#355 De droom van Zdragjebo

'Zdragjebo!’

De penetrante roep van zijn nestling kleurde de atmosfeer violet. Hij camoufleerde zijn positie door oorverdovend te slakkeren. De mistralbo’s pikten zijn windslag op en versterkten het. De lucht verdikte ervan. Het violet verpaarste en stonk weg. Zdragjebo grijnsde. 

Een ijl briesje lichtroze trok nog een spinspoor langs de purperen kakofonie.

Met een beetje fantasie kon je er nog ‘#@*gjebo…!’ van maken, maar meer was het niet. Hij spon zijn slakker in en racete langs de frequenties. Zdragjebu mestte maar lekker zelf de nestslag uit. Hij dimensioneerde er van tussen vandaag.

De mistralbo’s bekoelden weer en toen de purperen gloed optrok, rook het pulserende veld leeg.

Zdragjebo ontspon pas helemaal achter in de stratosfeer en dobberde op de statische ruis van de laagste frequentie. Hij luisterde neer naar Krubbo. De datasfeer geruchtte nog steeds oorlogtrommels. Fake news. Schelle luchtjes van incontinente ouderlingen. Ze lekten altijd angst en xenofobie. 

Zdragjebo richtte zijn slakker omhoog en ving de mist van de pulsar. Hij spon oorverdovend snel langs alle golflengtes totdat hij de boodschap weer vond. Hij kietelde erlangs.

‘Alle menschen werden brüder wo dein sanfter flügel weilt’ 

Duizend Krubbodraaiingen sponden de ouderlingen de betekenis nu al. Beschouwden, rijmden, bedachten, interpreteerden! zonder hun slakker te gebruiken. Doemscenario’s voorzagen ze, invasie. Zdragjebo zoog de klanken op en voelde alleen maar hoop en nieuwsgierigheid. Een ander krubbo zocht contact. Daar was hij van overtuigd.

Ouderlingen niet. Die gingen meer en meer op hun nestslag zitten en oorlogtrommelden fletse aroma’s. Bedenken, overwegen, redeneren. 

Zdragjebo dobberde en droomde over vreemde beschavingen en verre planeten, zijn slakker slap in de radiomist. Hij was kansloos toen zijn nestling genadeloos toesloeg. Het ene moment droomde hij statisch van kalm wentelende verre blauwe krubbo’s, het andere lichtten alle frequenties oogverblind op en rolde hij pijnlijk door een electrisch knetterende nestslag. Zijn slakker krulde op van de stank.

Zdragjebu pulseerde woest om hem heen. Snel begon hij te mesten. 

‘Zdragjebo! Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat de sferen niet voor onderlingen bedoeld zijn! Het kan me niet schelen dat je de beste slakker van de zeven nestslagen hebt. Het is te gevaarlijk! Als een ouderling je gesnapt had!’

Hij snoof en had er meteen spijt van. De geur van rottende mistralbo’s sloeg hem om de oren en Zdragjebu joeg een windslag over het hele spectrum tot ver in het ultraviolet.

Hij dook ineen en mestte verder in stilte de nestslag. Dromend van een blauwe krubbo. Ergens, miljoenen lichtjaren ver.