Concierto de Aranjuez (Adagio)

Het regent dat het giet, maar ik lig binnen in het gras. Het is pas gemaaid, de zoetige geur trekt in vlagen aan mijn neus voorbij. Krekels tjirpen. Het is warm, een briesje brengt verkoeling.

Ik ben er al zo vaak geweest. Volgens Google Maps zo'n zeventienhonderd kilometer hier vandaan. De zon schijnt. Ik ben alleen. In de verte moeten bergen zijn, dat kan niet anders. En de grote stad natuurlijk, waarvan de geluiden niet tot dit veld doordringen. Er hangen sinaasappels aan de bomen, zo rijp dat ze ieder moment naar beneden kunnen vallen.

De ene dag voert de gitaar de boventoon, de andere dag de trompet. Paco of Miles, het ligt aan mijn stemming.

Mijn leven kabbelt in gedachten voorbij. Ik herinner me de hoogtepunten, maar ervaar ook de tegenslagen zonder dat ze me de diepte intrekken.

Op deze plek is het leven zoals het is. Geen bedoeling, geen reden, behalve het leven zelf. Geen put, geen piek.

Ik. In dit gras. Geen reden om er ooit in werkelijkheid naar af te reizen, naar Aranjuez. Ik voel me nu al op de juiste plek.