Graag gelezen bob, het duurde even al dat bekend voorkomen, maar dan viel ie en kwam het slot.

Hoi Bob, een mooi verhaal waarin je ons meeneemt in de wereld van Alzheimer. Mooi verwoord zonder sentimenteel te doen. Het roept het beeld van mijn vader op aan het begin van zijn dementie. Dus ja, toch eigenlijk wel met een brok gelezen. 

Die leren fauteuil met al zijn kreukels en de donkere plekken op de armleuning ken ik. Datzelfde geldt voor de leren chesterfield bank, met zijn bolle armleuningen met plooien en zijn knopen in de rugleuning. Ook het mahoniehouten salontafeltje met zijn glazen blad en het tijdschrijft “Gente” is niet nieuw voor me. “Gente”, daarin zat ik net nog gezichten te kijken.

Ik vond dit stukje wat stropen. Het veelvuldig gebruik van met al zijn/zijn/met zijn leest niet lekker.
In de laatste zin kun je "Gente" weglaten. Je noemt het blad al in de zin ervoor. "Daarin zat ik net nog gezichten te kijken." is dan voldoende. 

Je gebruikt bij de gesproken teksten dubbele aanhalingstekens. Nee, daar ga ik geen discussie over voeren, maar je gebruikt ze ook bij bijvoorbeeld "Gente". Daardoor overlaad je in mijn beleving de tekst met veel onnodige aanhalingstekens. Je kunt ook Gente schrijven en Niet Marlies, Chantal en Eva, maar M. de Groot. Of WELKOM in plaats van "welkom". Dat leest rustiger, maar dat is geheel mijn persoonlijke opvatting.

Voor die buitendeur ligt een kokosmatje. “Welkom”, staat daar op. Ik kan het lezen, het is dus een uitnodiging om naar buiten te gaan.  ---> dit zie ik niet zo voor me. Wel het matje met de tekst, maar die ligt toch niet binnen maar buiten voor de deur? Of je hp leest het op zijn kop.
De uitnodiging is dan om binnen te komen en niet naar buiten te gaan. Maar wellicht verandert die visie ook met Alzheimer.

Hoi Bobcom, Leuk verhaal. Verrassend ook. Totaal inleefbaar interieur.
"en een schaal waarin twee sinaasappels en een banaan liggen". Dat klinkt niet lekker. Hij herkent het niet, maar het blijft een schaal met twee sinaasappel en een banaan. Dat liggen kan weg volgens mij.
"en de wereld ligt aan mijn voeten. 
Ik besluit die wereld maar eens te gaan verkennen". Voelt een beetje als dubbelop.
"roze pracht te bloeien". Is "In roze pracht." niet genoeg?"
"dat grindpad erachter komen me bekend voor. Het hekje staat uitnodigend open. Ik loop het grindpad knersend op tot ik voor een groengeverfde huisdeur sta". Mag, wat mij betreft, wat strakker. Zelfs met, of ondanks, Alzheimer.
"Ze gaat me voor de gang in, naar de woonkamer". Ze loopt voor me door de gang naar de woonkamer?

Ik ben benieuwd of er iets zinnigs tussen zit.

Hallo Bobcom

Fijne tekst. Ik heb hem gisteren en vandaag gelezen om even te laten bezinken en na tweede lezing vind ik hem nog beter zelfs.

Je zet het goed neer, een vleugje humor en de voetmat met welkom die hij leest als ene uitnodiging om weg te dwalen is erg vindingrijk.

Vlot geschreven ook.

Dank om dit te delen.

Johanna  

Hoi Bobcom, tof dat je reageeert op mijn overdenkingen. Ik snap dat je het Alzheimerbrein van de HP wilt neerzetten. Dan is het dus goed zo. 

Mooi, ik heb het graag gelezen.

Wat betreft de uitweidingen over meubels, kopjes, tijdschriften ed in de eerste alinea. Ik vind het ook wat teveel, las er dan ook snel overheen. Maar het einde van het verhaal nodigde mij uit om het begin nog maar eens te lezen met meer aandacht. Dan blijft het wat veel, maar toch zou ik het laten staan omdat het de geestesgesteldheid van de verteller aangeeft. Tja, treurig

Prachtig, schrijnend verhaal op een mooie lichte toon verteld. Hulde!

Bob je hebt het prachtig aangepast! ZG! Erg goed gedaan!