# 351 Vier maten vooraf ...

Goed zo, Caroline, nu schuimen alle lezers het internet af om te weten wie wie is. Benieuwd wie er als eerste met namen op de proppen komt.

Ik denk DP met J.

Ik denk dat je zomaar eens gelijk kunt hebben, Musonius. Alleen passen daar voor mijn gevoel de eerste zinnen niet bij. 

De groene helling vervaagt en je zit op een bankje in een donker bos waar verder niemand is, zodat je je verdrietige gedachten de vrije loop kunt laten.  ---> dit leest algemeen. Ik weet natuurlijk niet of je het zelf zo ervaart, maar ander zou ik dit gedeelte vanuit jezelf schrijven. 
... en ik zit op een bankje .... zodat ik mijn verdrietige gedachten ...

Verder graag gelezen.

Ik vind het noemen van The Sound of Music een beetje storend, want daardoor hoor ik twee muziekstukken door elkaar. Wat een beetje verwarrend is, is dat de beelden van die de schrijver bij het horen van de muziek heeft, zich mengen met de beelden die de tekst oproept. Dit is overigens geen waardeoordeel, want zo werkt het luisteren naar de muziek ook. Met plezier gelezen.

@ Fief bedankt. Ik vond de wisseling van je en ik juist wel leuk omdat men vaak op die manier zichzelf en de ander door elkaar haalt. Maar ik ga nu toch voor hetgeen jij voorstelt.  

Voor mij hoeft dat niet, Caroline, misschien moet je het verschil juist wat scherper aanzetten, zodat het verhaal van het lied en jouw beelden elkaar afwisselen. Het lijkt mij een mooi experiment.

D.P.? Here they come, though J.'s beauty is beyond compare ...

Caroline, ik vind je eerste versie, waarin je schrijft "je zit op een bankje in een donker bos..." sterker, om de reden die jijzelf al noemde. Om te beginnen richt je je tot de lezer: "vraag je?". Dan schakel je subtiel en geleidelijk over van het persoonlijke "je" naar een algemeen "je". "Je verwacht iets vrolijks", da's niet alleen jij, maar elke luisteraar. Het "je" van "zoiets doe je niet!". 
Als je daarna weer overschakelt naar "ik" raak je voor mijn gevoel kwijt dat die ervaring voor iedere luisteraar zou kunnen gelden. Met "je" zit elke lezer/luisteraar op het bankje bang te zijn dat Jolene er met haar man vandoor gaat. Dat maakt de ommekeer aan het slot des te sterker: "Wil ik nou Jolene of Dolly zijn?"

Wat een fijne feedback. Bobcom. Zo voel ik dat mijn intentie als schrijver gelijk loopt met die van de lezer en dat is toch wel een heel fijn gevoel. Voor mij vraagt de schrijfster zich niet af wie ze wíl zijn, maar welke spiegel ze zichzelf voor moet houden. 

Een fijn stukje, ik heb het met plezier gelezen.

 Toen je afwisselde met 'ze' werd ik het verhaal ingetrokken. Met 'je' bleef het voor mij afstandelijk. Misschien is het een idee alle 'je' eens om te zetten naar 'ze' en dan eens kijken wat dat oplevert.

Hallo Juliasybilla, dank voor je voorstel. Ik heb het opgevolgd en slecht twee 'je' s' laten staan. Met het origineel en het advies van Bobcom ga ik nog sparren.  

Vier maten vooraf, dan met de vijfde loop je mee weg? :)

Je bent duidelijk de zangeres! 

Hoi Caroline,

Goede invulling van de opdracht. Zonder poespas teken je de emoties uit van de hp.

Hallo Jurrit, hartelijk dank voor je aardige feedback. (ook zonder poespas :-) )

Sowieso een toptitel. Mooi geschreven. Toch houd het me ergens nog wat op afstand, niet veel.

Misschien, omdat ik wel aangesproken wordt, maar niet totaal meegenomen. Je beschrijft veel en begint uit te leggen. Punt is als 'ik' kennelijk iets aan 'jou' vraag dan ben ik er al bij. 'Dwing' me dan maar zelf mijn conclusie te trekken. Liever: Hoor je haar zingen? Dan: En dan begint ze te zingen.

Goed geschreven verhaal, dat naar mijn idee nog scherper kan. (Maar net zoveel smaken als lezers.)

Mooi geschreven!
Voor beide versies is wat te zeggen, maar de uitwerkingen zijn erg goed. Wel wordt er erg veel uitgelegd (laat de lezer ook maar een beetje nadenken) en de beelden in de eerste paar regels komen verderop veel minder voor. De weemoed kun je bijvoorbeeld beschrijven als grijze wolken die zich verzamelen boven het bankje, dan neem je die beelden mooi mee tot het eind.