind een wezen met onmetelijke kracht is met die ik moet worstelen.  Even laat de pressie op mijn lichaam na om dan opnieuw nog heviger op te laaien. Ik houd het niet meer. Laat los. Voel me meegesleurd naar achteren. Begin te draaien als een tol om mijn as, sneller en sneller, ik zie niets meer om me heen, waar gaat dit naar toe, is er niemand die me hoort roepen, niemand om me vast te  houden, nog sneller, steeds kleinere cirkels. En alsof ik in een verticale tunnel beland ben raak ik opeens het contact met de aarde kwijt, laat los, wordt opgetild, ben opeens vlinderlicht. En dan is het stil.

Ik open mijn ogen. Om me heen een gedimd licht zoals zon die door kanten gordijnen in een kamer schijnt. Het is warm, aangenaam. Ik kijk om me heen, zie de paal waar ik me net nog vastgeklamd had. De storm is weg. Alles komt me bekend voor en toch niet. De kleuren zijn anders, de geluiden, alles veel zachter. En mooier. Opeens staat een vrouw voor me, groot, slank, met lang zwart haar en een gouden band om haar voorhoofd. ‘Fijn, dat het gelukt is om te komen’ spreekt ze me aan met een fluwelige stem. ‘Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Wie bent u?’, vraag ik in opperste verwarring. ‘We hebben nu geen tijd voor uitleg’, antwoord de vrouw. ‘Je moet iets mee nemen voor ons’ en ze reikt me een klein zwart zijden zakje met zilveren borduursels aan. Er zit iets hards binnen.  ‘Het is uitermate belangrijk dat dit snel gebeurd om groot onheil te voorkomen.’ ‘Meenemen? Waar naar toe? Welk onheil? En wat zit er in het zakje?’. De vrouw antwoord niet. Ze kijkt naar mij met een verwachtingsvolle en beetje verdrietige blik in haar ogen en zo plotseling als ze voor me stond is ze weer verdwenen.

Daar sta ik met het zakje in de hand. Wat nu? Opeens begin het draaien weer, sneller en sneller. Het gebulder van de storm komt terug, grijpt naar mij, een creatuur met klauwen, ik zit weer in die slurf en het gaat razendsnel naar beneden, ik val, ik val, help wat gebeurd als ik beneden ben, zal ik op de grond ter pletter slaan, nog steeds naar beneden, ik gil en gil en gil … en word wakker in mijn bed. Hoor me gillen. De wind huilt om het huis, regen klettert tegen mijn raam en dan verlicht een bliksem de kamer. En in dit licht zie ik op het nachtkastje een klein zwart zakje met zilveren borduursels liggen. Ik neem het in mijn hand en voel dat er iets hards erin zit.

Op dit moment gaat de deurbel.