‘Als je van me houdt, laat je me gaan,’ zei ze. Nee, ze zei het anders. ‘Als je écht van me houdt, laat je me gaan,’ dát zei ze. En daarom lig ik nu op de voorplecht van een vissersboot ergens aan de andere kant van de aarde. Verder weg dan dit kon niet.
Waarom ze dat had gezegd, weet ik niet. Écht niet. Het enige wat ik weet, is dat ze gelijk had. Als je teveel van iemand houdt, verlies je jezelf. Ze had dus ook kunnen zeggen, ‘als je ook maar een beetje om jezelf geeft, ga je bij me weg’, maar dan had ik nog steeds op het logeerkamertje geslapen, terwijl ik nu heerlijk naar de zeehonden staar die in het glasheldere water diefje met verlos spelen.

Ik ben met een groepje van zes Amerikanen op weg naar een plek waar je alleen kunt komen als je geld hebt. En zoals dat gaat met impulsief genomen beslissingen: je vergeet altijd wat. Ik heb mijn zonnebril en creditcard wel bij me, maar ik ben mijn ouwe sok vergeten. En die heb ik nodig sinds je voor sparen bij de bank moet betalen. Eigenlijk ben ik vanaf nu afhankelijk van een wonder.

‘You better come inside, sir. The weather is changing.  Rapidly.’
Dat was de schipper, bootsman en kok in hoogsteigen persoon. Kan lobster bereiden als de beste. Aardige vent. Zijn grootouders hebben alleen iets te lang in de zon gelegen, waardoor ik me soms afvraag of hij misschien toch van chocola is.

Om mijn verdriet een plek te kunnen geven, heb ik avontuur nodig. Dus ga ik niet inside. Trouwens er is geen vuiltje aan de lu ... Allemachtig! Waar komt die wind opeens vandaan? Jesus wat gaan we schuin. Kan iemand in vredesnaam het licht weer aandoen. Als ik niet snel houvast vind, glij ik de Stille Oceaan in. Begint dat groepje Amerikanen nou te gillen? We zijn twee dagen onderweg en ze zijn nog niet één keer op het dek geweest. Nu gilt er ook al eentje in mijn oor. Au! Wat was dat voor vlezigs? Páts, weer een klap. Was dat een behaard been? Ik heb geen idee waar ik tegenaan lig. In elk geval klotst er gigantisch veel water over me heen. Zo voelt het dus als je verdrinkt. Ik heb me best wel vaak afgevraagd of je dat bewust meemaakt. Ja, dus. Wat is dit nou weer? Zweef ik? Nee, de boot vliegt tollend om zijn as door de lucht en ik lig erop. Fuck, er is iets in mijn arm geschoten. Een dikke klinknagel. Als dit de hel is, beter ik mijn leven acuut. Nu zweef ik wel, want de boot is verpulverd. Als Newton gelijk heeft, val ik zo dadelijk met de vaart van een meteoriet op aarde. 

Ik open mijn ogen. Ik kan me niet verroeren en toch beweeg ik. Drie Blauwvoet Jan van Genten waggelen flip-flappend langs me en twee oranjerode kreeften onderzoeken mijn navel. Ik til mijn hoofd wat verder op en zie dat een horde zeeleguanen mijn grote tenen proberen te pakken. Ik lig met mijn rug  op een behoorlijk ongemakkelijk rond hard vlak met ribbels dat met de traagheid van een slak over een oppervlak voortbeweegt, dat eruit ziet als een gigantische dot zwarte slagroom. Ik laat het allemaal gebeuren omdat het opeens tot me doordringt dat het onmogelijk is te weten wat houden van écht betekent.