#353 Weerzien na 15 jaar

De zon stond nog laag en de schaduw van de dichtaaneengepakte gebouwen in het centrum van de stad zorgde voor een kille en sombere sfeer op het plein. Toch stond er al een rij voor de ingang van het terras. Aan de mensen die graag wilden gaan zitten, werd gevraagd of ze klachten hadden en zo niet, of ze hun naam en telefoonnummer wilden opschrijven.
Herman had een plekje vooraan op het terras gevonden. De even later geserveerde kop koffie stond te dampen op zijn tafeltje. Inmiddels had de zon het terras bereikt en werd de eerste rij tafels met een oranjegele gloed opgefleurd. Nog even genieten van dit tafereel, het is echt een bijzonder moment dat we nu weer op een terras kunnen zitten, dacht hij, maar ik moet nu echt de stukken doornemen. Hij legde zijn smartphone op tafel en zocht in zijn tas naar de papieren.
‘Hé Herman, jij ook hier?’ werd er vlak voor hem geroepen. Hij keek omhoog en zag een vrouw voor zijn tafeltje staan. Ze droeg een strak blauw jasje over een witte blouse. Mooi opgemaakte ogen en een roze muts over haar blonde haar. Een paar kleine rimpels in haar gezicht gaven hem het idee dat ze van zijn leeftijd kon zijn.
‘Ja, ik ben ook hier,’ was het beste wat hij kon bedenken. Hoe wist ze trouwens dat hij Herman heette?
‘Dat is gek,’ ging de vreemde verder. En terwijl ze nog aan het denken was: ‘Als Ilse jou had willen zien, waarom heeft ze dan met mij afgesproken?’
Die naam hoor je niet zo vaak en dat bracht direct herinneringen aan zijn schooltijd naar boven. Met Ilse had hij in een schoolband gespeeld. Zij was de zangeres, een volle en tegelijk hese stem had ze. Dat gaf de band een eigen sound. Juist daardoor werden ze best veel gevraagd voor optredens. Ook na school was de band nog een tijdje blijven bestaan. Goh, wat was dat een fantastische tijd. Daar dacht hij nog vaak aan terug. Die muziek, dat was zijn leven. Maar de laatste maanden hadden Ilse en hij een relatie gekregen. Als Ilse die relatie maar wat serieuzer had genomen, dan had de toekomst er heel anders uit kunnen zien. Toen bleek dat Ilse er meerdere lovers op nahield, was de gedrevenheid voor de band voorbij. En dat was, achteraf gezien, de aanzet voor de ondergang. Dat was zuur. Pijnlijk. En vooral tragisch, want het was niet nodig. Het was een toffe band met muzikale inhoud die goed ontwikkeld had kunnen worden. En dan de ontbinding van de groep, wat een ellende had dat gegeven. Herman had Ilse daarna niet meer willen zien. Nooit en nooit meer.

‘Bent u soms van zo’n televisieprogramma? Met Robert ten Brink of zo?’
‘Dat zou Ilse toch niet doen!’ En meteen vragend er achteraan: ‘Of wel? All you need is love.’
Ze keken elkaar vertwijfeld aan.
‘Ik weet niet of ik u ken. Maar u kent mij kennelijk wel.’
‘Ja natuurlijk. Jij bent Herman, van het Gerrit Rietveld!’
‘Ik heb inderdaad op het Rietveld college gezeten.’
‘Ik ben Elly. Elly Noorduin.’ Ze stak haar elleboog naar voren als wijze van groet.
‘Elly. Elly. Sorry, maar ik kan me u niet herinneren.’
‘Zeg alsjeblieft jij. Ik heb bij Ilse in de klas gezeten. Jij zat bij haar in die band, The Triangles.’
‘Nou, ik begin het te begrijpen. Maar wij hebben dus niet bij elkaar in de klas gezeten?’
‘Ik denk het niet. Luister: Ilse heeft dus niet met jou iets afgesproken?’
‘Nee echt niet. Ik ben hier voor mijn werk.’
‘Ik heb Ilse een paar weken geleden via Facebook gevonden.’
‘En nu hebben jullie persoonlijk afgesproken?’
‘Ja. We willen elkaar gewoon zien. Weg met corona. Ze komt met de trein en dan zien we wel.’
‘Leuk voor jullie, maar ik hoef Ilse niet te zien. Ik moet trouwens naar een klant.’ Herman bedacht dat hij dan niet bij Elly in de buurt moest blijven.
‘Ik ga ergens anders zitten, ik moet nog wat doorlezen. Zeg haar niet dat je mij gezien hebt.’
Herman zocht zo ver weg als mogelijk een ander plekje en begon eindelijk de stukken door te nemen. Maar hij kon zich niet meer concentreren; in het steady ritme van een popsong doemden er steeds gedachten aan toen op.

Briesend liep Ilse even later op het tafeltje af waar Herman in gedachten zat. Nadat ze hem onaangekondigd met vlakke hand een pets in zijn gezicht had gegeven, schreeuwde ze terwijl ze zich omdraaide om weer weg te lopen: ‘Klootzak, jij enorme klootzak!’