#356 Opveren

Opveren

Het is stil. Veel stiller dan ik verwacht had. Wie met de wind meegaat, hoort hem niet.

Als ik me klein maak zak ik naar beneden, waar het aangenaam warm is. Maak ik me groot, dan stijg ik tot de koude lagen waar ik bijna bevries. Hoewel ik rondtol, raak ik niet duizelig.

'Waarom zou je iets samen doen, als je het ook alleen kan?' merkte mijn vriendin op in één van haar vaste en regelmatig terugkerende opmerkingen.
Maar hee, de steiger had ik wel degelijk zelf op weten te zetten. Oké, er waren korte en lange buizen, waar ik pas achter kwam toen de lange op de plaats van de korte zat.
'Ja, eigen schuld. Dikke bult.'
De bult was inderdaad behoorlijk, maar geen reden om te stoppen met mijn worsteling om het houtwerk op de eerste verdieping van een laag verf te kunnen voorzien. Aluminium is licht, maar komt ook hard aan.
'Houd je het weer in de gaten?' vroeg ze.
'Ja hoor, ik heb buienalarm.'
'Code rood vanaf vijf uur.'
'Dan ben ik allang klaar.'
'Ik ben boven, mocht je me nodig hebben.'
'Niet nodig.'

Als ik ingespannen werk, vliegt de tijd. En nu vlieg ik met de tijd.
De steiger is blijven staan. Ook mijn vriendin is niet mee opgestegen. Heerlijk wel. De rust, geen verwijten, het ronddraaien zonder duizelig te worden, het stijgen en dalen en dat binnen een ronde muur van gruis en de van het land opgepikte voorwerpen, die mij het zicht op de omgeving ontnemen. Alleen als ik naar beneden kijk zie ik in een nauwe cirkel de grond onder me. Kijk ik naar boven, dan opent de hemel zich voor me. De zon lonkt.

'Als je liever een Remy wilt zijn, dan kun je ook wel zonder mij.'
Ze had gelijk. Alleen op de wereld heeft zo zijn voordelen.

Ik maak me groot. De kou omhelst me. Ik zie hoe een nieuwe slurf zich in mijn windhoos vormt. Warme lucht stroomt naar me toe. Ik maak me nog groter en laat me in het oog dat boven me ontstaan is zuigen.
Ik ben eraan toe om alles achter me te laten. Straks zal ik als een nieuw mens landen. Opnieuw de eerste mens op aarde. De laatste overlevende. De nieuwe aartsvader.

Ik word opgetild, hoger en hoger. Van de ene stormslurf naar de ander. De zon komt steeds meer in zicht. Ik heb niemand nodig. Ik ben Huracan, de machtige god van de Maya's, die de mensheid wegvaagde om de wereld opnieuw te bevolken. Ik ben de nieuwe Adam, waaraan Eva zal ontspruiten. Ik ben het, de zonaanbidder, de hoogvlieger. Ik ben de nieuwe Icarus.