#354 Beschaafde mensen

Zaterdag

Janne en Harold kwamen langs, het was volgens hen alweer te lang geleden. We wandelden over het park van het GGZ-terrein en aten daarna een ijsje op een terras. Het was heerlijk weer, het terras zat vol. Met afgrijzen zag ik hoe Janne haar softijs zat te likken, ik schaam me nog steeds voor mijn acht jaar jongere zusje. Harold bleef maar uitweiden over zijn werk en de motor. Beide dingen interesseren mij geen reet. Elise zat rustig van haar ijsje te genieten, terwijl de discodip over haar vingers liep en ze daarna met haar hand doorin het haar veegde, waardoor ze helemaal smerig werd. Maar ja, zij is zes, dan mag dat nog.

Oh ja, er liep ook een bijzondere man op het terras, je kon meteen zien dat hij van de GGZ kwam: slordig, ongekamd haar en veel te wijde, vale kleding. Toen ik hem in het vizier kreeg, keek hij me recht aan en keek ik snel weg. De meeste mensen die je tegenkomt van de psychiatrische inrichting zijn op zichzelf, die hebben amper door dat je daar loopt, maar deze man was helemaal gefocust op anderen. Ik zag hem heen en weer lopen op het terras en naar mensen staren, omdat hij overduidelijk contact wilde. Zelf durfde ik hem niet aan te kijken en voelde ik me ongemakkelijk. Ik was met een klein meisje, dan moet je voorzichtig zijn. Hij zag er best aardig uit, maar je weet gewoon niet wat je kan verwachten bij zo iemand. Voor je het weet doet hij plotseling iets geks en dan zijn ze misschien toch minder redelijk en beschaafd dan normale mensen.

Nu ik dit zo schrijf, vraag ik me ineens af of mijn reactie eigenlijk wel beschaafd was. Voor hetzelfde geld is hij bijna beter en probeert hij zijn leven weer een beetje op te pakken. Dat het zo goed met hem gaat, dat zijn hulpverlener heeft gezegd: “Ga vandaag maar eens proberen om een beetje onder de mensen te komen. Maak gewoon eens een praatje.” En vervolgens kom je op een terras, waar niemand naar je durft te kijken. Want hoewel ik hem niet in de ogen durfde te kijken, heb ik hem de godganse tijd angstvallig in de gaten gehouden en er sprak niemand met hem. De anderen op het terras deden - net als wij - alsof hij lucht was. En toch bleef hij glimlachen. Ik weet niet of hij het erg vond dat niemand hem wilde zien of met hem wilde praten. Maar mij lijkt het vreselijk, helemaal als je het psychisch al zwaar hebt.

Woensdag

Vanmorgen liep ik in alle vroegte naar de winkel. Toen ik terugging zag ik een man, helemaal uitgedost in oranje tenue. Overduidelijk ook iemand van de GGZ. Hij lachte vriendelijk en groette luid: “Goedemorgen!” Ik hield even mijn pas in en zei:

“U ook goedemorgen, helemaal klaar voor oranje, zie ik?”

“Jazeker!” Hij zwaaide met een rood-wit-blauw vlaggetje om zijn antwoord kracht bij te zetten en ik zag zijn ogen stralen.

“Wanneer moeten we ook alweer?”

“Zondagavond mevrouw, negen uur!” Ik zag zijn zelfvertrouwen groeien. 

Ik weet natuurlijk niet hoeveel aanspraak hij heeft gehad, maar door zijn verraste reactie zou het me niet verbazen dat de meeste mensen verder waren gelopen, net zoals ik dat deed afgelopen zaterdag. Uit angst voor onverwachte acties van afwijkende mensen. We bleven nog even zwaaien, ook toen ik allang verder was gelopen.