'Omhoog die kin! Hier liggen geen euro's op de grond.'
Twee koude vingers duwen Charlie's kin de lucht in; met tegenzin verruilt ze het zicht op haar voeten voor de stoffige tl-bak aan het plafond. Charlie weet dat ze verloren is, want zonder oogcontact met haar voeten, leven ze hun eigen leven. En daar is madame Dufour niet van gediend.

'Charlène, les pieds! Uitdraaien en strekken, dit lijkt nergens op.'
Charlie hoort de meisjes achter haar aan de barre gniffelen en ze voelt haar wangen rood kleuren. Schaamte en woede vechten om voorrang. Ze wenst vurig dat madame Dufour  doorloopt, zodat de hele klas niet meer naar haar kijkt.

Maar de balletlerares is nog niet klaar met Charlie.  Ze zakt door haar knieën en pakt Charlie's in een roze balletschoen gestoken voet bij enkel en tenen vast en duwt hem in een perfecte boog. Charlie voelt haar voet krampen, maar ze houdt haar mond, bijt op haar lip en grijpt de barre nog wat steviger vast.
'Zo ziet een balletvoet er uit meisje'. Madame Dufour kijkt streng naar Charlie op. 'Dit wil ik graag in de volgende oefeningen zien.'
Charlie knikt bedeesd en ademt zachtjes uit als Dufour opstaat en haar inspectie langs de andere meisjes vervolgt.

Dit is niet wat Charlie voor ogen had toen ze
haar moeder smeekte om balletlessen. Ze was betoverd door de ballerina's die ze op televisie door het beeld had zien zweven. Elegant, moeiteloos, alsof de wetten van de zwaartekracht niet op deze onaardse wezens van toepassing waren. De witte tutu's, de klanken van Tchaikovsky's Zwanenmeer; Charlie wilde niets liever dan deel uitmaken van deze magische wereld.
Maar dat het bloed, zweet en tranen zou kosten om gewichtloos te zijn; daar had ze geen moment bij stil gestaan.

Madame Dufours stem brengt Charlie terug naar de oude balletzaal.
'Meisjes!' De balletlerares klapt in haar handen. 'A l'improviste!'

De leerlingen verlaten hun plek aan de barre en zwermen uit over de zaal. Charlie zoekt een plekje achterin en wacht gespannen af wat er gaat gebeuren.
Ze friemelt aan haar nieuwe balletpakje en kijkt naar madame Dufour die bij de geluidsinstallatie staat. Haar rechte, magere gestalte straalt een en al discipline uit.
Charlie zucht en vraagt zich af hoe ze haar moeder moet vertellen dat ze er na één les al genoeg van heeft.

Maar dan zweven er bekende klanken door de zaal; Tchaikovsky. Charlie's hart maakt een sprongetje en plotsklaps is de betovering terug. Ze voelt hoe de muziek bezit van haar neemt, door haar armen en benen stroomt, vorm wil aannemen in haar lichaam. Charlie vergeet de zaal, madame Dufour en de anderen. Ze vergeet de zwaartekracht en danst.