#353 - ijzig weerzien

'Peter??... Hey Peter!!' Het klinkt spontaan, maar vooral toch schel.
Half voorovergebogen over zijn felbegeerd bananenijsje met karamel ziet hij vanuit zijn rechterooghoek een dame in een opvallend rode jurk gedecideerd zijn richting uit marcheren.
Sluik zwart haar bedekt een deel van haar gezicht wanneer ze zich uiteindelijk vooroverbuigt over zijn tafeltje, daarbij steunend op haar linkerhand én bovendien vervaarlijk dicht in de buurt komend van zijn verrukkelijk bolletje ijs. Met een terrasbrede glimlach staart ze hem aan.
'Peter Huysegems, ik wist dat jij het was! Ha!!' Het enthousiasme parelt net zoals menig zweetdruppel van haar gebruind gelaat.
Zijn blik – nu volledig afgekeerd van zijn felbegeerd ijs-toetje – richt zich naar de bron van de onderbreking.
'Nou, wat zit je me daar aan te staren als een slome alpaca? Ken je me niet meer?' In al haar uitbundigheid raast ze onverminderd verder; ongeveer aan hetzelfde tempo waaraan zijn favoriet nagerecht binnen enkele minuten ongetwijfeld tot een vormloze brij zal gereduceerd worden.
'Sorry, ik...' Zoekend naar woorden probeert hij zijn ergernis omwille van de verstoring te verbergen.
Met haar vrije hand geeft ze een fel mepje tegen zijn schouder waardoor de lepel met daarop het bevroren goud bijna uit zijn hand klettert. 
'Eva! Eva, jij gekkerd!'

Stilzwijgend vraagt hij zich af welke cocktail van medicijnen verantwoordelijk is voor het geraaskal van deze vrouw.
Nog voor hij verder een zinnig antwoord kan formuleren, dendert de hysterica echter onverminderd verder:
'Weet je nog in het vierde jaar? Dat opgevouwen briefje van jou naar mij – en hoe die ouwe Van Malderen je dwong om hem voor te ... Haha!!'
Blijkbaar zorgt de herinnering zoveel jaar na datum nog altijd voor de nodige hilariteit bij de verwarde deerne.
'Wat een zalige tijd toch, ook al woon ik er al 10 jaar niet meer, toch mis ik Halle nog regelmatig. Wat jij?'
Hij had nog nooit van zijn leven een voet in Halle gezet. Hoogstens paar keer met de wagen doorgereden.
'Nou, eerlijk gezegd denk ik dat je.....'
'Sorry Peter, maar ik moet nog wat dingetjes oppikken uit de supermarkt, maar euh ... waarom spreken we later niet nog eens af?' Mijn ouders baten nog steeds dat ijssalon uit aan de Hasseltsebaan. Ik trakteer! Hier:' Vlug krabbelt ze haar nummer op een papiertje alvorens met een haastige groet te verdwijnen. 
Zonder terug te groeten staart hij haar – met de lepel ongeveer ter hoogte van zijn kin – in gedachten verzonken na.

**

Exact acht dagen later zit Peter – tot dan algemeen beter gekend als Gert – aan een klein tafeltje voor een gedateerde gevel aan een te drukke baan met de mond vol en ogen half gesloten te genieten, terwijl een vrouw – blijkbaar genaamd Eva – blijft emmeren over briefjes én Halle én zoenen achter de jongenstoiletten én ijsjes en....
Hmmm ijsjes.