'Verkeerde gebouw, jongen,' hoor ik haar roepen als ik op de deur van de afgelegen boerderij bons. De honden en katten, die hier vrij rondlopen vluchten weg, als ze nadert. Het zou kunnen dat de knalrode jas ze afschrikt, maar het zou ook haar schelle stem kunnen zijn.  
'Ik had niet echt de illusie dat je hier woonde hoor. Wilde gewoon even checken of het hier niet echt spookte.' 
Ze grinnikt en ik volg haar naar een weiland dat achter de boerderij ligt. Ik ben meermaals hier op het erf geweest, maar heb nooit de moeite genomen om helemaal om het gebouw heen te lopen. Waar ik altijd dacht dat hier enkel schapen en koeien grazen, blijken er woninkjes te staan. Woninkjes met het formaat van een forse camper vormen een cirkel, met in het midden een houten chalêt.  
 
Haar woninkje ligt het verst van de boerderij af, naast een grote schapenweide. Het geblaat van de dieren is hier zo hard dat je je stem moet verheffen om er bovenuit te komen. De woning heeft door zijn grootte en houten vormen van buiten nog het meeste weg van een privésauna.  
'Gegroet,' zegt een jongen in het voorportaal met dreadlocks die qua kleur goed bij de rode jas lijken te passen. Op het bijzettafeltje voor hem staat een wereldwinkelglas met een groengele substantie erin, waarschijnlijk iets biologisch.  
 
'Trek je niet te veel van hem aan,' zegt ze als we in de minuscule ruimte staan die vermoedelijk als huiskamer fungeert. Als ik op mijn tenen zou staan zou ik waarschijnlijk mijn hoofd stoten.  
'Vervelende jongen?'  
'Hij lijkt zich de laatste tijd wel in een andere wereld te bevinden,' antwoordt ze, wat alternatieve taal is voor te veel blowen. En vreemdgaan met de dreadlockbuurvrouw omdat die wat beter in de vibe zit. 
 
Waar de geïmproviseerde huiskamer al minuscuul was, heeft de slaapkamer meer het formaat van een bezemkast. Het bed is zo klein dat ik vermoed dat zelfs zij met haar geringe lengte er met haar wintertenen uitsteekt. Als zij en dreadlockgast er te harde seks op zouden hebben zou waarschijnlijk de woning beginnen te schudden om uiteindelijk op zijn zij te rollen. Bij hem en de dreadlockbuurvrouw of zij en een of andere junk die ze uit medeleven uit het bos heeft geplukt idem dito. 
'Kijk, hier heb je echt een mooi uitzicht.' Ze wijst naar een rond raampje zoals je ze ook wel eens in derde klasse kabines in schepen ziet. Als ik ernaar toe loop lijkt de vloer beginnen te hellen. Waarschijnlijk zal ik hier eerder zeeziek worden dan op een cruiseschip in de Atlantische Oceaan bij stormvloed. 

'Beeeh' is het enige wat ik nog hoor als ik weer buiten sta. Geblaat van schapen, mensen en alles wat ertussenin zit. Blowgast lijkt verdwenen, ik kan wel raden waarheen. Toch bijzonder dat veel dingen die je vermoed maar niet durft te zeggen, in de praktijk ook werkelijk zo blijken te zijn.