Het nummer zet ik alleen op tijdens passende momenten. Als het spontaan uit de autoradio komt zet ik hem zachter of op een andere zender. Alleen als de sadomasochistische neigingen het hoogst zijn, heeft het nummer een gezicht. 
 
Een gezicht met groeven, getekend met een onvaste stift. De vaste stift is door hem meegenomen en nu tekent hij haar ermee. Haar lijnen zijn vast makkelijker op papier te zetten. En als het lastiger wordt gaat hij er langer voor zitten. Bij mij was hij altijd binnen een kwartier klaar. Bij haar zal hij ongetwijfeld alle denkbare kleuren gebruiken om de lijnen in te kleuren, bij mij ging dat met zwart. 

Het refrein omschrijft het misschien nog wel het beste. Als ik drugs zou gebruiken, zou dit het moment zijn. Misschien wel met grotere hoeveelheden dan de zangeres van het nummer in kwestie. Hij is nu echt bij haar. Mijn nummer is uit zijn mobiel gewist. Ik ben de verwijderde bladzijde uit zijn dagboek, voor zover ik daar überhaupt in stond. Mijn naam is uit het filmscript verwijderd. Ik moet me sowieso niet de illusie willen maken dat ik in welke verfilming dan ook voor zou komen. Ik mag me berusten in het accepteren van mijn lotsbestemming.